အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၀)

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၀)

Sunday, March 25, 2012

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၂

က်မက အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရကိုရွာေဖြရာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း သိရတယ္။ ေဒၚႏုႏုေအးကလည္း က်မကို လိုက္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။က်မက “ထိုင္းကို သြားႏွင့္ပါ။ ေနာက္မွလိုက္လာမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မစိတ္အပူဆံုးကိစၥတခုျဖစ္တဲ့ဲ့ ေရတပ္သားေတြအတြက္ပါဘဲ။ ဒါနဲ႕က်မ ဦးေမာင္ကို (အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ အလုပ္သမားေရးရာ ဗဟိုဦးစီးႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း စည္းရံုးေရးွမွဴး) ဆီသြားၿပီး အေျခအေနေမးေတာ့ ဦးကိုက “မႏြယ္ေရ စိတ္မပူနဲ႕ အန္ကယ္ဦးတင္ဦး ၾကည့္လုပ္လိုက္ၿပီ။ မႏြယ္မွာတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္ ေျပာထားတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက ဆက္ၿပီး “က်ေနာ္ အင္အယ္ဒီပါတီထဲမွာ၀င္ၿပီး လွဳပ္ရွားမယ္” တဲ့။ က်မက “ဦးကို သတိလည္းထားေနာ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သူနဲ႕က်မ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျခင္းဆိုတာ မသိခဲ့ရပါဘူး။ က်မက ဘဘႏုနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔ဆီ သြားေရာက္ၿပီး အေျခအေနမ်ားကို ရွင္းျပကာ ဂါရ၀ျပဳ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ၄င္းတို႔က ေရတပ္က ၁၁ ေယာက္ တိမ္းေရွာင္ဘို႔ လိုအပ္ေနေၾကာင္း၊ ယခုေလာေလာဆယ္ ဇရပ္ကြင္းက ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္္း ဦးဆင့္ထံမွာ ပုန္းခိုေနေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း ေမးၿပီး လိုက္မယ္ဆိုရင္ တပါတည္း ေခၚေဆာင္သြားဘို႔ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ က်မလည္း သားသမီးေတြအတြက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ စီစဥ္ၿပီး စရိတ္စကအတြက္ လက္၀တ္လက္စားအခ်ိဳ႕ကို ထုခြဲ ေရာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔သံုးေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို စတင္ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးကေန မိုးကုတ္ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ ေပးလိုက္တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ရွာေဖြရာ ညေနပိုင္းမွာ ဦးဆင့္အိမ္သို႔ ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးျဖစ္ၿပီး ေစ်းဆိုင္ ဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူရဲ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္သမား ၃ ဦး ရွိပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းက အလြန္ သာယာ စည္ကားလွပါတယ္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ေက်ာက္တူးရန္ အသြားအလာရွိၾကၿပီး မိုးကုတ္လမ္းတေလွ်ာက္ေနရာေတြမွာ နီလာေက်ာက္ အၾကီးအက်ယ္ ထြက္ရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနည္းရပ္၀န္းျဖစ္ၿပီး အေတာ္စည္ကားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဓိက စည္ကားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဦးဆင့္က ေျပာတာက ဇရပ္ကြင္းနဲ႕ ၃ မိုင္အကြာကစၿပီး ရိုးမေတာႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေရႊ အလြန္ထြက္တယ္။ သူက ေရတပ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အဲဒီေနရာမွာ ထားတယ္ဆိုတာပါ ဘဲ။ ဦးဆင့္က တုတ္တုတ္ခုိင္ခိုင္ အရပ္ကေတာ့ ၅ ေပ ၅ လက္မေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အစက ကရင္ျပည္နယ္ေတာထဲမွာ ျပည္ခ်စ္ပါတီရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ေနခဲ့ေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါတယ္။ ေကအင္ယူက ျပည္ခ်စ္ကို ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေတာ့ ကေမၻာဒီးယားကို ထြက္ေျပးၿပီး ေက်ာက္တူးေနတာ တဲ့။ ျမန္မာအစိုးရက လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကျငာေတာ့ ဘဘႏုတို႔၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္တို႔နဲ႕အတူ ျပန္လာခဲ့တာလို႔ ေျပာျပတယ္။ က်မတို႔ကိုလည္း သူရဲ႕ဇနီးက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာ စံုေနတာပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခဏေနၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ဦးဆင့္နဲ႔သူ႕အလုပ္သမားတေယာက္ကိုယ္တိုင္ ဂ်စ္ကားေမာင္းၿပီး က်မတို႔ သံုးေယာ္ ကအတြက္ စားစရာမ်ိဳးစံု ငါးေသတၱာဗူးေတြေကာ ယူလာၿပီး လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ၁၉ ကြက္လို႔ ေခၚတဲ့ ေရႊေတာကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ပို႔ေပးထားတဲ့ ေရတပ္ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ တဲမွာ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက က်မကို ေတြ႕ေတာ့ အရမ္း ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ကိုသန္းျမင့္လို႔ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္က “အမေရ က်ေနာ္တို႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးက တေယာက္ကို သံုးေထာင္ေပးၿပီး ေရွာင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အမက ေျပာလိုက္လို႔လို႔ ေျပာတယ္“ လို႔ က်မကိုေျပာျပပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၇၅ ေယာက္ဆိုေတာ့ က်မက က်န္တဲ့သူေတြေရာဆိုေတာ့ “တခ်ိဳ႕က ထိုင္းဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အိႏၵိယဘက္ကို သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္အရပ္ကို ျပန္မယ္ဆိုၿပီး သြားၾကတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ လက္မတင္ေလး လြတ္လာတာ က်ေနာ္တို႔ ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္မွာ ျမကိုင္းရြာမွာလာၿပီး ေမႊေႏွာက္ ဖမ္းဆီးလိုက္တာ ရြာကလူအခ်ိဳ႕ပါ အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အခု သူတို႔ ေရႊတူးေနၾကေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကိုဇာနည္ အဖမ္းခံရတာ သိလား ေမးေတာ့ မသိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဦးဆင့္က “ဒါဆိုလဲ ေအးေအးေဆးေဆး တိုင္ပင္ ေျပာဆိုၾကပါ“ ဆိုၿပီး က်မတို႔ကို ထားခဲ့ကာ ျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ က်မ ေရႊေတာကိုလိုက္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတေတြ ဒီေလာက္ထြက္တာ အခုမွ သိရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဓိက ေရႊထြက္တဲ့ေနရာေတြပါ၊ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ေရာက္လာၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ စဥ့္ကိုင္၊ ၀က္လက္၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕မ်ားမွ လူမ်ားႏွင့္ လက္ပံလွ၊ ေခ်ာင္းႀကီးရြာ စသည္ျဖင့္ ရြာေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြ လာၾကတာပါ။ အစိုးရက ေရႊရွာစက္နဲ႕ ေရႊမ်ားမ်ား ထြက္တဲ့ေနရာေတြကို ဘဓရ (ဘူမိေဗဒနဲ႔ ဓာတ္သတၳဳ ရွာေဖြေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း) ပိုင္တဲ့ေျမ အျဖစ္ ၿခံ၀င္းခတ္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးက ေနရာေတြမွာ အမ်ားျပည္သူေတြက ကိုယ္ပိုင္ ေရႊတူးၾကရပါတယ္။ ေရႊတြင္းဆိုတာ အက်ယ္ ၄ ေပ ဒါမွမဟုတ္ ၆ေပ အက်ယ္ ပတ္လည္ တူးရပါတယ္။ အနက္က အေတာင္ ၂၀ ဒါမွမဟုတ္ ၂၂ ေတာင္အထိတူးရင္ ေျမသားျဖဴျဖဴက အျပာေရာင္သန္းလာၿပီး ခတ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ျဖစ္ေနရင္ အဲဒါ ျဗဳန္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဳန္းေပၚရင္ အဲဒီ ျဗဳန္းကို အေပၚတင္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဘးေဘာင္ေတြကို ခိုင္ခန္႔ေအာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္္ေတြကို ေဘာင္ရိုက္ၿပီး ကပ္ထားရပါတယ္။ ေရတြင္း ေဘာင္ကာသလိုပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚဘက္မွာ စက္သီးခ်ိတ္ဖို႔ တန္းရိုက္ၿပီး ေရပုန္းနဲ႕ႀကိဳးေတြ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တြင္းတူးတဲ့အခါ ေပၚလာတဲ့ေျမသားေတြကို ဆယ္ၿပီး သြန္ပစ္ဖို႔ ပါ။ က်မ တျခားေနရာေတြဆီ ေလွ်ာက္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ စည္ကားလိုက္တာ ေလဟာျပင္ေစ်းတန္းႀကီးတခုလိုပါဘဲ။ အစားအေသာက္ဆိိုင္ေတြ မီးစက္ေတြေမာင္းၿပီး ေရာင္းေနလိုက္တာ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ အ၀တ္အထည္ေတြနဲ႔ ေထြလီကာလီဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္္ေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ ၃၀ေလာက္ ရွိတယ္။ အရက္ဆိုင္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး ပါ။ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။ ေရႊတူးတဲ့ေနရာနဲ႔ ေစ်းတန္းက ငါးမိုင္ေလာက္ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေရႊ၀ယ္တဲ့ဆိုင္ေတြက အစီအရီ ေပါ့။ ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ စာပြဲတလံုး ခ်ထားၿပီး ေရႊခ်ိန္တဲ့ခ်ိန္ခြင္ေလး တင္ထားလိုက္တာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ေဘးမွာ မီးေသြးမီးဖိုတခုမွာ မီးေမႊးထားၿပီး ေရႊေရာင္းမယ့္သူက မီးဖိုေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေၾကးဇြန္းထဲကို ေရႊေတြ ေလာင္းထဲ့ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက ျဖဴၿပီး လံုးသြားရင္ ဆယ္ယူၿပီး ေရႊ၀ယ္သူက ခ်ိန္ခြင္ထဲထဲ့ၿပီး ခ်ိန္လိုက္တယ္ ၿပီးေတာ့မွ က်သင့္တဲ့ ေငြရွင္းေပးလိုက္တာပါဘဲ။ ေရႊတူးေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေျမစာခဲေတြကို ေမွ်ာ လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊက်င္တဲ့ သံဇကာ ခင္းထားတဲ့ သံုးေပေလာက္အရွည္္ တေတာင္ေလာက္ အနံရွိတဲ့ အထဲမွာ ေရနဲ႔က်င္းၿပီး စစ္ခါ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေရႊခဲကေလးေတြ ပါ။ စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ ေျမေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႕ ခေလးေတြက ႀကံဳးယူၿပီး ခေမာက္လို သစ္သားျပား (အင္၀ိုင္း) ထဲမွာထဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာလွည့္ၿပီး က်င္ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုက်င္လို႔ရတဲ့ေရႊေတြကို ျပန္ေရာင္းၾက့သူေတြဟာ တေန႔ကို က်ပ္၂၀၀ မွ ၅၀၀ အထိ ရၾကတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မရဲ႕ေလ့လာေရးက မဆံုးေသးပါဘူး။ ဒီေရႊေတြကို မႏၱေလးၿမိဳ႕က ေရႊေခ်ာင္းလုပ္တဲ့ တရုပ္လူမ်ိဳး ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက လာ၀ယ္ၾကတာပါ။ ၀င္ေငြေကာင္းေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပ်က္စီးေနၾကတာေပါ့။ ဂ်င္၀ိုင္း၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ အံစာ၀ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ နယ္စံုက လာတာဆိုေတာ့ စရိုက္စံုပါဘဲေလ။ ရာဇ၀တ္မွဳ က်ဴးလြန္ၿပီး ထြက္ေျပး တိမ္္းေရွာင္လာသူေတြလည္း ရွိတယ္ ေလ။ စစ္တပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္ေပမယ့္ အကုန္လံုးကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဧည့္စာရင္း မတိုင္ရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ေနရာတခု ပါ။ အဆိုးဆံုးတခုက အိမ္သာမရွိတာပါဘဲ။ ေတာတိုးတဲ့ဓေလ့ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တႏွစ္တခါ ၀မ္းေရာဂါ က်ေရာက္ၿပီး လူ ၄၀-၅၀ ေသဆံုးေနရတာေပါ့။ အဲဒီလို ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ရင္ စစ္တပ္က ၀င္လာၿပီး မိုးေပၚေထာင္ ေသနတ္သံုးခ်က္ ေဖာက္ၿပီး သတိေပးတယ္။ ဒါဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ အားလံုး ထြက္ေျပးၾကရပါတယ္။ တဲေတြကို မီးရွဳိ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ တျခားးေနရာတခုကိုေရႊ႕ၿပီး စခန္းခ် ဆက္လုပ္ၾကရျပန္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႕မွာ က်မတို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရႊတူးတဲ့ေနရာသြားၾကည့္ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္နဲ႔ သူတို႔ေတြ စုေပါင္းၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ အဆက္အသြယ္ရထားတာက အိႏၵိယႏွင့္ ေကအိုင္ေအစခန္းတို႔ဆိုေတာ့ တပ္သားတခ်ိဳ႕က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားစခန္းဖက္ကို သူတို႔မလိုက္ရဲဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏိၵယဘက္ကို ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ က်မတို႕ကေတာ့ ေကအိုင္ေအစခန္းဖက္မွာ ေက်ာင္းသားစခန္းရွိတယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္က တရုပ္ျပည္လမ္းကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တပါတ္မွာ က်မတို႔သံုးေယာက္ ဇရပ္ကြင္း ကားႀကံဳနဲ႔ျပန္ၿပီး ဦးဆင့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကေနၿပီး မႏၱေလး ျပန္ ဆင္း၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ဆီ စာေရးၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန လားရွိဳးကားစီးၿပီး ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို တက္ခဲ့တယ္။ နမ့္ဖက္ကာမွာ ထမင္း ၀င္စားၾကတယ္။ မုန္ညွင္းဟင္းခ်ိဳ၊ တို႔ဟူးေႏြး၊ ရွမ္းဆန္စည္းစည္းေလးနဲ႔ ထမင္းၿမိန္လွပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ေအးျမတဲ့ေလညွင္းက လတ္ဆပ္ၿပီး ရနံ႕သင္းသင္းေလးနဲ႔ တိုးေ၀ွ႕လာလို႔ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းလာရပါတယ္။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အလွအပကို ခန္႕ခန္႔ညားညား ေဖာ္ျပေနသလို ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရဆိုတာကိုလည္း သီးျခားေဘာင္ခတ္ ကာဆီးထားတာကို ေတြ႕ျမင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ဆိုတာ ေျမျပန္႕မွာ မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။ ေျမသားေတြကလည္း အနီေရာင္နဲ႕ေရႊေရာင္ ေရာစြက္ ခင္းက်င္းထားပါတယ္။ က်မ အႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ ေဒလီယာပင္၊ ယုဇနပန္းပင္နဲ႕ သစၥာပန္းေတြပါဘဲ ပန္းခင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚနဲ႔ ေရာင္စံုေကာ္ေဇာႀကီး ခင္းထားသလိုပါဘဲ။ ပန္းေကာ္ေဇာႀကီးကို အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြက အနားသတ္ကြပ္ထားတယ္ ေလ။ သက္ကယ္မိုးအိမ္ေလးေတြက ရွဳခင္းရဲ႕အလွကို ျဖည့္စြက္ရင္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့သရုပ္ကို ေဖာ္ျပရင္း ရွမ္းျပည္အလွကို ပိုမိုျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္စြက္ထားသလိုပါဘဲ။ အခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြက ရႊံ႕နဲ႔ သရိုးကိုင္ၿပီးေဆာက္ထားတာ ထူးဆန္းတဲ့ဓေလ့တခုကို ထင္းကနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မူဆယ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ မူဆယ္မွာ ဦးစိုင္းျမင့္လြင္တို႔အိမ္မွာ တည္းၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေျမျပန္႔က ထြက္လာတဲ့လူမွန္သမွ်ကို သူက ႀကိဳဆို ဧည့္ခံပါတယ္။ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္တာကေတာ့ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ရွမ္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး လွဳပ္ရွားေနေၾကာင္း သိရတယ္။ သူ႕အိမ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္အျပားႀကီးေတြကို အခ်ပ္လိုက္ကာထားတာ တမ်ိဳးဆန္းသလိုပါဘဲ။ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ညီညီက ရွမ္းျပည္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီီး လိုက္သြားပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကိုေတာ့ ေရွ႕ေနႀကီး ဦး၀ဏၰစိုးက လာေခၚပါတယ္။ ဦး၀ဏၰစိုးက က်မတို႔ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ကိုက်င္ထြန္း၊ မေအးစိန္တို႔ဆီကို ပို႔ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူရဲ႕တပည့္တေယာက္နဲ႕လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူဆယ္ရဲ႕ဆိပ္ကမ္းကို ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ ရုန္းကန္ရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းကို ကူးမယ့္ ကူးတို႔ေလွေပၚတက္ၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေတာ့ တရုတ္ျပည္ ယူနန္နယ္ ေရႊလီဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ပါၿပီ။ က်မ ေလွေပၚကအဆင္းမွာ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ခ်ရမွာ နည္းနည္း တြန္႔ဆုတ္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ျမန္မာျပည္ဘက္က ရႊံ႕ဗြက္ေတြနင္းၿပီး ေပက်ံေနတဲ့ က်မေျခေထာက္ကို ေက်ာက္သလင္း ျဖဴျဖဴေပၚကို ထိလိုက္ဖို႔ အားနာေနလို႔ပါဘဲ။ တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုရဲ႕အေသးစားကြာဟမွဳက အလွမ္္းကြာလွပါလား။ ၀င္ဂိတ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔အမည္ကို စာအုပ္မွာ ေရးသြင္းရတယ္။ မွတ္တမ္းစာအုပ္ တင္ထားတဲ့ မွန္စားပြဲေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က အလိုရွိတဲ့ ရာဇ၀တ္မွဳသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။