မေအးခဲသြားႏုိင္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြ ေ၀ဒနာ
by Kyaw Gyi AB on Saturday, January 28, 2012 at 12:54am ·
(၁)
ေဖ႔စ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ဖတ္ရသည့္ ေျမာက္ပိုင္းအေၾကာင္းအရာမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ကတည္းက က်မ သိ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ လူစာရင္း အတိအက်ကိုေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္မွ သိရပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ အခုအခ်ိန္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အခ်ိန္မက်ေသးတာရယ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို စစ္အစိုးရ ဖက္က သိ႐ွိခဲ့ရင္ လက္ညွိဳးထိုး ေျပာစရာျဖစ္လာမွာရယ္ကို မလိုလားတာရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။
က်မလို ကာယကံ႐ွင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့သူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အစြပ္စြဲ-အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းသားစိတ္အျပည့္႐ွိၿပီး မိမိတို႔ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္သည္အထိ ႀကံဳခဲ့ရေပမဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ေရငံုေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသိကၡာ ထိန္းခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီကိစၥေတြ၊ ဒီလူေတြဟာ စစ္အစိုးရကလႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္၊ မတရားညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြရယ္ကို ေဖာ္ထုတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားၿပီးသားဆိုတာ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကတည္းက က်မ သိ႐ွိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအေနနဲ႔ သိၿပီးသားေတြ မထူးဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ေရးလာသလဲလို႔ဆိုတာ ေျပာပါရေစ။
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အစြပ္စြဲခံရၿပီး သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြ ရင္ထဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ခံစားမိရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးသားကို ႏွိပ္စက္တာေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ကာယကံ႐ွင္ခံစားရသည့္နည္းတူ ရင္ပြင့္မတတ္ ခံစားခဲ့ရတာေတြက အသစ္တစ္ဖန္ ခံစားလာရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ က်မအေမလို ရင္းႏွီးခင္မင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ က ေပါက္ကြဲလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ကို ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ.....
(၂)
ဆရာမႀကီးဆိုေပမယ့္ က်မတို႔ငယ္စဥ္က မူလန္းျပဆရာမအျဖစ္ ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ က်မေလးတန္းမွာ က်မရဲ႕ အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ က်မမိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းက ဌာနတစ္ခုမွာ အတူတာဝန္ ထမ္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမလို႔ ေခၚတာႏႈတ္က်ိဳးေနေပမယ့္ က်မနဲ႔ သားသမီးဖြယ္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး က်မ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနတဲ့အထိ ဆရာမဟာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာမႀကီးဘဝနဲ႔ အျငိမ္းစားယူသည္အထိ ႏွစ္ ၄၀ ဝန္ထမ္းဘဝ တာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ။ စာအသင္အျပ အလြန္ေကာင္းၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသရံုမက မိဘမ်ားကပါ ေလးစားၾကပါတယ္။
ဆရာမ စာသင္သံၾကားရတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘတခ်ိဳ႕က သူ႔ကေလးေတြစာက်က္ရင္ “ဒါကဒီလိုပါ“ ဟု ျပန္႐ွင္းျပတတ္ရာ၊ ကေလးေတြက “အေမတို႔ေတာင္ စာေတြရေနပါလား” လို႔ ျပန္ေျပာမိၾကပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြကလည္း “ ေအး မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ ဒီလို ႐ွင္းကနဲ နားထဲဝင္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမမ်ိဳးနဲ႔ တို႔ေတြ႔ခဲ့လို႔ကေတာ့ ခုလို ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္နဲ႔ ထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး” “မင္းတို႔ ေသခ်ာသင္ယူၾက” လို႔ ေျပာယူၾကရပါတယ္။
ဆရာဆရာမ အခ်င္းခ်င္းမွာတင္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆရာမေပါက္စေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရးကအစ ဆရာမကိုပဲ တိုင္ပင္ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အင္မတန္ေကာင္းၿပီး စိတ္ႏွလံုး အင္မတန္ႏူးညံ့ပါတယ္။ ဆရာမေရာ၊ ဆရာမ ခင္ပြန္းပါ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာၾကပါတယ္။
ဆရာမဟာ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၊ က်က္သေရ႐ွိၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာေအးခ်မ္းတည္ၾကည္သေလာက္ ဆရာမဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္၊ ေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ခါးစည္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္လားဟဲ့ေလာကဓံလို႔ေတာင္ ႀကံဳးဝါးမေနေတာ့ဘဲ အဲဒီေလာကဓံနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်က္ရင္း ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူပါ။
က်မဟာလည္း ဆရာမရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမ ေလာကဓံနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ၊ တခါတရံ အေဖာ္အျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး အတူေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့မရႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ေတြကို ထပ္တူခံစား သိ႐ွိခဲ့ရျခင္းပါ။
ဆရာမဟာ အဆင္ေျပတဲ့ ဆီစက္ပိုင္႐ွင္ စက္သူေဌးသမီးဘဝကေနၿပီးေတာ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား စိုးရိမ္မကင္းစြာ ရပ္တည္ေန ရမယ့္ဘဝကို သူ႔ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေၾကာင့္ ဆရာမတို႔႐ြာကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ တိမ္းေ႐ွာင္လာရာက ဆရာမဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခုလက္႐ွိ ဆရာမရဲ႕ ခင္ပြန္းပါပဲ။
ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္က High School Final ေအာင္ထားပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားကိုယူရင္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ၊ စိတ္ပင္ပန္းစရာ ေတြ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾကဆိုၾကေပမယ့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ် ေနၿပီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္၊ သားတစ္ေယာက္ ေမြးအၿပီးမွာ မူလတန္းဆရာမ စလုပ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္က ဆရာမရဲ႕ဖခင္ ႐ုတ္တရက္ဆံုးျခင္း၊ ဆီစက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းျခင္း၊ အိမ္မီးေလာင္ျခင္း စတာေတြ ဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းႀကံဳရတတ္တဲ့ ေလာကဓမၼတာပဲလို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာမဟာ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အျခားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိလာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။
(၃)
ဆရာမရဲ႕သားအႀကီးဆံုးက က်မနဲ႔ အသက္အ႐ြယ္ အတန္းအတူတူပါ။ ဒုတိယသမီး သမီးႀကီးကေတာ့ က်မထက္ ငယ္ပါ တယ္။ အဲဒီသမီးႀကီးဟာ အေဖတူသမီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖခ်စ္သမီးပီပီ အေမကို အေဖေလာက္ေတာ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မႏွင့္ဆရာမ ဒီေလာက္နီးနီးစပ္စပ္ တြယ္တာမိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ေနာက္တခုက ဆရာမက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလည္းမဖတ္။ ေက်ာင္းစာသာ သင္ပါတယ္။ စာသင္ျခင္းသည္သာ သူ႔အလုပ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးက စာအုပ္ေတြ စဖတ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ပါတယ္။ သူ႔အေဖက ေလ့က်င့္ေပးထားျခင္းပင္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္က မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေတာ့။ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဇြန္လမွာ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာမယ့္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း စတင္ပါတယ္။ ဆရာမက သူ႔သမီးႀကီးအတြက္ ပူပန္ေနရွာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ သမီးႀကီးေအာက္မွ သားအငယ္က ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ဒုတိယႏွစ္ သခ်ၤာအထူးျပဳျဖင့္ (လုပ္သားေကာလိပ္) တက္ေရာက္ေနသူ။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဖခင္၏႐ံုးမွာ အလုပ္ရလို႔ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းတက္ခဲ့တာပါ။
ဆရာမက စိတ္ပူလို႔ ”မင္းအစ္မက ေက်ာင္းမွာ စာမသင္ေတာ့ဘူးဆိုလည္း မသြားနဲ႔ေတာ့ ေျပာတာမရဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ သြားေနမွန္း မသိဘူး” ဟု ေျပာရာ၊ အဲဒီသားအငယ္က “ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတာ၊ ေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါသြားၿပီး နားေထာင္တာေနမွာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အမွန္အတိုင္း ေျပာရဲတာ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မဆလ အစိုးရေတာ့ ဒီတခ်ီ ေသဖို႔သာျပင္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာေတြ အတြက္ ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္၊ ဒီအစိုးရကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီလို သားငယ္က ေျပာတာကို အမွတ္တမဲ့သာ ေနခဲ့ၿပီး၊ သမီးႀကီးကို စိတ္ပူၿပီး အာ႐ုံစိုက္ေနလို႔ သားအငယ္ကို လံုးလံုး ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သားအငယ္က အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ပါ။ အဲဒီအ႐ြယ္ကစၿပီး သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ႏိုင္ငံေရး နယ္ထဲ၊ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူ႔အေမက မထင္ခဲ့ရိုးပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ရိပ္မိ၍ပဲလား၊ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို စည္း႐ံုးတာပဲလား မသိ။ ဝန္ထမ္းဆန္ တစ္ေယာက္ ၃ လစာ ထုတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာမ သားအငယ္က အေဖ၊ အေမ၊ သူ႔ကိုယ္တာမ်ားကို ကားတစ္စီးျဖင့္ ထုတ္၊ အိမ္သို႔ပို႔ခဲ့ၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ အိမ္ကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
အခ်စ္ဆံုးသားအတြက္ ဆရာမဟာ ရတက္မေအး ပူေဆြးခံစားမႈေတြရဲ႕ အစပါပဲ...။
သမီးႀကီးက ေျပာလာတယ္၊ သားငယ္က ေက်ာင္းမွာ တရားတက္ေဟာတယ္၊ မ်က္ႏွာစည္းရန္ လက္ကိုင္ပဝါ ေတာင္းလို႔ ေတာင္ ေပးလိုက္ရေသးတယ္တဲ့။ ဆန္ေတြလာပို႔ေတာ့ “ အစ္မ ဒီဆန္ေတြ တို႔မိသားစု ၃ လ စားလို႔ ေလာက္ရဲ႕လား” လို႔ ေမးသြားတယ္။ “ငါမ႐ွိရင္ အေဖနဲ႔အေမကို ဂရုစိုက္ပါ” လို႔ ေျပာသြားတယ္။ “သူကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္စရာေတြ႐ွိလို႔ သြားၿပီ” လို႔ ေျပာသြားတယ္ ဆိုၿပီး သမီးႀကီးက ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမဟာ မယံုၾကည္ႏုိင္စြာ အံ့ၾသမင္တက္ေနေလရဲ႕။
သမီးႀကီးက ဆက္ေျပာေနပါေသးသည္။
“ေမေမစိတ္မပူနဲ႔၊ ေမေမ့သားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ဆက္လုပ္ဘို႔ သြားၾကတာပါ။ ေမေမ့သားအတြက္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္သာ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ေမေမ ခြဲရတယ္ဆိုတာ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘေတြေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး”။
(၄)
၈-၈-၈၈ တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္ေသာ ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး စတင္ပါေတာ႔တယ္။ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ အာဏာရွင္မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးနဲ႔တကြ ဆရာမခင္ပြန္းပါ သားေပ်ာက္၊ ေမာင္ေပ်ာက္ ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ၾကပါတယ္။ တရားေဟာတဲ႔ေနရာမွာလည္း ေစာင့္ၾကည့္ၾက၊ ခ်ီတက္ရင္းနဲ႔လည္း ႐ွာေဖြၾကပါတယ္။ သမီးႀကီးက ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔ေတြမွတဆင့္ စံုစမ္းပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဇြန္အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ တာဝန္က်ရာ နယ္ေတြကို ေရာက္ေနေၾကာင္းေတာ့ သိရပါတယ္။ ကနဦးအစ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကလည္း ရွိေနခဲ့ေတာ့ အသက္႐ွင္ရက္မွ ႐ွိပါ့မလားလို႔ သံသယဝင္လာပါတယ္။ ဒီသံသယကို ဆရာမက မိခင္တို႔ သိစိတ္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားျဖင့္ ျဖစ္တည္ၿပီး မိမိဝမ္းၾကာတိုက္မွာ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားခဲ့ရတဲ့ သားကို မေသေသးပါဟု အလိုလိုသိေနပါတယ္တဲ့၊ ေတြ႔ေအာင္ ႐ွာၾကပါေျပာရင္း အိပ္ရာထဲ လဲပါေတာ့တယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေပ်ာက္ေ၀ဒနာကို မွန္းဆႏုိင္ပါမလား...။
သမီးႀကီးက ဗကသသမဂၢ႐ွိရာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို သူတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕စြန္ကေန ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ သူ႔မအလုပ္ သူမလုပ္ရင္း ေမာင္ကို စံုစမ္းပါတယ္။ သူမလည္း စိတ္ပူေနၿပီ၊ တစ္ေန႔ျပန္လာမယ္ ေျပာသြားတာ ဒီအခ်ိန္ ျပန္လာသင့္ၿပီေပါ့ဟု ဆိုကာေမွ်ာ္ရေခ်ၿပီ။ မိသားစုရဲ႕ အပူမီးဟာ အရွိန္ရ ေလာင္ကၽြမ္းေနပါၿပီ။
က်မက ဆရာမကိို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရင္း သားသမီးအပူမ်ားကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ရပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္တြင္ေတာ့ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ျပည္သူေတြ အေထာင္အေသာင္း ေတာခိုၾကေလၿပီ။ ဆရာမက သားအငယ္အတြက္ ပူပင္ေသာကမ်ား မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ က်န္သမီးမ်ားအား အတင္းအက်ပ္ တားျမစ္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း အိပ္ရာမွာ ဘံုးဘံုးလဲကာ လူထူမွသာ ထႏိုင္ပါေတာ့တယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳလဲလု မဟုတ္လား။
လံုးဝ မထင္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သားငယ္ဟာ သန္လ်င္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူမဟာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သားကို လက္ခံမထားရဲတဲ့ အတြက္ ျပန္လာေခၚဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။
ဆရာမဟာ သားအသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနတာကို သိသိျခင္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး ထထိုင္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းေတာ့ျဖင့္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဆရာမခင္ပြန္းကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ အဖမ္းခံရမွာေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ၊ သမီးႀကီးက “သမီးလိုက္သြားမယ္၊ သမီးပဲ ၾကည့္စီစဥ္ခဲ့ပါမယ္၊ ေမေမ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ၊ ေဖေဖက ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေဖေဖက ဆက္သြယ္တယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး“ ဆိုကာ တခါမွ မျမင္ဘူးသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမမွာေတာ့ ဝမ္းသာစရာႏွင့္အတူ စိတ္ပူပင္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
သားငယ္က အေရးအခင္းကာလမွာ ၿမိတ္ကိုေရာက္ေနၿပီး အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုကို စတင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ကို ေ႐ွာင္တိမ္းၾကေတာ့ အေရးအခင္းမတိုင္ခင္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔က ျပန္ဝင္လာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေနရတာမဟုတ္ပဲ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ တိမ္းေရွာင္ ပုန္းေနၾကတာ။
သန္လ်င္ကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔ဖို႔အလာ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအိမ္ကို ဝင္ခုိေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္မလိုက္ႏိုင္ပါ၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား လုပ္စရာမ်ားစြာ ႐ွိေနေသးတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေမ့ထားလိုက္ပါ။ ဘာအေၾကာင္းမွ မၾကားရရင္ အသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနေသးတယ္မွတ္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။
သမီးႀကီးက ”အေမက တခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္႐ွာမယ္၊ နင္က ဘာမေျပာညာမေျပာ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားလို႔ ခံစားေနရတာ။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ေမာင္ေလး ေတြ႔လိုက္ပါေနာ္၊ အတင္းျပန္ေခၚ မထားပါဘူး၊ လုပ္စရာ႐ွိတာ ဆက္လုပ္ပါ၊ လာေတြ႔လိုက္ပါဟာ” ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ဘက္က ေညာင္တမ္းဆိပ္ကမ္းကို အေမလာမွ ေတြ႔မယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ညမထြက္ရ အမိန္႔က႐ွိေနေတာ့ အခ်ိန္က နာရီဝက္ပဲ ရပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီး စီစဥ္ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ကို သားငယ္က သြားႏွင့္ၿပီး ဆရာမနဲ႔ အန္ကယ္ (ဆရာမ ခင္ပြန္း) တို႔ကို သမီးႀကီးက အေျပးအလႊား လာျပန္ေခၚပါတယ္၊ အ့့ံၾသစရာပါပဲ၊ သမီးႀကီးက “ ေမေမ ဒီတခါမွ မေတြ႔ရရင္ ေနာင္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ သူလုပ္စရာေတြ ဆက္လုပ္မွာမို႔၊ ေမေမအားတင္းၿပီး လိုက္လာပါ“ လို႔ေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဆရာမဟာ အေႏြးထည္ေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္ပါ ေတာ့တယ္။
က်မက က်န္တဲ့ ဆရာမသမီးအငယ္ေတြနဲ႔အတူ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မလာ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိလို႔ပါ။
(၅)
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္းဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး ဥပေဒကို ျပဌာန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီစာရင္းေတြကို သတင္းစာမွာ ထုတ္ျပန္တဲ့အခါ “ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္အစည္းအ႐ံုး” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုမွာ သားငယ္နာမည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိထားလို႔ လည္း သူလို႔ အတပ္သိလိုက္တာပါ။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပါတီရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္သူက စိတ္ေအးေအးေနဖို႔ ဆရာမကို ကိုယ္တိုင္ပဲ အိမ္ကိုလာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမက ဘယ္လိုေနၾကသလဲ၊ စားစရာ႐ွိၾကရဲ႕လား စိုးရိမ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ထမ္းမ်ားဟာ ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရမယ္ ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားရတဲ့အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း သမီးႀကီးကိုပဲ ပါတီလိပ္စာအတိုင္း သြားခိုင္းပါတယ္။ စားစရာေတြ အပို႔ ခိုင္းပါတယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ မ႐ွိ ႐ွိတာ စားျပီး ေနေနၾကတာသိရေတာ့ ပို႔ေပးေနရင္းက ေနာက္ဆံုး ဆရာမကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။
သားငယ္က “အေမမလာပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ပါတီေထာင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥေတြ လုပ္လို႔ရေအာင္ မွတ္ပံုတင္ထားတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ရိပ္မိရင္လည္း ရိပ္မိေနေလာက္ၿပီ၊ အေမ ဒုကၡေရာက္မယ္" လို႔ ေနာက္ထပ္မလာဖို႔ တားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာမက "ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တေနရာေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္မွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိရရင္ အေမေက်နပ္ၿပီ၊ သားတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေမေမ အၿမဲေမတၱာပို႔ေနတယ္၊ ဘယ္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာသာေျပာသြားပါ” လို႔ မွာရွာပါတယ္၊ ဆရာမရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႔ သူ႔သား ထြက္ခြါသြားရမယ္ဆိုတာ အတပ္ သိေနခဲ့ပါတယ္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ပါတီ႐ံုးခန္းသာက်န္ခဲ့ဲပီး၊ အားလံုးဟာ ေျမလွ်ိဳးသြားၾကပါေတာ့တယ္။ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ေက်ာင္းသားေတြပါ ပါသြားၾကပါတယ္။ အငယ္ဆံုးေက်ာင္းသားက ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္ေတြပါ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ တကယ္ပဲ ထြက္ခြါ သြားခဲ့ၾကပါၿပီ...။
ဆရာမက အင္မတန္႐ိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာေတာင္ကိ
ု ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သားေပ်ာက္မိဘအခ်င္းခ်င္း ေမးရာကေန ABSDF(NB) ကိုေရာက္သြားမွန္း သိရပါတယ္၊ ဆရာမလည္း AB ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုရား႐ွိခိုးတိုင္း ေမတၱာပို႔သပါတယ္၊ ေတာ္႐ံုပို႔တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အ႐ွည္ႀကီးကို ႐ြတ္ၿပီး ပို႔ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ေမတၱာပို႔မွာ ဒီမိုကေရစီလည္း ပါပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရမွ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာၾကမွာကိုး။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိုးစင္းလွတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေ၀ဒနာကို ကုစားခ်က္ပါ။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ခန္႔က စစ္အစိုးရက လုပ္တဲ့ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲတစ္ခုကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲဲၿပီး သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့သူေတြက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ ျပၿပီး ႐ွင္းၾကပါတယ္။
က်မမွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အူေတြေတာင္ ထြက္က်လာလို႔ ျပန္ထည့္ျပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာလည္းပါရဲ႕။ က်မတို႔ တစ္အိမ္လံုး စစ္အစိုးရကို ဆဲၾကပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္သက္မဲ့ သိကၡာခ်တယ္ဆိုကာ လံုးဝမယံုခဲ့ပါ။ သားငယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ႐ွိတယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့ က်မဟာ ဆရာမကို အဲဒီသတင္းၾကည့္ရလား၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ သြားျပီး ေမးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားရင္ ႏွလံုးခုန္ျမန္ပီး၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ေတာင့္တင္းတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါတစ္မ်ိဳး ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္၊ ေသခ်ာဆံုးေအာင္ မၾကည့္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ အေတြ႔အႀကံဳေတြ မ်ားလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမဟာ တခုခုကို ေတြးဆေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္-မျဖစ္ႏိုင္ လံုးဝမေျပာပါ၊ တခုေတာ့ ေျပာလာပါတယ္။
"အန္ကယ္ကေတာ့ အစိုးရဟာ NLD ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သိကၡာခ်ေနၿပီဆိုၿပီး ဆဲေနေလရဲ႕" က်မလည္း က်မနဲ႔ အန္ကယ္ အျမင္ခ်င္းတူတယ္ဆိုၿပီး အန္ကယ္နဲ႔သာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(၆)
"သို႔
အေဖႏွင့္ အေမခင္ဗ်ား
က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဖမ္းဆီး ထားပါတယ္။ မိဘမ်ားက ေတာင္းပန္ၿပီး လာေရာက္ေခၚေဆာင္ပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ (သို႔မဟုတ္) အေဖ အျမန္ဆံုးလိုက္လာခဲ့ပါ“
သားငယ္ ABSDF (NB)
************************
က်မဟာ “စာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတြလုပ္ေနတာ။ မိသားစုနဲ႔ခြဲ၊ ေက်ာင္းပညာ တဝက္တပ်က္နဲ႔ စြန္႔ၿပီး လုပ္လာတာ။ ဘာေထာက္လွမ္းေရးလဲ။ ဘယ္သူေတြက စြပ္စြဲတာလဲ။ လိုက္သြားေခၚရင္ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာ ဝန္ခံရမွာလား“ ဆိုၿပီး ေဒါသတၾကီး ေပါက္ကြဲပါေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေရသြန္သလို ေဝါကနည္းကို က်လာပါေတာ့တယ္။
သမီးႀကီးက က်မပခုံုးကို လာကိုင္ၿပီး ”စာကို မိသားစုအားလံုး ဆယ္ေခါက္ထက္မနည္း ဖတ္ၿပီးၾကပါၿပီ။ သားငယ္ အသက္႐ွင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္၊ သြားေခၚၿပီး ဟိုေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ရမွာ။ ကိုယ္လည္းျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြသာာ အမွန္ေတြဆို ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာတက္ၾကတာျဖစ္မယ္၊ မိဘေတြလိုက္သြားရင္ ကေလး ေတြပဲ မ႐ိုင္းေလာက္ပါဘူး။ ခုက သြားဖို႔လည္း ျပင္ၿပီးေနၿပီ။ အမက အိမ္မွာ ညီမေလးေတြနဲ႔ လာေနေပးရင္ ျဖစ္မလား။ အဲဒါေျပာမလို႔၊ ညီမလည္း ႐ွိေနမွာပါ။”
ျဖစ္ပံုက ဆရာမ သမီးအငယ္တေယာက္က ခြဲစိတ္ခန္း ဝင္စရာ႐ွိပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ ရက္ခ်ိန္းၿပီးသား၊ ဆရာမ ေနာက္ဆံ မတင္းရေအာင္ အိမ္မွာ လူအင္အားျဖည့္တာပါ။ သမီးႀကီးကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္တျခားမွာ ေနေနေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာ သူေရာ သူ႔အမ်ိဳးသားပါ လာေနပါတယ္။
“အန္ကယ္က ဘာလို႔လိုက္မသြားတာလဲ” ဆရာမ လိုက္သြားမွာကို သိလိုက္ရသည့္အတြက္ က်မ ေမးလိုက္မိပါတယ္။
“သမီးရယ္.. အန္ကယ္နဲ႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူက ဘုန္းႀကီးစာခ် သြားလုပ္ေနရင္ သူ႔ပါ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိမ့္မယ္” ဟု ဆရာမက ေျပာရာ အန္ကယ္က “ အန္ကယ္က စကားမ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။ တခြန္းပဲေျပာမွာ၊" “ဘာေျပာမွာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ “ ဟ အန္ကယ့္ကို သြားခိုင္းေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘာေျပာမလဲ သိရမွာေပါ့” တဲ့၊
အမွန္ကေတာ့ သြားေခၚမယ္႔ ေက်ာင္းသားမိဘအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိၾကၿပီးၿပီ။ အလားတူစာမ်ိဳး ရန္ကုန္႐ွိ ေက်ာင္းသား မိဘ တခ်ိဳ႕နဲ႔ မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသျဖင့္ စာမ်ားေရာက္လာၾကၿပီးၿပီ။ အမ်ားအားျဖင့္ အေမမ်ားသာ လိုက္သြားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းအေဖေတြ လိုက္ၾကပါတယ္။ က်မထင္တာက ေယာက်္ားခ်င္းဆိုေတာ့ ေတာထဲမွာ ေျပာမွား ဆိုမွား စကားမ်ားၾက ရင္ အသက္ အႏၱရာယ္႐ွိလို႔ ထင္ပါတယ္။
တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ က်မ အမွတ္မမွားပါက ဝန္ထမ္းဆို၍ ဆရာမတစ္ေယာက္သာ ပါပါတယ္။။ က်န္သူမ်ားက အျငိမ္းစားႏွင့္ ကုန္သည္မ်ားသာ၊ ဆရာမသည္ ျမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း အဆင့္ဆင့္မွသည္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနအထိ စာတင္ရပါေတာ့တယ္။ သားအသက္႐ွင္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ ေခၚခြင့္ျပဳပါရန္ အသနားခံစာ တင္ရပါတယ္။
သြားေရာက္မယ့္ အဖြဲ႔က ဆရာမသြားခြင့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေပးၾကပါတယ္။ တကယ့္ကို မိသားစုစိတ္ဓါတ္ အျပည့္႐ွိသူမ်ားပင္။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ထိုမိသားစုမ်ားသည္ ယခုႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးလ်က္ေနၾကပါတယ္၊ သာေရးနာေရး ဖိတ္စရာမလို အလိုလိုေသြးစည္းၾကတဲ့ ေသြးေသာက္မိသားစုမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမကို တစ္လအတြင္း ျပန္လာရန္ ခံဝန္ခ်က္ေပးၿပီး လိုက္ေခၚဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္၊ က်မ ဆရာမအတြက္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေဆာင္လို႔လား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာမဟာ သြက္လက္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ က်န္းမာ ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနထုိင္ပါတယ္။ သားအသက္ရွင္ဖို႔ ငါအသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
တကယ္တန္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး၊ ဆရာမဟာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနမွ ျပန္ေရာက္လာေပမယ့္လည္း သားငယ္ကေတာ့ ပါမလာခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဟာ သားကို မ်က္ျမင္ အသက္႐ွင္ရက္ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ထင္ပါတယ္၊ သိပ္စိတ္မလႈပ္႐ွားေတာ့ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းေပးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေတြ႔ရတဲ့အျပင္ ေတြ႔တဲ႔အခါ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္ တဲ့၊ သူတို႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းက ေခၚထုတ္ၿပီး ေပးေတြ႔ပါတယ္။
အားလံုးက သတိနဲ႔ ေနေနရတာပါတဲ့၊ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ့ၾကရတာေတြ မိဘေတြကို ေျပာျပပါ သတဲ့။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ၊ မိဘေတြနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို စိတ္ေျပာင္းသြားၾကလည္း မသိပါတဲ့။ ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း ခြင့္ရက္ေတြသာ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မသတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိရလို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတာပါတဲ့။ ဆရာမအတြက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာက တလအတြင္းျပန္လာရမယ့္ ခံဝန္ခ်က္ကလည္း႐ွိေနေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ။
ဆရာမလို ဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သားေဇာေၾကာင့္ ေ၀းလံသီေခါင္တဲ့ KIA ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ကို ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို ဆိုးဝါးလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ လမ္းပန္းအခက္အခဲေတြၾကားက ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တဲ့ ခရီးမို႔လား။
ဆရာမဟာ မိသားစုကိုေရာ သမီးတမွ်ရင္းႏွီးတဲ့ က်မကိုေရာ ခုခ်ိန္ထိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားတာ တခု႐ွိပါ တယ္။ က်မဘယ္ေတာ့မွ ေမးမွာမဟုတ္သလို သမီးႀကီးကလည္း သူလည္းဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါဘူးတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကေန ထြက္ေျပးမွ လြတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုပါ။
(၇)
ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ စၿပီးဖမ္းစဥ္က စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔မွာ ေတာခိုေက်ာင္းသားအစစ္အေနနဲ႔ သားငယ္ပါပါတယ္။ သားငယ္ဟာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက သူနဲ႔အတူတဲြၿပီး လုပ္လာတာ သူသိပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ ေမးတာျမန္းတာ ေပ်ာ့ေျပာင္းညင္သာပါတယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း စိတ္သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အတြက္ကတေၾကာင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေတြကလည္း တေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္ရွိေနေတာ့ မရက္စက္ရက္တာကတေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့ ညွာတာၿပီး ေမးထားတဲ့ အခ်က္ေတြကို သေဘာမက်ရာက သားငယ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ မင္းလည္း သူတို႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ထဲပဲ စြပ္စြဲျပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ဖမ္းခ်ဳပ္တာ ခံရတာပါပဲ။။
သားငယ္ကို ဖမ္းၿပီးလို႔ စစ္တဲ့အခါမွာ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေခါင္းကို ဒုတ္ကနဲ ႐ိုက္ခြဲလိုက္တာ ေသြးအိုင္ထဲ ပံုရက္သား က်သြားပါ သတဲ့။ ေသၿပီလို႔ အားလံုးက ထင္လိုက္ၾကေပမယ့္ မေသခဲ့ပါဘူး။ ဒဏ္ရာကို ပက္သဒင္းေတြ အတိုင္းအဆမ႐ွိေပးၿပီး ခ်ဳပ္ပါ သတဲ့။
****************
သားငယ္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး ျခံထဲကို ဝင္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အိမ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ မိသားစုေတြ ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔ကို သားငယ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေျမာက္ပိုင္းမွာ စြပ္စြဲဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ သိထားတာပါ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကလည္း ဆရာမဆီ ေက်ာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္အလာ ဆရာမ စက္ခ်ုဳပ္ဆိုင္သြားေနတာနဲ႔ ေစာင့္ေနျခင္းပါ။ ဆရာမေရာက္လာေတာ့ ေတာတြင္းေက်ာင္းသားကို ၾကည့္ရင္း တအ့့ံတၾသ။
ေနာက္မွသိရတာက မိဘတစ္ေယာက္က ေနာက္တေခါက္ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ ျပန္သြားၿပီး အဲဒီတုန္းက ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့ သူ႔သားနဲ႔အတူ ဒီခ်ာတိတ္အပါအဝင္ တခ်ဳိ႕ကို အာမခံ ေခၚထုတ္လာတာပါ။ တဆက္ထဲ သားငယ္တို႔က မၾကာခင္ အခ်ဳပ္ကေန ထြက္ေျပးလာမွာ သိထားတဲ့အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေတြ ထားေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အစိုးရဖက္ေရာက္ရင္ မဖမ္းမဆီးရေအာင္၊ ဒုကၡေတြ႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာရင္ ကူညီႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔ပါတယ္တဲ့၊ ခုဆို သားငယ္တို႔ လည္း ေရာက္ေလာက္ၿပီဆိုၿပီး လာခဲ့တာလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။
ဆရာမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူသြားေတာ့တယ္။ ျပန္အဖမ္းခံရရင္ေတာ့ သတ္မွာ က်ိန္းေသေနေလၿပီ၊ ထိုခ်ာတိတ္က အာမခံပါတယ္။ သားငယ္တို႔က ဒီေတာလမ္းခရီးကို ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္။ မ်က္ေစ့့မလည္ႏိုင္၊ ျဖစ္ႏိုင္တာက ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္မွ မ်က္ေစ့လည္ၿပီး တေနရာေရာက္တာျဖစ္မယ္။ ေတာထဲကေတာ့ က်ိန္းေသလမ္းမေပ်ာက္ပါဟု ဆိုပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္ အန္ကယ္က နယ္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္ေခၚရတယ္။ အန္ကယ့္မွာ နယ္မိတ္ေဆြမ်ားစြာ႐ွိပါတယ္။ နယ္လွည့္စာရင္းစစ္ေနရသျဖင့္ မေရာက္ဘူးသည့္နယ္မ႐ွိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္႐ွိ နယ္႐ံုးခြဲမ်ားကို သံႀကိဳး႐ိုက္၍ တဖံု၊ ဖုန္းဆက္၍တနည္း အေၾကာင္းၾကားထားရာ မၾကာမီမွာပဲ သားငယ္ဟာ ဗန္းေမာ္မွာ အဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က သံႀကိဳး႐ိုက္ပါတယ္။
ကံတရားကား ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္။ အန္ကယ့္ထံမွ သိရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ထိုမိတ္ေဆြနဲ႔ သားငယ္တို႔ ႐ံုးထုတ္စစ္တာနဲ႔ ၾကံဳရျခင္း ပါ။ ေတာခိုေက်ာင္းသားမ်ား ဖမ္းမိတယ္လို႔ သိရလို႔ အန္ကယ့္သားလား ေမးရာမွ “ မင္းအေဖ စိတ္ပူေနတယ္။ ဦးေလး လွမ္း အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္” ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရ သံႀကိဳးရိုက္ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားျခင္းပါ။
အထက္အဆင့္ဆင့္ စာတင္ရင္း မိဘမ်ား၏ ႀကိဳးစားတင္ျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မိဘရပ္ထံ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားတို႔သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းရေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာ ေက်ာင္းသားသည္ အဘယ္မွာ ေအးေအးေနရပါမည္နည္း။
**************
၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ မေရာရာ မေသခ်ာေသးေသာကာလ။ တခုေသာရက္မွာ ေမးစရာ႐ွိ၍ ခဏဆိုကာ သားငယ္ကိုေခၚသြားရာ ဘယ္မွာမွ ေမးမရေတာ့။ လအေတာ္ၾကာမွ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သည့္ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျပာခိုင္းလိုက္ သျဖင့္ မႏၱေလးေထာင္တြင္ ေရာက္ေနတာ သိရေတာ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအမႈတြဲ တစ္ခုျဖင့္ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ က်ခံရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမလည္း ေတာတြင္းအခ်ဳပ္ေထာင္ဇာတ္လမ္းၿပီးလို႔ မနားရေသး၊ မႏၱေလးေထာင္ကို သြားရျပန္ပါတယ္။
တလတခါသြားေတြ႔ရင္း ၂ ႏွစ္အၾကာ ပခုကၠဴေထာင္ ေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေဝးလံစြာ သြားေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ၂၀၀၄ မွာ ေတာ့ သားငယ္ေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါၿပီ၊ သားငယ္အသက္လည္း အသက္ ၄၀ နား နီးလာေခ်ၿပီ။ ၂ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာမွာ ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး ခရီးကာလအတြင္း ၁၈ ႏွစ္နီးပါး ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ သူ႔အေပၚ သစၥာ႐ွိစြာ ေစာင့္လာတဲ့ မိန္းကေလး (အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး) နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ မုန္တုိင္းထန္ကာလမ်ားရဲ႕ သန္းေခါင္ခ်ိန္ကို လြန္ေျမာက္စမွာ တူတူတန္တန္ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေထာင္ခြင့္ရွိသည္ပဲ မဟုတ္ပါလား...။
ဆရာမတစ္ေယာက္ အေဖတူသားလို႔ မၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ သားငယ္အတြက္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာကို ဆက္တုိက္ ၾကားသိေနရပါတယ္။ က်မတို႔ မုဒိတာပြားၾကရပါတယ္။ က်မနဲ႔ ဆရာမတို႔လည္း လုပ္ငန္းတာဝန္ မိသားစုတာဝန္ေတြေၾကာင့္ တနယ္ေက်းစီ ကြဲကြာေနခဲ့ၾကရပါတယ္။
******************
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ နည္းပညာေခတ္ရဲ႕ အလ်င္မွာ မမီမကမ္း က်မလုိက္ေနတုန္း...။
ျပန္႔ႏွံ႔မႈႏႈန္းထား အင္မတန္ျမန္ဆန္တဲ႔ အင္တာနက္ေခတ္ေရစီးမွာ ေျမာက္ပိုင္းက မေအးခဲႏုိင္တဲ့ ေသြးစြန္းေနဆဲ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚထြက္လာတာကို ဆက္တုိက္ဆိုသလို ဖတ္ရႈရပါတယ္။ က်မတစ္စိတ္တစ္ေဒသ နာက်င္္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ မေန႔တေန႔ကလို ျပန္လည္ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာခဲ့ေပမယ့္လည္း...။
က်မရင္ထဲက က်မခ်စ္တဲ့ဆရာမရဲ႕ သားငယ္အေပၚထားတဲ့ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရေနမိပါတယ္။
အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ္သိၿပီးသားေတြ၊ ကို္ယ္ေတြ႔ေတြျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ ခံစားေနရဆဲပါ..။ ဆရာမေရာ ဘယ္လိုေနရွာပါလိမ့္...။ မိသားစုဘ၀ကို တည္ေဆာက္ ရုန္းကန္ေနတဲ့ သားငယ္နဲ႔အတူ နီးနီးကပ
- 14 shares
Laynuaye Mya လူ႔သမိုင္းရဲ႕ အရုိင္းေခၚသံ နာခံရင္းပင္ ယဥ္ေက်းဖို႔တြက္ ဆက္ေဆာင္ရြက္ၾက သဘာ၀လား ဓမၼလား၊January 28 at 7:43pm · · 1
