အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၁)

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၁)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၂

Share on facebook Share on twitter Share on email Share on print More Sharing Services 0

က်မတို႔ကိုလိုက္ပို႔သူက တရုပ္ေငြ ၅၀ ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔လာေခၚပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ စာအုပ္ေပၚမွာကပ္ၿပီး တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦး၀ဏၰစိုး ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ က်သြားေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။) တရုပ္ျပည္ရဲ႕အေျပာင္းအလဲက အလြန္ပဲ ျမန္ဆန္လွပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ရတာနဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္တခုလံုး သြားခြင့္ရွိတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ တရုပ္အိမ္ေဟာင္းႀကီးေတြကို ၿဖိဳခ်ၿပီး တိုက္အသစ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတာပါဘဲ။ အဲဒီထဲမွာ ရီစရာ ေျပာရအံုးမယ္၊ က်မတို႔လမ္းတ၀က္မွာ ကားရပ္နားေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ စားၾကတာ၊ မၾကာပါဘူး၊ ဒိုင္း ေဖာင္းဆိုၿပီး အသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာတာ ေျမႀကီးေတာင္ အက္ကြဲမတတ္ပါဘဲ။ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္က တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီထင္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႕ေျပးေပါက္ရွာေနၾကတာေပါ့။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း ယမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕ မွဳန္၀ါးေနတယ္။ က်မတို႕ၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ သူငယ္ကေလးက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္တာပါလို႔ ေျပာမွပဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေဗ်ာက္အိုး တေထာင္ေလာက္ကို တၿပိဳင္တည္း ေဖာက္တာဆိုေတာ့ တခါမွ မႀကံဳဘူးဘူးေလ။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲက မိသားစုတည္းခိုခန္းမွာ တေထာက္ နားၾကရျပန္ပါၿပီ။ ကိုက်င္ထြန္းနဲ႔ မေအးစိန္တို႔က ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆီးႀကိဳၾကပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုပါ လိုက္ပို႔ၾကတယ္ေလ။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းတန္းေတြက မ်ားပါတယ္။ အျခားအမ်ားဆံုးကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြပါ။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကို တရုတ္အစိုးရက အားသြန္လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ လမ္းေတြ အလြန္ ေကာင္းၿပီး နယ္စံုက ပစPည္းစံုနဲ႕ ဆယ္တန္ကားတန္းႀကီးေတြက မျပတ္မလတ္ပါ ဘဲ။ ျမန္မာဘက္က သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြ၊ တိရိစၧာန္မ်ိဳးစံု၊ ဘယေဆးပင္မ်ိဳးစံု၊ပဲ၊ ျငဳပ္ အစံုပါပဲ။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွဳေတြက အလြန္ စည္ကားပါတယ္။ လူစီးတဲ့မွန္လံုကားေတြကလည္း ၁၅ မိနစ္ တစီး ထြက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာျပည္က သစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ႏွေျမာမိတဲ့အျပင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးၿပီး ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မွာ ေတြးၿပီး စိုးရိမ္မိတာ အမွန္ပါ။ တရုတ္ျပည္က ပိတ္အုပ္ေတြနဲ႕ အိမ္သံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးက ျမန္မာျပည္ဖက္ကို ထြက္ေနၾကပါတယ္။ တန္ဘိုးၾကီးမားလွတဲ့ အဘိုးတန္ ျမန္မာျပည္ထြက္ကုန္ေတြကို ေစ်းေပါတဲ့ တရုတ္ကုန္ေတြနဲ႔ ဖလွယ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို မြဲေဆးေဖာ္ေနၾကတာလို႔ပဲ နားလည္မိပါတယ္။ ကိုက်င္ထြန္းက ဘီစီပီ (ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) အတြက္ အစစအရာရာ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာလို႔ သိရတယ္။ မံစီဘက္ကို သြားဖို႔အတြက္ နက္ဖန္မွာ ခရီးထြက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မေအးစိန္က ကခ်င္စကားလည္းတတ္တာမို႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ ပံ့ပိုးကူညီေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ စုေဆာင္းေပးတဲ့အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ေၾကာင္း မၾကာမီမွာ ရဲေဘာ္သစ္ႏွစ္ေယာက္ ကို္ေလာခ်ဴနဲ႔ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္တိုု႔ ေခၚဘို႔လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေရႊလီက ရာသီဥတုေကာင္းပါတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း မေအးဘူး၊ အပူလည္း မလြန္ကဲဘူး။ ဆိုင္မွာ ထမင္း ၀ယ္စားၾကရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေလာခ်ဴလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အဖြဲ႕၀င္နဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ကို လာေခၚတာပါ။ အဲဒီမွာ မႏၱေလး၊ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္က ကိုေက်ာ္စိန္၊ ကိုအုန္းႀကိဳင္နဲ႕ ကိုသန္းေဇာ္တို႔လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးက မႏၱေလး အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ပါ။ က်မတို႔ငါးဦးကို လာေခၚတာပါ။ မနက္ ၆ နာရီမွာ ေရႊလီကေနၿပီး ဖ်င္ရန္ၿမိဳ႕ကို ကားစီးသြားရပါတယ္။ ဖ်င္ရန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေမ ကခ်င္မေလး အားအိုင္တီးလည္း လိုက္လာပါတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဗဟိုမွာ ေနတာပါ။ သူ႕မိဘေတြဆီ ခဏ ျပန္လည္လာတာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာ ထမင္းစားၾကရတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာလည္း တိုက္ေတြေဆာက္ေနၾကတာ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါ့။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ တရုတ္အလုပ္သမားေတြ ပါ။ အရင္တံုးက စနစ္မေျပာင္းခင္မွာ တူညီ၀တ္စံု အျပာရင့္ေရာင္ေတြပဲ ၀တ္ၾကရၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေတာင္မွွ အႏိုင္ႏိုင္ေသာက္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူႀကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္ေတြ ေရာင္စံု ၀တ္စား ဆင္ယင္ေနၾကၿပီး တရုတ္မေလးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲေနလိုက္ၾကတာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးေတြလိုပါ ဘဲ။ သူတို႕ရဲ႕ သြက္လက္ ျမဴးၾကြေနပံုေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပထမ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိေပမယ့္ ခဏေလးမွာပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕လူငယ္ေတြမွာေတာ့ မ်က္ေစ့ပိတ္နားပိတ္နဲ႕ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာေနရတာကို သတိရၿပီး က်မတို႔ ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ အေတြးကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ရာေကးက ကုလားလူမ်ိဳး ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမွာ တရုတ္စကားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာတတ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚကလူေတြနဲ႔အဖြဲ႕က်ေနလိုက္တာ သူက ျမစ္ႀကီးနားေကာလိပ္ ေက်ာင္္းကလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ေတြမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ ဆမားၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆမားၿမိဳ႕ကေလးက ျမန္မာ တရုတ္နယ္စပ္မွာျဖစ္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုလက္ထက္မွာ နယ္ျခားမွတ္တိုင္ စိုက္ထူေတာ့ တရုတ္ကိုေပးလိုက္ရတာလို႔ သိရတယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီးေတာ့ ေထာ္လာဂ်ီလို႔ေခၚတဲ့ လယ္ထြန္စက္ အေသးစားမ်ဳိးနဲ႔ ဆြဲတဲ့ ေနာက္တြဲယာဥ္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္လာၾကရတာ ေပါ့။ အေတြ႕အႀကံဳသစ္မို႔ ေပ်ာ္စရာပါဘဲ။ ေတာတန္းတခု အနားေရာက္ေတာ့ ယာဥ္ကိုရပ္လိုက္ၿပီး ရာေကးက ဆင္းေလွ်ာက္ၾကရမယ္လို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ဆင္းၾကရတယ္။ ေလာခ်ဳကေတာ့ ပါမလာဘူး။ သူက ေရႊလီၿမိဳ႕ရဲ႕တာ၀န္ခံမို႔ ေနခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ရာေကးက ေျပာျပပါတယ္။ အမွန္က က်မတို႔သြားေနရတဲ့ ခရီးက ဗမာျပည္ဘက္္ကဆိုရင္ နီးနီးေလး ပါ၊ လြိဳင္ဇာၿမိဳ႕အနားမွာ ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဗမာစစ္တပ္က အဲဒီၿမိဳ႕နားမွာ တပ္စြဲထားေတာ့ တရုတ္ျပည္ဘက္ကေနပတ္ၿပီး သြားေနရတာပါ။ ကခ်င္တပ္ရွိတဲ့ဘက္ကေန သြားေနရတာျဖစ္တယ္။ ေတာတန္းကေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ တရုတ္ရြာေတြကို ေတြ႕ၾကရတယ္။ အိမ္တိုင္းလိုလို ေဂၚရခါးပင္္စင္ၾကီး္ေတြနဲ႕ ေက်ာက္ဖရံု၊ ေရႊဖရံုပင္ေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ရြာကေလးေတြက အိမ္ေျခ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိမွာပါ။ ရြာေတြကို လြန္ေတာ့ ေတာင္ပူစာတခုကို တက္ရျပန္ပါၿပီ။ သံုးနာရီေလာက္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တခုကို တက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ့ ခ်ားေဟာ့ပါ ရြာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ စာသင္ေက်ာင္းေလးကို ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၀ ခန္႔ ရွိမွာပါ။က်မတို႔ကို ျမင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာတယ္။ ကိုရာေကးက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ခင္မာေအးနဲ႕ေဘဘီလို႔ သိလိုက္တယ္။ သူတို႕က အလြန္ ေဖာ္ေရြလွပါတယ္္။ သူတို႔က မိုးညွင္းၿမိဳ႕ရဲစခန္းကို ၀င္စီးရာမွာ ပါလို႔ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး လြတ္လာေတာ့ မေနရဲလို႔ ေတာထဲကို ေျပးလာတဲ့သူေတြ ပါ။ သူတို႔နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာၿပီးေတာ့ ကိုရာေကးက က်မတို႕ကို ေက်ာင္းနားမွာရွိတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးဆီ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အိမ္အမိုးက ကတWရာလိပ္ မိုးထားၿပီး အကာကေတာ့ သစ္သားေတြ ပါ။ ေဒသအေခၚကေတာ့ ရင္ေဘာင္ခ်မ္း ေပါ့။ အေပါက္၀မွာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနတယ္။ ကိုရာေကးက ေျပာျပလိုက္ေတာ့မွ ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ လူႀကီးတေယာက္ ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ ေဖာ္ေရြ ၾကင္နာတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ က်မတို႔ကို “လာၾကပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ထိုင္ခံုေတြမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို ျဖည့္ေပးရင္း “ဒါကေတာ့ ကခ်င္တပ္မေတာ္က ဒူကဘာ ပန္းေအာင္” လို႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ရိုရိုေသေသနဲ႔ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ သူက ဗမာျပည္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသလဲလို႔ေမးတာေၾကာင့္ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာျပၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလာၾကမွာပဲလို႕လဲ သူက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ကို ထမင္း ေကၽြးပါတယ္။ ရွမ္း တို႔ဟူးခ်ဥ္ ၾကက္သြန္နီခ်ဥ္နဲ႔ ၾကက္သားဟင္းေတြ ပါ။ စားေသာက္ၿပီး ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုရာေကးက ေတာင္ေပၚ တက္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေခၚလို႔ အားလံုးခရီးဆက္ၾကရျပန္ တာေပါ့။ ခ်ားေဟာပါ့ရြာကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ္ကို မိုးေမွ်ာ္ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ျမဴႏွင္းေတြ ေတာင္ခိုးေ၀ေ၀ရဲ႕ေအာက္မွာ မွိဳင္းပ်ပ် ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းကို စ,တက္ေတာ့ ေတာင္ၾကားမွာ ေကြ႕ပတ္ ေဖာက္ထားတဲ့လမ္း ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာက္တုံးေတြက ရႊံ႕ေတြနဲ႔ လူးၿပီး ေခ်ာ္ေနတာေၾကာင့္ မနည္းဘဲ ႀကိဳးစား ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ မိုးရြာထားတာမို႔ ေျမနီရႊံ႕ေစးေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆက္တိုက္ အတက္လမ္းပဲဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးေမာေနပါၿပီ။ ေခၽြးေတြ ပ်ံလာၿပီး ေရငတ္ေပမယ့္ ေရပုလင္း ပါ မလာပါ။ ေရငတ္တဲ့ေ၀ဒနာကို ေအာင့္အီး ခံစားေနရပါၿပီ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အငမ္းမရ ေသာက္လိုက္တာ အေမာေျပၿပီး အရသာရွိေနသလိုပါ ပဲ။ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ၿပီထင္ေနတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တခု ထပ္ တက္ရအံုးမယ္တဲ့ ေလ။ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြအျပင္ အျခားသစ္ပင္ႀကီးေတြပါ အံု႔ဆိုင္းေနၿပီး ေမ်ာက္ေလေပြေတြက အကိုင္းတခုမွတခု ကူးၿပီး ေဆာ့ကစားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြကေတာ့ ႏွဳတ္သီးရွည္ရွည္နဲ႕ အေရာင္အေသြးကလည္း လွလိုက္တာ။ သစ္ခြပန္းမ်ိဳးစံုကို မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ “မိုးလံုးမွိဳင္း”သီခ်င္းႀကီးက ဒီေနရာကို ညႊန္းၿပီး ေရးစပ္ထားတာလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေတာင္အထပ္ထပ္မွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနတာ လွပသလို လြမ္းစရာလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ လမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္တဲ့အေတြ႕အႀကံဳ မရွိတဲ့အျပင္ ေတာင္မတက္ဖူးေတာ့ အေတာ့္ကို ေမာလွပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္ထိပ္တခု အေရာက္မွာေတာ့ က်မ ပက္လက္လွန္ အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မၾကာခဏ ေက်ာက္ခဲနဲ႕တိုက္မိလို႔ ေျခေခ်ာင္းထိပ္ေတြကလည္း နာက်င္ေနတယ္။ ဒီေတာင္က လိုင္စင္ေတာင္ တန္း ပါ။ ေပရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ျမင့္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တက္လိုက္၊ ေရ ေျပးရွာလိုက္နဲ႔ အလုပ္က ပို ရွဳပ္ေနတာေပါ့။ အားအိုင္တီးကေတာ့ တက္ေနက်ဆိုေတာ့ ေမာပမ္းပံု မေပၚပါဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပါ ဘဲ။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း အမ်ိဳးသားေတြဆိုေတာ့ က်မေလာက္ ေမာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မဘ၀မွာေတာ့ အပင္ပန္းဆံုး အခက္ခဲဆံုး ခရီးတခု ပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခရီးၾကမ္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။