ပန္းခ်ီထိန္လင္း တေယာက္ သန္းႂကြယ္ သူေ႒း ျဖစ္ခဲ့တုန္းက ဘဝ ဆိုေတာ့ သစ္ကုန္ကူးတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပမွာ လား၊ ေက်ာက္ေအာင္ခဲ့တာပဲ ဖတ္ရမလားလို႔ စာဖတ္သူက ေတြးေကာင္း ေတြးမိႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သိၾက တဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ၊ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက တခုခုကို ဘာလုပ္ဇာတ္ ခင္းလာဦးမလဲ မ သိဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ေတြးေနေလာက္ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါတယ္ ခုေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုက္ဆံ သန္းခ်ီခ်မ္းသာတဲ့ သန္းႂကြယ္ သူေ႒းတေယာက္ ဘဝမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ သန္းေလးေတြေဝ ဆိုတဲ့ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ သီခ်င္းလို သန္းဂ်ီးမေတြ ႂကြယ္ဝခဲ့တဲ့ တခါက ဘဝေလး တခုကို ေရးျပမလို႔ပါ ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ကိုယ္က သန္းေတြအ ေၾကာင္း မေျပာခင္ သန္းရွာျခင္း ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္း ပထမ ပြားခ်င္ပါ သဗ်။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က စာေရးဆရာမ ခက္မာေရးတဲ့ အက္ေဆးေလးတခုမွာ ေခါင္းမွာတြယ္တဲ့ သန္းေတြအ ေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရကတည္းက ဒီစာေလးကို ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္းဖတ္ရင္း ကိုယ္ပါ ယားလာတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ကမာၻကသိတဲ့ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာႀကီး ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ေရေဆး ကာတြန္းပန္းခ်ီကားေလးေတြထဲမွာ ေရွ႕ေနာက္ တန္းစီၿပီး သန္းထိုင္ရွာေနတဲ့ မိန္းမေတြကို မၾကာခဏ ဆြဲျပခဲ့ဘူးတာ အမွတ္ရသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲ က အတင္းေျပာတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ မိန္းမေတြ (တခ်ဳိ႕လည္း ရင္ရွားနဲ႔) တန္းစီၿပီး သန္းရွာၾက၊ သန္းတုပ္ၾကရင္း၊ အ တင္းပါ တုပ္ၾကတဲ့ျပကြက္မ်ဳိးေတြလည္း မၾကာခဏ ၾကည့္ခဲ့ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ေန႔လည္၊ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ မန္က်ဥ္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မိန္းမႀကီးေတြဟာ သူတို႔ ဘီး ဆံထံုးေတြ ေျဖခ်ၿပီး ဆံပင္ဖါးယားႀကီးေတြနဲ႔ တန္းစီထိုင္ၿပီး တေယာက္ေခါင္းကို တေယာက္ဖြၿပီး သန္းရွာ သန္းတုပ္ေန ၾကတာ အၿမဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ သန္းတုတ္ သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဟာ ရြာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ရြာထဲမွာ ဟိုလူကေခၚရွာခိုင္း ဒီလူကေခၚရွာခိုင္းရင္းနဲ႔ လူတကာနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ မို႔ သတင္းကလည္း သူ႔ဆီမွာ စံုတတ္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က သန္းရွာတဲ့ ေနရာကို သန္းမရွိေပမယ့္ သတင္းစံု အတင္း စံုၾကားခ်င္လို႔ လာၾကတာလဲ ရွိသဗ်။ အခုေခတ္ သတင္း သိခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းေပၚ တက္ၾကသလိုေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွွာမွ ေစာေစာက သန္းရွာေကာင္းတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းေပါင္းခ်ဳပ္ ဘေလာ့ခ္ဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြတို႔လို သိ ခ်င္တာ အားလံုး ရွိတတ္တာမို႔ သူရွိတဲ့ သန္းရွာဝိုင္းမွာ မိန္းမတန္းက ပိုရွည္တတ္ပါတယ္။
အရင္ေခတ္ေတြက အိမ္မွာ လူတေယာက္ အလုပ္လုပ္ရင္ မိသားစုတစုလံုး ထိုင္စားလို႔ ရေနတဲ့ေခတ္ကိုး။ ခုေခတ္မွာ ေတာ့ ရြာေတြမွာ သန္းတုပ္သန္းရွာတဲ့ ဓေလ့ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ခက္တာက ျမန္မာ့႐ုိးရာ သန္းရွာ၊ သန္းတုပ္ တဲ့ ဓေလ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သက္ဆိုင္ရာေတြက ထိမ္းသိမ္းၾကပါဘို႔ ခုေခတ္စားေနတဲ့ ေဖ့ဘြတ္တို႔၊ တြတ္တာတို႔ (တြတ္တီး၊ တြတ္တာ) ေပၚကေန ေအာ္ဂႏိုက္ဇ္ လုပ္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖ့ဘြတ္ စာမ်က္ ႏွာမွာ ဒီလို အေရးမပါတဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိး ေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပြက္ေလာထသြားႏိုင္တာမို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ပါတယ္။
ေသခ်ာမွတ္မိတာက က်ေနာ္ စတုတၳတန္းႏွစ္က က်ေနာ့္ ေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္တဲ့ ေ႒းရီဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေခါင္းမွာ သန္းေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရြရြနဲ႔ ေျပးလြား ေရြ႕ရွားေနသဗ်။ သူ႔ေခါင္းကိုၾကည့္ရင္ တစိ စိနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ယားလာေအာင္ မ်ားလွေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေ႒းရီကေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ သန္းေတြကို ရွိတယ္ လို႔ အမႈမထားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ သန္းထူတဲ့ေခါင္း မယား ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ၾကားဖူးတဲ့အခါ ငယ္ငယ္က သူ ငယ္ခ်င္း သန္းႂကြယ္သူေ႒း ေ႒းရီမ်က္ႏွာကို ျပန္သတိရမိၿပီး ဟုတ္ပါေပတယ္၊ မွန္ပါေပတယ္လို႔ လက္ခံရပါတယ္။
ေနာင္ က်ေနာ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝေလာက္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ဆံပင္ထဲမွာ သန္းမ်ား ခုိ ေအာင္းေနသည္ကို သိရွိခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ အေမရဲ႕ ညြန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဘီးစိပ္ တိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမ ဗလာစာအုပ္ (သို႔) သတင္းစာ အလယ္စာမ်က္ႏွာကို ျဖန္႔ခ်ထား ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး ဝါးဘီးစိပ္နဲ႔ တိုက္ခ်ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သန္း သေကာင့္သားေတြ ခမ်ာ ဆံၾကားမွာ မေနသာဘဲ သတင္းစာေပၚကို တေဖါက္ေဖါက္ ျပဳတ္က် လာရပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ညီမနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘယ္သူ႔ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆိုတာကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ ၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ လက္မနဲ႔ လိုက္တုပ္ေတာ့တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သန္းတုပ္တဲ့အခါ တေဖါက္ဖါက္နဲ႔ ျမည္တဲ့ အ သံေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီး တုပ္ခ်င္လာတတ္သဗ်။ အဲဒီ ေန႔မ်ဳိးဟာ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေပၚက သန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ကမၻာ ပ်က္တဲ့ ေန႔ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ ရြာဘုရားတန္ေဆာင္းတခုမွာ သန္းတုတ္သူမ်ား ခံစားရေသာ ငရဲ ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ႔ လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားသဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်လာတဲ့ သန္းေတြကို အိမ္ျပင္ဘက္သြားခါခ် ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ဘီးစိပ္တိုက္လို႔ သန္းမႀကီးေတြ က်လာရင္ အားရဝမ္းသာနဲ႔ အဖြားလုပ္တဲ့လူကို ျပေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က ဆပ္ျပာ ေတြ ျပတ္လတ္ၿပီး လူေတြကိုယ္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြယ္ကပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အဖြားက လြမ္းလြမ္းေမာေမာ ေျပာျပ တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း ေျပာၿပီဆို က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က အဲဒီေခတ္မ်ဳိး မရွိေတာ့လို႔ ဝမ္းသာရ မယ့္အစား အဲဒီေခတ္ကို မမီလိုက္တာဘဲ နာသလိုလို ေတြးမိခဲ့သဗ်။ အဲဒီလို ေတြးခဲ့ဘူးလို႔လား မသိပါဘူးဗ်ာ အဲဒီ သန္း ဂ်ီးမ ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ဘဝတေကြ႔မွာ တည့္တည့္ႀကီးကို သြားႀကံဳမိပါေတာ့တယ္။
ေနရာက ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္ KIA ဌာနခ်ဴပ္ လိုင္စင္နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ABSDF (NB) ပါေဂ်ာင္ စခန္းရဲ႕ အ က်ဥ္းစခန္းတခုမွာ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူ ၇ဝ ေလာက္ဟာ စစ္အစိုးရက လြတ္လိုက္တဲ့ သူလွ်ဳိေတြဆိုၿပီး စြပ္စြဲကာ ဖမ္း ဆီးႏွိပ္စက္ ညႇင္းဆဲမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမနဲ႔ လာဆံု ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေထာင္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦက တကယ္ေတာ့ သာမာန္ ေျမစိုက္ ယင္ေပါင္ၾကမ္း (ကတၱရာျပားေတြ) မိုးၿပီး ဝါးျခမ္းေသး ေသးေလးေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ တဲႀကီးဗ်။
ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးေတြထဲေျခ ၂ ဖက္လံုးကို ထည့္ခတ္ထားပါတယ္ (သို႔မဟုတ္) သံႀကိဳးႀကီးေတြနဲ႔ ေျခက်င္းဝတ္ကို ခတ္ထားပါတယ္။ ညဘက္ လွဲခ် မအိပ္ခင္မွာေတာ့ လက္ေတြကို လက္ ေကာက္ဝတ္ကေန ႀကိဳးနဲ႔ ပူးတုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပိတ္စနဲ႔ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ စည္းၿပီးမွ အိပ္ၾကရပါ တယ္။ အိပ္ယာကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ကတၱာရာျပားစေတြ ခင္းထားတဲ့ ဘူမိကဗၺလာ ေျမေမြ႔ယာပါ။ မအိပ္ခင္မွာ လံုျခံဳ ေရးအဖြဲ႔ (သို႔) က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သီခ်င္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ တင္ ဆက္ရေသး သဗ်။ ခိုင္းရင္ေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ အိပ္ခ်ိန္ လွဲခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လူးလြန္႔ လႈပ္ရွားခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ညလယ္ေကာင္မွာ ဆီးသြားဘို႔ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ လွဲခ်ေနရာက ထ၊ ေျခရင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ဂလူးကို႔စ္ ပုလင္းလြတ္ေတြထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္ၿပီး ႐ွဴ႐ွဴးေပါက္ထည့္ ရပါတယ္။ ၿပီးျပန္အိပ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲအိ္ပ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔တာမ်ားတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ မနက္လင္းခ်ိန္ တန္းစီခ်ိန္ ဆီးပုလင္းေတြ သြန္ၿပီးတာနဲ႔ နာမည္ေတြ ေခၚလိုက္ၿပီရင္ ေျမႀကီးေပၚ ဝမ္းယား တိုးေပးထား ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္မွဴး ဆိုတဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ အရုိက္အႏွက္ အင္မတန္ ၾကမ္းပါေပတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္း ထြက္ ခ်င္တဲ့ လံုျခံဳေရးတာဝန္က် ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ မနက္ခင္း ေသြးပူေလ့က်င္ခန္း စ ပါတယ္။ သံုးလက္မ ပတ္လည္နီးပါး တုတ္ တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ရွည္ႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာ (သို႔) ခါး႐ုိးေပၚကို စံုကိုင္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သူရဲ႕ ေစစားရာအတိုင္း အ လည္အပတ္က်ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။
သို႔ေပမယ့္ သို႔ကလို က်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ အဖို႔ေတာ့ ထမင္းစား ေရေသာက္လို ပါပဲ။
အဲဒီမတိုင္ခင္က စစ္ေၾကာေရးလို႔ ေခၚတဲ့ ငရဲခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ေထာက္လွမ္း ေရးရဲ႕ တုတ္ခ်က္၊ ဓါးခ်က္ေတြ၊ မီး႐ွိဳ႕ခ်က္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္တို႔ခ်က္ေတြ၊ ေရႏွစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါ ကေလးကစားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီငရဲခန္းရဲ႕ ညႇဥ္းပန္းမႈနဲ႔ ေရွ႕မွာ ဘဝဆံုးပါးသြားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ေအး (ကသာ) ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ခံ ပီကင္းျပန္ ဦးစိန္၊ စမ္းေခ်ာင္းက ကိုျပည့္စိုးႏိုင္၊ ကိုစိုးႀကီးတို႔လို တုတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ မခံလိုလို႔ ေတာ္လွန္ေရးသ မား ဘဝကေန မဆလလြတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ ရင္နာနာထြက္ဆိုၿပီး အသက္ကို ဆက္ေမြးဘို႔ ႀကိဳး စားေနတဲ့ ဒီဇာတ္ထုပ္မွာေတာ့ ဒီလိုက်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔လို အသက္ကို ေမြးေပမယ့္ မိမိတို႔ ကိုယ္လက္အဂၤါ တခ်ဳိ႕ကို ေပးလိုက္ရသူေတြလည္း ရွိတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္အိပ္ခန္းဟာ ေစ်းက အမဲသားတန္းထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ေသြးညီႇနံ႔ လႊမ္းပါတယ္။ လက္ေကာက္ဝတ္က ျဖတ္ထားခံ ရတဲ့ ယူဂ်ီတာဝန္ခံ ကိုခ်ဳိႀကီး (ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းပါျဖတ္ေပး လုိက္ရ) လက္ေခ်ာင္းေတြ ခုတ္ထားခံရတဲ့ ကိုေအာင္ဖိုး တို႔ ေျခေထာက္ထဲကို ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးဖုတ္ၿပီး လွ်ဳိသြင္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ တို႔ဆီက ေသြးညႇီနံ႔ေတြအျပင္ ရံဖန္ရံခါ အကြဲအၿပဲ အျဖတ္အေတာက္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ လည္း ေခါင္းကိုမၾကာခဏ အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခံရတတ္တာမို႔ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြမွာ ေသြးနံ႔စြဲေနတာ အဆန္းမဟုတ္ ေတာ့ပါ။
ခက္တာက ေသြးေပလို႔မို႔လည္း အက်ႌကို လဲမပစ္သာပါဘူး။ လဲစရာလည္း မေပးပါဘူး။ အဲဒီ ပါေဂ်ာင္ေဒသဆိုတာက တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ ေကအိုင္ေအ ဌာနခ်ဳပ္ လိုင္စင္ စခန္းနဲ႔ တဆက္တည္း အျမင့္ေပ ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမို႔ ေဆာင္းမွာ အ႐ုိးကြဲေအာင္ ေအးစက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေစာင္မရွိဘဲ (တခါတရံ ေစာင္ပါးေလး တထည္ ၂ေယာက္မွ်) ေျမေပၚလွဲအိ္ပ္ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ ေသြးဘယ္လို ရႊဲေနေပမယ့္ အဲဒီအက်ႌကို မပစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေလးထပ္ ေလာက္ ထပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ အေဆာက္အဦ ထရံႀကဲႀကဲၾကားက တိုက္လာတဲ့ ေတာင္ေပၚေဆာင္းေလေၾကာင့္ ႐ုိက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြက အ႐ုိးကြဲေအာင္ ေအးျမလွပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ စၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားကတည္းက တခါမွ ေရခ်ဳိးခြင့္လည္း မေပးသလို၊ က်ေနာ္တို႔ဘက္က လည္း ထပ္အသားနာခံၿပီး ေရခ်ဳိးခြင့္ ေတာင္းဆိုဘို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိပါဘူ။ ဒါေၾကာင့္ အဝတ္အစားေတြမွာ ေသြးေတြကေျခာက္ၿပီး ခ်ပ္ေခါက္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ေနရာ၊ ဆီးနံ၊ ေသြးနံ႔နဲ႔ ဖုန္မႈန္႔တို႔ လိမ္းက်ံေနခဲ့တာ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာလာတာ တဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ေပါက္ဖြားခဲ့တယ္လို႔ မသိႏိုင္တဲ့ သန္းဂ်ီးမလို႔ ေခၚတဲ့ ကိုယ္ သန္းေတြနဲ႔ အေဆြခင္ပြန္း ဖြဲ႔မိၾကပါေတာ့တယ္။
အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကုိယ္မွာ ခုလို ကိုယ္သန္းေတြရွိေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စ သတိထားမိ ဘယ္သူက စ သတိ ထားမိတယ္ဆိုတာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိသင့္ပါလ်က္ မရွိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္ေခၚၿပီး ႐ုိက္စစ္ဦးမလဲ။ ေလွ်ာ့ခ္တိုက္ၿပီး အစစ္ခံရ ဦးမလဲ။ မီးၿမိႇဳက္ခံရဦးမလဲ ဆိုတာကို ေန႔ေန႔ညည လန္႔ေနရလို႔ပါ။ အစစ္မခံရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မွာလဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ကၽြဲလို ႏြားလို လုပ္ရတဲ့ ကၽြန္တပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သတိမထားမိၾကတာပါ။
အဲေနာက္ေတာ့ တေယာက္ေသာသူက စၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ သန္းေတြ ရွိေနတယ္လို႔ စေၾကညာလိုက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အလုပ္နားတဲ့ အခ်ိန္ အက်ႌေတြကို တလႊာခ်င္း ခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာ စစ္ၾကည့္ေသာအခါမွာေတာ့ အက်ႌရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေတြ ၾကားမွ ခိုေအာင္းေနတဲ့ (အထူးသျဖင့္ ဂ်ိဳင္းနဲ႔ လက္ျပင္ အဆက္ ခ်ဳပ္႐ုိးေတြၾကား) သန္းျဖဴ ျဖဴႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။
လူ႔စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတယ္ခင္ဗ်။ ဒီ ကိုယ္သန္းႀကီးေတြကို စေတြ႔ေတာ့ ဒါဟာအင္မတန္ လန္႔စရာေကာင္း တဲ့ကိစၥကို အႏၲရာယ္လို႔မျမင္ဘဲ ငါ့အေမႀကီး (အဖြါး) ေျပာတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္လို ေခတ္ပ်က္ကာလမ်ဳိးမွာမွ ႀကံဳရတဲ့ သန္းဂ်ီး မႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ကိုယ္ကပ္ေနပါေပါ့လား ဆိုၿပီး ႀကိတ္ဝမ္းသာမိေနေသးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး ညလည္း ေရာက္ေရာ သတၱိျပေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက ညဘက္ မခံမရပ္ ႏိုင္ေအာင္ ဒင္းတို႔က ကိုက္ေပမယ္႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို လက္ျပန္ႀကိဳးက တုပ္ထားတဲ့အျပင္ နည္းနည္းေလး လႈပ္ခ်င္လြန္းၿပီဆိုရင္ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ အရင္ေတာင္းရတာမို႔ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္း အလိုက္နဲ႔ ေျပာရရင္ ယားေတာ့ယားတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မကုတ္နဲ႔ လို႔ပဲ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
အမွန္ေတာ့ ညည က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းစံ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ဟာ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းဘဲ လူးတယ္လြန္႔တယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ မနက္မနက္ တုတ္ခ်က္ ထိခံေနရတာ ေတာ္တာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အ႐ုိက္သာ ခံေနရတယ္ ကိုယ္ဖာသာ လူးမိလြန္႔မိသလား မသိရဘဲ အသလြတ္အႏႊာခံေနရတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ခင္ဗ်။ မနက္က် စာရင္းက ထြက္လာၿပီ လူးတယ္လြန္႔ တယ္တဲ့။ ေနာက္မွ အေျဖက ေပၚေတာ့တာကိုးဗ်။ ဒီေကာင္ႀကီးေတြ အက်ႌအတြင္းထဲမွာ ကိုက္ေနတာဆိုေတာ့ လူးေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ။ လြန္႔ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
လူစိတ္ဟာ အင္မတန္ ဆန္းသဗ်။ ပထမဆုံး က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီကိုယ္သန္းႀကီးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ စသိတဲ့ ညကိုမွာေတာ့ ညအိပ္ဘို႔ ေခါင္းခ်ၿပီး မိနစ္အတြင္းမွာပဲ အက်ႌအထပ္ထပ္ အတြင္းက ကိုယ္ခႏၶာမွာ မႀကံဳစဖူး ထူးထူးျခား ျခား ယားလာပါေတာ့တယ္။ သန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႔ဟာ တညတာ စစ္ဆင္ေရး စတင္ဘို႔အတြက္ တပ္ခ်ီ တပ္ေျပာင္းေတြ လုပ္ ေနပံု ရပါတယ္ဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကလည္း သံႀကိဳးကြင္းထဲမွာ။ လက္ ၂ ဖက္ကိို ေက်ာေနာက္ပို႔ၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ပူးတုပ္ထားတာမို႔ လွဲခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူက ပံုစံအရကို မလူးမလြန္႔ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ က ဘူတာ႐ံုမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းလံုးကို ပူးတုပ္ထားတဲ့ ဝက္ေတြ ပံုစံပါပဲဗ်ာ။ မ်က္ေစ့ကိုလည္း ပိတ္စနဲ႔ အၿမဲတင္းေန ေအာင္ ခ်ည္ထားတာဆိုေတာ့ နားကို အၿမဲစြင့္ထားတဲ့ အေလ့က ရွိေနသဗ်။ ဘယ္သူ႔ေခၚထုတ္ သြားၿပီလဲ။ ဘယ္သူ ဝင္ လာျပန္ၿပီလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညဘက္ေတြမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာကိုးဗ်။ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ စစ္ရင္း လက္လြန္သြားလို႔ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ေပါ့ … ဆိုေတာ့ နားကေတာ့ စြပ္စြင့္ထားရတယ္။ ဘဝက။
ေျပာရင္ေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ ေျပာၾကမွာပဲ။ တကယ္ပါဗ်ာ ေနာက္ အာ႐ံုစိုက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႔ အထဲမွာ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားတဲ့ အသံကို နားထဲမွာ တခါတခါ ၾကားရသဗ်။ အေရျပားေပၚမွာ ေျပးေနရင္လည္း သိ ေနသဗ်။ ကိုက္တာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့ဗ်ာ။
သူတို႔ေတြကလည္း သိပံုရတယ္ဗ်။ ခုငါတို႔ ေသြးစုတ္ေနတဲ့ လဒေတြဟာ ငါတို႔ကို ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေကာင္းေကာင္း သိေနပံုရတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ညေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သူတို႔အတြက္ အေကာင္း ဆံုး ေပ်ာ္ပြဲစား႐ံုႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ တညလံုး စိတ္ႀကိဳက္ ပြဲေတာ္တည္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သန္းေတြ ကပ္ေနတာ စသိတဲ့ ညကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ အရင္ကနဲ႔ မတူေအာင္ယား။ မတူေအာင္ နာေတာ့ကိုး။ အဲဒီ ေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေပမယ့္ နည္းနည္းေလး သက္သာလို သက္သာျငား လူးၾကည့္ လြန္႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွ တားမရဘူး ခင္ဗ်။
ယားေနတာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ေျမႀကီးနဲ႔ ႀကိတ္သတ္ဖို႔ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ တညလံုးဟာ တ ေယာက္ၿပီး တေယာက္ နည္းနည္း လႈပ္ပါရေစဗ် ဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ခက္တာက အကုန္လံုးက ကုပ္ခ်င္ လႈပ္ ခ်င္တဲ့ လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသလို ကုပ္ဖို႔အေရး ခြင့္ျပဳခ်က္ရဘို႔ကလည္း အလြန္အေရးႀကီးတာကိုးဗ်။ က်ေနာ္ နည္းနည္း လႈပ္ပါရေစဗ် လို႔ေျပာေပမယ့္ လႈပ္လို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္က်ဘို႔ ေစာင့္ရတာက တခါတခါ တကမၻာေလာက္ ၾကာေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ေနာက္က တေယာက္က က်ေနာ္လည္း ကုတ္ပါရေစ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ သိတဲ့အ တိုင္းဗ်ာ တာဝန္က်တဲ့ အေစာင့္ဆိုတာကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ မနက္လင္းလို႔ ကြင္း ထဲမွာလည္း တန္းစီေရာ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔ အေစာင့္က်တဲ့ လူအားလံုးက တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့တာေပါ့။ ညက လႈပ္တဲ့လူ မလႈပ္တဲ့လူ ခြဲမေနေတာ့ဘူးေလ အားလံုးေျမႀကီးေပၚ ဝမ္းယားေမွာက္ထားေစ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ အဝ စားရေတာ့ တာေပါ့ ဗ်။
အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘဝမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းထားၿပီး မၾကာခဏ အႀကီးအက်ယ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲ သားေတြရဲ႕ ရန္ထက္၊ ေနာက္ ရန္သူေတာ္အသစ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို ပိုၿပီး ထိန္႔လန္႔လာပါေတာ့တယ္။ ညတိုင္း ဘယ္လို အခ်ိန္မွာ လူးခြင့္ေတာင္းရပါ့မလဲ ဆိုတာမ်ဳိးကိုခ်ည္း ေခ်ာင္းေနရတာကိုး။ သန္းဂ်ီးမေတြကလည္း လည္တယ္ဗ်။ ညဆို သူတို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာကေန လက္ေမာင္းတေလ်ာက္ ဆင္းလာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ထားတဲ့ လက္ေကာက္ ဝတ္က ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေနရာတဝိုက္ကို ဆင္းလာၿပီး ကိုက္တတ္သဗ်။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ညမလႈပ္ဘဲလည္း မေန ႏိုင္ မနက္က်ေတာ့မွ ႐ုိက္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီး လႈပ္ရာက အ႐ုိက္ခံရတာ ၾကာလာေတာ့ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြ ရန္က လြတ္ဘို႔အ ေရးဟာ တို႔တာဝန္ အေရးတပါး ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ပထမဆံုး စစ္ဆင္ေရးကေတာ့ အျပင္မွာ အလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္ရာကအျပန္ ေထာင္ေရွ႕ကြင္းထဲ ခဏထိုင္ လူေရတြက္ ခ်ိန္မွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အက်ႌ အထပ္ထပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္ကို ထားၿပီး က်န္အထပ္ေတြကို ျပန္ဝတ္ၿပီး (ျပန္မ ဝတ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး တခါတေလဆို ေရခဲေအာင္ ေအးတဲ့ ေနရာကိုး) ေတာ့ ရတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဲဒီအက်ႌရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ုိးေၾကာင္းေတြအတိုင္း ခိုေအာင္းေနတဲ့ ရန္သူေတာ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို လက္စားေခ်ၾကပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အက်ႌေတြက စစ္ေရာင္ေတြမို႔ စစ္စိမ္းေရာင္ အက်ႌခ်ဳပ္႐ုိးၾကားမွာ ခိုေနတဲ့ ဒင္းတို႔ကိုရွာရတာ ဘယ္ခက္ လိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒီျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆန္႔ေစ့ႀကီးေတြလို ကပ္ေနတဲ့ဟာ။ အမယ္ တကယ္လိုက္ရွာၿပီး ရွင္းေနၿပီဆိုတာ သိေတာ့ ဒင္းတို႔ကလည္း ေျပးခ်င္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရလိမ့္မလဲဗ်ာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အညိႇဳးႀကီး ညိႇဳးထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ လက္က လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ အတုံးအ႐ုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ခက္တာက သူတို႔ကို ကုန္စင္သြားေအာင္ ရွာဘို႔ က်ေနာ္တို႔မွာက လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ မရွိတာဘဲဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ကလည္း မရွာႏိုင္တာေတာ့ အရင္လိုပဲ ေန႔က် အ ေစာင့္နဲ႔ စစ္ေၾကာေရး ျပဳသမွ်ႏုၾကရၿပီး ညညမွာေတာ့ ဒင္းတို႔ျပဳသမွ် ႏုရတဲ့ ဘဝမွာပဲ စင္းခံခဲ့ရသဗ်။
အဲဒီလို စင္းခံေနရတဲ့ ဘဝကေန တေယာက္ေသာသူက သူ႔ အေတြ႔အၾကံဳတခု ေဝငွလာသဗ်။ အဲဒါကေတာ့ ညအိပ္ယာ ဝင္ခါနီး လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ကာနီးမွာ အတြင္းဆုံးက အက်ႌကို ခၽြတ္ၿပီး အေပၚဆံုးကို ေျပာင္းၿပီးဝတ္တဲ့နည္း ခင္ဗ်။ မ်ား ေသာအားျဖင့္ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက ေအာက္ဆံုးက အက်ႌမွာ တြယ္ကပ္ ေနတတ္ထာဆိုေတာ့ ဒီဟာကို အေပၚဆံုးထပ္ကို ေျပာင္းဝတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္တဲ့စိတ္ကူးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဟုတ္သဗ်။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနညး္သက္သာသလိုလို ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတိုးခ်ၿပီး အျပတ္အသတ္ ႏႊာပါေတာ့တယ္။ ငါတို႔ကို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ လုပ္တဲ့ ေကာင္ေတြဆိုၿပီး တကယ္ႏႊာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခံစား ရသဗ်။ ဒီေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ ဆိုၿပီး ႀကိတ္ၿပီး ႀကိမ္းဝါးေနခဲ့ရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီး တတြင္းလံုးမွာ ေရခဲေတြ လႊမ္းတဲ့ေဆာင္း၊ အ႐ိုက္ၾကမ္း အျဖတ္အေတာက္ ၾကမ္းတဲ့ စစ္ေၾကာ ေရးနဲ႔ ေသြးအစုပ္ၾကမ္းတဲ့ သန္းဂ်ီးမတို႔နဲ႔ လံုးေထြးရင္း ရက္စက္အမႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းေတာ့သည္ ဆိုသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ မေႂကြသင့္ဘဲ၊ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရၿပီး ေဆာင္းအလြန္ ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္ ေရာက္လာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း ငရဲမွာ နည္းနည္း အသားက်လာပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ တန္းစီး တာဝန္ယူထားရတဲ့ ကသာက ကိုျမင့္သိန္းက အရဲ႕စြန္႔ၿပီး အထူးအေရးႀကီးတဲ့ စီမံကိန္းတခုကို လံုျခံဳေရး ယူ ထားတဲ့ တာဝန္ခံကတဆင့္ တင္ျပလိုက္ပါသဗ်။
အဲဒါကေတာ့ ခုလို ႏွင္းေတြေပ်ာ္လို႔ ေထာင္ကုန္းက ဆင္းတဲ့ ေတာင္ၾကား စမ္းေခ်ာင္းေလး ေပၚလာတဲ့ ေနရာမွာ က်ေနာ္ တို႔ကို ေရခ်ဳိးခြင့္ျပဳဘို႔နဲ႔ အဝတ္ေတြကိုလည္း ေရေႏြးနဲ႔ စိမ္ၿပီး ျပဳတ္ေလ်ာ္ခြင့္ ေပးဘို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေရမခ်ဳိးရတာ ေလးလ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေစာင့္အၾကပ္ စံုလင္စြာနဲ႔ သ ေဘာတူညီခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ေရခ်ပြဲ အခမ္းအနား လုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္ ေနထြက္ခ်ိန္ ေလာက္မွာ စျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ကုန္းနဲ႔ အာသံကုန္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို ေျခက်င္းဝတ္ေလာက္ နက္ၿပီး ေလးေပေလာက္က်ယ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိသဗ်။ အာသံကုန္းလို႔ ေခၚရတာကေတာ့ ေကအိုင္ေအတပ္မွာ စစ္ သင္တန္းလာယူတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အာသံျပည္ကလာတဲ့ သူပုန္ေတြထဲက စစ္စည္းကမ္း မလိုက္နာတဲ့ စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ေခါင္းျဖတ္ သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုန္းျဖစ္လို႔ပါ။
ေနာင္ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာပဲ ၁၉၉၂ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၂ရက္ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ ၁၅ ဦးကို တခ်ိန္တည္း အမိန္႔ထုတ္ ေခါင္းျဖတ္ သတ္္ခံခဲ့ရတာလည္း အဲဒီကုန္းေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ပထမဦးစြာ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးကို လူတေယာက္လွဲၿပီး စိမ္လို႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ရပါတယ္။ တဖြဲ႔ကေတာ့ မိုး ျဗဲဒယ္ႀကီး တလံုးထဲ ေရျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္တံုးသံုးတံုးကို ဖိုခေနာက္ဆိုင္ၿပီး ထင္းမီးဖိုႀကီးတခု တည္ပါတယ္။ အဲဒီ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီး ပြက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ေရေတြ ကြ်က္ ကြ်က္ဆူလာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သန္း ႏွိမ္နင္းေရး စီမံကိန္းႀကီးကို စတင္ပါေတာ့တယ္။
ပထမဆံုး ေရခ်ဳိးမယ့္ တသုတ္ခြဲလိုက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ အဝတ္ေတြအားလံုးကို ခၽြတ္ၿပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထ ေနတဲ့ ေရေတြထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၾကၿပီး ဝါးလံုရွည္နဲ႔ ထိုးႏွစ္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း စိတ္ဝင္ စားစြာနဲ႔ ဒယ္အိုး ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို စိုက္ၾကည္ေနလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ တထည္ ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ေရျပင္ေပၚကို တက္လာ လိုက္တဲ့ သန္းဂ်ီးမေဖြးေဖြးႀကီးဗ်ာ။ ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေရျပင္ေပၚ တက္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ညစ္မဲေနတဲ့ ဒယ္အိုး ေရမ်က္ႏွာျပင္တခုလံုးမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပည့္ ဖံုးသြားလိုက္တာ ေရမဲညစ္ညစ္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ အကုသိုလ္ကလည္း မေသးလွဘူး ခင္ဗ်။ ဒီေလာက္ ဘယ္ေန႔ ထုတ္႐ုိက္လို႔ ေသမလဲဆိုတာကို တထိတ္ ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက အကုန္ႂကြသြားတာကို အားရပါးရအရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနၾကေသးတယ္ ခင္ဗ်။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔ ေပးထားတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသးဘဲကိုးဗ်။ အဲဒီေန႔ ညမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ သန္းဂ်ီးမ ေတြရဲ႕ ေဘးရန္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေအးေးအခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါဘူး ဒင္းတို႔ အတိုးခ် ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ကို ျပန္ခံရျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရခ်ခြင့္ရတဲ့ေန႔က ႏွိပ္စက္ထားလို႔ မထႏိုင္တဲ့လူေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ေျချပတ္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ေရလံုးဝ ထိလို မရတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ေထာင္တြင္းေဆာင္မွာ က်န္ခဲ့တာမို႔ သူတို႔ အဝတ္အစားေတြမွာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အိပ္တဲ့ ေနရာခင္းတို႔ ေစာင္တို႔မွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနတဲ႔ သန္းဂ်ီးမတို႔ဟာ သန္းဂ်ီးမမ်ဳိးႏြယ္ မတိမ္ေကာေရး အ တြက္ သံဝါသအမႈကို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆအတိုးခ်ၿပီး လုပ္အားျပၾကပံုရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ်ဳိးဆက္ေတြ ျပန္႔ပြါးၿပီး ကုတ္ပါရေစ ဘဝ။ လူးပါလြန္႔ ပါရေစ ဘဝကို ျပန္က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သန္းဂ်ီးမ စစ္ဆင္ေရးတခုကို ဆင္ႏြဲဘို႔ အခြင့္ ေလ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နဝတ ေခတ္ဦး ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းေတြမွာ စစ္တပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး သန္းႂကြယ္သူေ႒းေတြ ျဖစ္ဘို႔ အလုအယက္ စီးပြါးရွာေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ကံထူးသူ ငမိုက္သား တသိုက္ကေတာ့ သန္းႂကြယ္ သူေ႒းေတြ ဘဝကေနလြတ္ဘို႔ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားေနခဲ့ၾကရ သဗ်။
မွတ္မွတ္ရရ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခင္းခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲကို က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကေန တဖက္သက္ ရပ္စဲလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဘဝတူ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ကြက္ျမက္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပို္င္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဇက္ေပၚကို တကယ္ဓါးဝဲခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ တိရိစာၧန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အသက္ ေသမွာေတာ ေၾကာက္ရွာမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတာလည္း ပါသလို၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ခြင္ ထင္းထမ္း၊ ထင္းျဖတ္၊ ေက်ာက္ထု၊ ေက်ာက္သယ္ လုပ္ၾကရတိုင္း ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ့ရတဲ့ အာသံကုန္း (ေနာင္အခါ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကုန္း) ေဘးက ေန႔စဥ္ျဖတ္သြားလာရင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္တခုရွိပါတယ္။
ဗုဒၶက်မ္းဂန္တခုမွာ ရဟန္းႀကီးတပါးဟာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ မိမိရဲ႕ သကၤန္းကို စြဲလန္းမိခဲ့လို႔ သကၤန္းမွာ ကပ္ညိၿပီး သန္းဂ်ီမ ျဖစ္ရရွာတဲ့ ဇာတကရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ က်ေနာ္တို႔ကိုမ်ား ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ စိတ္မွာစြဲသြားခဲ့ေသာ္ ဆိုတဲ့ အေတြးတခု ရလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလိုအေတြးကို အခ်င္းခ်င္း ေဝငွၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိုးျဗဲဒယ္စစ္ဆင္ေရးကို တဖက္သတ္ရပ္ဆိုင္းၿပီး သန္းႂကြယ္သူေ႒းေတြ ဘဝမွာပဲ လူးရင္း လြန္႔ရင္း ႀကိတ္ ခံၾကတာ ေႏြ .. တေႏြကုန္လို႔၊ မိုးကူးၿပီး မိုးသည္း ညတညမွာ ပါေဂ်ာင္စခန္းက စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့တဲ့တိုင္ေအာ င္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး အလင္းဝင္ဘဝနဲ႔ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ကေပးတဲ့ အဝတ္အစားသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲခြင့္ရခ်ိန္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ ကတၱီပါ လမ္းခြဲေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုခင္ဝမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ သန္း ဂ်ီးမဆိုတာ့လည္း အႏုပညာေတြဘာေတြ နားလည္ ခံစားႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ မဆိုျပျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီး မက္ခဲ့တဲ့ သန္းႂကြယ္ သူေ႒းဘဝဟာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ တင္း တင္း ျပည့္ျမည္ခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂ဝ၁၂ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္လွန္ေရးတခုအတြက္ မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ အထက္ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ ဝင္ ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
နိဒါန္းမွာ ေဖၚျပခဲ့သလို ဆရာမခက္မာရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ့အခါ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက ကိုယ္ေပၚမွာ ညေပါင္း မ်ားစြာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြားသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြက ယားလာပါတယ္။ အခုတခါ ယားလာတာကေတာ့ သန္းဂ်ီးမေတြ ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရင္း အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း သားေကာင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ေႏွာင္းလူတို႔ သိဘို႔ တစိုးတ စိမွ မတို႔ မထိခဲ့ပဲ၊ ေရငံုေနခဲ့တဲ့ မိမိကိုယ္ မိမိၾကည့္မိတဲ့အခါ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတဲ့ စိတ္က တရြရြ ကိုယ္ေပၚ ေျပး လြားေနတာမို႔ တခါက တရြရြ ေျပးလႊားခဲ့ဖူးတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္းကို ခုလို ခ်ေရးမိတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝန္ခံခ်က္ ေပးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း အစ မထင္ သံသရာအစဥ္က က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာမွာ ကပ္ညႇိလိုက္ပါ တြားသြားေနတဲ့ သာမာန္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္သာတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ လိုက္ပါ ေျပးလြား ကိုက္ဖဲ့ ေသြးစုတ္ေနခဲ့တာက…
ဘဝမ်ားစြာ၊
ႏွစ္မ်ားစြာ၊
လမ်ားစြာ၊
ရက္မ်ားစြာ၊
နာရီမ်ားစြာ၊
မိနစ္မ်ားစြာ၊ စကၠန္႔မ်ားစြာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။…
(ပါေဂ်ာင္ေဒသတြင္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ဦးညြတ္လ်က္)
ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း
http://www.kaungkin.com မွ ကူးယူတင္ဆက္ပါသည္
ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္
ေကာင္းမယ္ ဟိုဟာသိသလို၊ ဒီဟာသိသလိုနဲ႔
လူမ်ိဴးေရးစိတ္ကလဲက်ဥ္းေသး
ေျပာလိုက္ရင္ ဗမာ ဗမာနဲ႔
မွတ္ထား ဒို႔ဗမာထဲမွာ လူမ်ိဴးေရးစိတ္႐ွိတဲ့သူနည္းတယ္
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒို႔တေတြမွာ သံသရာအယူအဆ
ကိုလက္ခံၾကတယ္ ဗမာျဖစ္ျခင္း၊ကခ်င္၊ခ်င္းျဖစ္ျခင္းဟာခဏဘဲ၊
ေနာင္ဘ၀ေတြမွာလူျဖစ္ခဲ့ရင္ လဲကံအက်ိဴးေပးကို
လိုက္ၿပီး ႐ိုဟင္ဂ်ာလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမယ္ လူလိုမက်င့္ရင္အပယ္ေရာက္မယ္ ခုနက ေျမာက္ပိုင္း
ကေက်ာင္းသားသတ္သမားေတြလိုေပါ့
ေမာင္ေဒါင္းလဲေျမာက္ပိုင္းစစ္ေၾကာေရးအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္
ခဲ့ေလသလားမသိ
လူသတ္ၿပီးေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေရာက္မယ္
(ဒါမွမဟုတ္) ေနာင္မွာေအးေအးေနရမယ္ လို႔တလြဲ
ယုံသူေတြေၾကာင့္ကမၻာႀကီးမွာအၾကမ္းဖက္တာေတြ
ေလွ်ာ့မသြားတာ
သူခိုးဘက္ကေ႐ွ႔ေနမလိုက္ပါနဲ႔ေလ
ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့အရိုးတြန္တာ…
ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္
ပက္ပက္စက္စက္စေတးခံခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့အရိုးတြန္တာ….
လူလို ့ေတာင္ေခၚခံမထိုက္တဲ့လူသတ္ ေကာင္ေတြ အတြက္ လူသတ္ကုန္းက အရိ္ုးထတြန္တာ..
၂၀၀၇မွာ အထိ ဗမာျပည္မွာ ရိွေနတုန္းဆိုေတာ့ ၂၀၀၆ ဒီဇင္ဘာမွာ ဘီဘီစီက လြင့္တဲ့ သံကြင္းစြပ္ ဆိုလားမသိဘူး။ ေရဒီယို ျပဇာတ္မွာ မင္းတရားျကီးအေနနဲ့ သရုပ္ေဆာင္တာ နင့္အေမလင္ ထိန္လင္း မဟုတ္လား၊ ၁၉၉၇ ၀န္က်င္က ေဒြးရဲ့ ဇာတ္ကားတခုမွာ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ နင့္အေမလင္ ထိန္လင္း မဟုတ္လား၊ ထိန္လင္းနဲ ့ေျပးလာသူ တေယာက္ အထက္ပိုင္းက ျမိဳတခုမွာ သြားစိုက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတယ္။ အဲဒီကျပန္လာလို့ အဖမ္းခံရသတဲ့လား၊ ငါက ကခ်င္၊ ဘယ္ဗမာကိုမွ ေခါင္းေဆာင္မတင္ဘူး၊ မင္းတို့အခ်င္းခ်င္းေတာင္ သတ္ေနျကတာ။ဆဲေနျကတာ။ မင္းတို့ေတြ လုပ္လို့ တို့တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ မင္းတို့ ေတာင္းေနတဲ့ ဒီမိုကေရစိလည္း မရဘူး၊ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုျကည္ကိုဘဲ ဗမာလူထုက အားကိုးေနတာ၊ မင္းတို့ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ အားမကိုးခဲ့ဘူး၊ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သေဘာေပါက္ျက၊
ဦးသိန္းစိန္ လက္ထက္မွာေတာ့ ျပည္ပလူေတြ ျပည္ေတာ္ဝင္ေနခ်ိန္မွာ အသံပို က်ယ္လာတာမို႔ သတိထားသင့္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလက ဗိုလ္ေနဝင္း ကို ေသဒဏ္မေပးဖို႔ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို တားျမစ္ဘူးလို႔ အဲဒါ သူ႔အမွားပါဆိုၿပီး သခင္သန္းထြန္း ေနာင္တရဘူးတယ္။ အခုလည္း ေျမာက္ပိုင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနာင္တရေလာက္ၿပီ။
ေမာင္ေဒါင္းကေသခ်ာမသိဘဲေရးတယ္။ထိန္လင္းဆိုတာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ဖို႕အိႏိၵယကိုေရာက္တယ္။ အိႏိၵမွာလက္နက္မရေတာ့ ျပည္တြင္းကေနလက္နက္ရွိရာကခ်င္ဘက္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕နဲ႕အတူ န၀တရဲ႕ ေထာက္လွမ္းဆိုျပီးဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတယ္။ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ျပီး တရုပ္ျပည္ကေန ဗမာအစိုးရကိုအပ္ခံရတယ္။ (၂၀၀၄ က်င္မွာထိန္လင္းဟာေထာင္ထဲမွာဘဲရွိေနတုန္း။ ေမာင္ေဒါင္းေျပာတာက အၾကားနဲ႕ေလဖမ္းအီးရႈသလိုျဖစ္ေနတယ္။)ထိန္လင္းေထာင္ကလြတ္ျပီးေတာ့ သူယံုၾကည္ရာ ပန္းခ်ီအႏုပညာလုပ္ငန္းကိုဘဲလုပ္ခဲ့တယ္။ဇာဂနာနဲ႕ အႏုပညာရွင္ေတြသိၾကတယ္။ ၈၈ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားေထာင္ကလြတ္ျပီးေတာ့မွ ၂၀၀၆ အကုန္ပိုင္းေလာက္ မွာထိန္လင္းက သူေထာင္ထဲမွာေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ျပပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီျပပြဲေန႕႔မွာအဂၤလန္သံံရံုးတာ၀န္ ဗစ္ကီနဲ႕စေတြ႕ခဲ့တာ…..ေနာက္ယူလိုက္တယ္။ ၂၀၀၇ ေရာက္မွာထိန္လင္းခင္ဗ်ာ အဂၤလန္သံရံုးကိုေရာက္ဖူးရွာတာပါ။ ေမာင္ေဒါင္းလို ဘာမသိညာမသိေကာင္ေရးတာမွားလို႕နည္းနည္း ၀င္ေရးလိုက္တာ…. ေမာင္ေဒါင္းဆိုတဲ့ေခြးမသားေရ အခုခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအျခင္းျခင္းသတ္ခဲ့တဲ့အမႈမွာတာ၀န္ရွိတဲ့မင့္အေမလင္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး က ျပည္တြင္းကိုngo အလုပ္ေတြနဲ႕၀င္ဖို႕ သိန္းစိန္ရဲ႕ ေဘာကိုမေနတာ ျပည္ပကသူေတြသိေနၾကျပီ။ အဲဒီလိုေကာင္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ လူတြင္က်ယ္မလုပ္ႏိုင္ေရးနဲ႕ တခ်ိန္က က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြအတြက္ ခံရဖို႕ အတြက္ ထိန္လင္းရဲ႕ သန္းၾကီးမေတြက တြန္းအားေပးလိုက္တာဘဲ….. ေလ့လာပါဦး ေမာင္ေဒါင္း ဆိုသူေရ
အခုက ထိန္လင္း ဖြတာမဟုတ္ဘူး။
ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့အရိုးတြန္တာ…
ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္
ပက္ပက္စက္စက္စေတးခံခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့အရိုးတြန္တာ….
လူလို ့ေတာင္ေခၚခံမထိုက္တဲ့လူသတ္ ေကာင္ေတြ အတြက္ လူသတ္ကုန္းက အရိ္ုးထတြန္တာ..