က်ေနာ္လူကက္ဆက္

က်ေနာ္လူကက္ဆက္

Sunday, December 25, 2011

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္းေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ိဴ႕လည္း သေဘာေတြ႔ၾက တခ်ိဴ႕ကလည္း ပူပန္ၾက အသံမ်ိဴးစံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ႔ တမ်ိဴးေျပာင္ၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ပိုး က ရိုးရိုးပိုးမ်ိဴး မဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အနုပညာပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမ ေတြကို ေရေႏြးေတြႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးၾကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအနုပညာပိုးက ေရေႏြးအိုးထဲထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ိဴးရ ႏွိမ္ရခက္တတ္ပါတယ္။

၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေေထာင္ သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္လည္ စံျမန္းစဥ္ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲ အတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႕ အရွင္းရဆံုးအမွဳဟာ ေထာင္တြင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုမွဳ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ကို စိတ္နဲ႕ေရးၿပီးစ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ထ အသံစမ္းဆိုၾကည့္ေတာ့ေထာင္ ၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြ တိုက္ထဲကို အလန္႕တၾကားေျပး၀င္လာ ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုတာဆိုလည္းသိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနသြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အဆိုအရ ကြ်န္တာ္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကို ဆိုးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီ ထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ် သီခ်င္းဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ ေျပာလာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲက မိုက္ကရိုဖုန္းဟာ ဆြဲလုမယူခဲ့ရင္ တျခားလူရဘို႔ မျမင္ေတာ႕ပါဘူး။ အဲေလာက္ရူးပါတယ္။

ရွူးတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆတ္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကတ္ဆတ္ေခတ္ျဖစ္တာမို႔ လူကတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ လူကတ္ဆက္က ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ႕ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ေနာက္ပိုင္း ကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) ထပ္ဖြဲ႕၏ အက်ဥ္းသား ဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ္႕မယ္။

အဲဒီလိုေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႕ဟာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖဲြဲ႕တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္းမတ္တတ္ တခ်ိဴ႕က ဒီတပ္ဖြဲ႕က ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပသနာေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ရဘို႔ တိတိက်က် ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပသနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႔ ဦးေဆာင္သူ ေတြထဲမွာက ကိုမ်ဴိး၀င္း နာမည္တူက ရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ိဴး၀င္း အိပ္ယာေအာက္ ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း ၀င္နိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိလို႕ပါ။

ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႕ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဘို႔ လက္တြန္႔တဲ့အထဲမွာ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း အလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ ဆိုတဲ့ စာသားလို ဒုကၡအေပါင္း ခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနတဲ့အခါ အေတာ္လက္တြ႕ံမိတယ္ဆိုတာ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။

ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္ စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲ ကိစၥနဲ႔ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္ (ကုိ)သံခဲက သမီးေလးနဲ႔အတူ  ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ ေလယဥ္ကြင္းလာ ၾကိဳသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္းစခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အႏြံအတာ အမ်ားႀကီးသည္းခံနားလည္မွဳ ေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႕ပါ။ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႕ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာ ေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီ ဥကၠဌ တဦးက တည္ခင္းမယ့္ ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလးေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို ၀င္ျပီး ပဲဟင္းနဲ႕ ၾကက္သားဟင္း ၂ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ျပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွါးထားတဲ့ အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။

သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ႕ မဒမ္သံခဲက ကြန္ေတာ္အတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိႏၵိယမွာ ေနခဲ႔စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခုရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (ကြ်န္ေတာ္တို႕အေခၚ ေဒၚလွိဳင္ ေခၚ မခင္ေဆြလွိဳင္) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပါေဂ်ာင္မွာ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အနိဌာရံု အားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္ တဦးလည္းျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ ၿငိဳပ္သီး ေၾကာင့္ပါ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ စပ္ပါတယ္။)

ထမင္းစားျပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF (NB) က ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ႕အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဘို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥ စကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရ်င္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲ ရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာမသေဘာထားမွ မေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဘို႔ ဘာမွ မလိုဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေသဘဲ က်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရ႕ဲ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မွဳ သက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက ငါတုိ႕က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနကို ထိမ္းထားနိုင္ဘို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ ေနရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနနိုင္တာ။ ဒါလည္းအမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာကိုက သူတို႔မိသားစု အိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရတာပါ။ အိပ္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေပါင္းထားတဲ႔ သရီး အင္န္ ၀မ္း အခန္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီ  အတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ျပီး လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးေတာင္ ခုလို ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ခ်ိဴ႕ခ်ိဴ႕တဲ႔တဲ႔ ေနရရင္ အထဲမွာ ရုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြချမာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိျပီး စာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အၾကပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႕စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေရးသားမယ့္ လူကတ္ဆက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ ေျပာထားရပါတယ္။

ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္ ခုလို ၾကိဳတင္ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ  အၿမဲပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲဆိုတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္က်ိဴး ငယ္နာအားလံုးကို ဒီငသိက သိထားတာ၊ မေတာ္ အိႏၵိယစခန္းမွာ ေနခဲ႕တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္ခဲ႕တဲ႕ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္နာမည္ကို မွားရိုက္သလိုနဲ႕ အြန္လိုင္းကေန ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ေမးလ္ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဴးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီး တလံုးထဲနဲ႕တင္ ကြ်န္ေတာ္ စပြန္ဆာေပ်ာက္သြားနိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက ရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရက်င္းရ တင္ရေျမာက္ရ တာေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္မွာ ရပ္ရြာ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပဏာမ အမွဳနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ နို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲ ဖါးခုန္၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြမွားခဲ့ရဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ေတြက ရွိခဲ႕တာကိုး။

ေနာက္ျပသနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူျပသနာပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီ ဥကၠ႒ ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၁၉၇၄ မ်ိဴးဆက္က ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ႕သူပါ။

ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ိဴးၿပီးၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ လူကက္ဆက္ဖက္ကို  လွည့္လို႔ရၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ ေျပာသလိုအ င္မတန္ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာရိုက္လို႕ မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္က အရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမ အေတြ႕အႀကံဳကို ဖတ္ျပီးၾကတဲ့ေနာက္မွာ အမ်ိဴးမ်ိဴး တုန္႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုလည္း ဒီျပသနာကို ဘယ္သူေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ႕ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသပဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင္႕ေပါ႕ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ ၅၀ လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ ထုတ္ဘို႔လည္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြကတဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္း ေတြ႕ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အဓိက ေရးခ်င္တာက အဲဒီ ကာလဆိုးႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြ ရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။

ဒီလိုဗ် ဒီျပသနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႕ရဲ႕ ဥကၠဌက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ဥကၠဌ အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ ၀င္အားလံုးလိုလို ကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ဆိုျပီး ဖန္းဆီးခဲ႕တဲ႕ အဖြဲ႕မွာ ဥကၠဌ လုပ္ခဲ႔သူက ကိုေအာင္နိုင္။အတြင္းေရးမွဳးက ကိုမ်ိဴး၀င္း ပါ။စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္း ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးတဲ႕ ကိစၥေတြကိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႕ ကေဆာင္ရြက္ျပီးကိုမ်ိဴး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။

အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႕ဟာ ထင္တိုင္းႀကဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ကေန ေခၚထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူၿပီး ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညွင္းပန္းနည္း မ်ိဴးစံုကိုလည္း တီထြင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ၀ါယာၾကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီးပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႔ လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ဆက္ျပီး လ်ပ္စစ္ဓါတ္ ထြက္လာတဲ့အထိ လွည့္ၿပီး ညွင္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီကထြက္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ ေအာ္ေနတဲ့ အာရံုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အထိပါပဲ။  စစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီး သေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ မ်က္ႏွာဟာ လ်ပ္စစ္ စီးဆင္းမွဳေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ရွံဳ႕တြ ေနတဲ့ၾကားက ၾကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ ရီစရာ ေကာင္းေနပံု ရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚျပလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည္႕ရင္ နည္းနည္းေလး ရႊဲ႕တယ္ မ်ားမ်ားလွည္႕ရင္ မ်ားမ်ားရႊဲ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေနွာင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာကလည္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ကို ထင္တိုင္း လွိွမ့္ရိုက္ေနရာက သူတုိ႔ ခ်က္ရိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဒူေ၀ေ၀လို႔ ေအာ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမက နာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀ တင္မက ဒူေ၀းေ၀းေ၀းေ၀း ထိကြန္႕ရတဲ့ထိ ေပါ့ဗ်ာ။

အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္ တာ၀န္က်တဲ့ အဖြဲ႕ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္း တာ၀န္ခံဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႔ ဖြဲ႕ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႕က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီလံုၿခံဳေရးလက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္ အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလို ႏုရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ခန္႔ထားတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားၿပီး အိပ္ယာထဲ လွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ သလဲကြတဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီးေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦးမလို႔လဲ ေပါ့ေလ။ လုပ္ပါကြတို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး အပ်င္းေျပ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ တေယာက္က ကိုေဘာႀကီး ဆိုတတ္တယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ခြ်န္တြန္းလုပ္လြတ္လိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလို ျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မွဳတခု လုပ္ခဲ့တာကို စြဲျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွ မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလားဆိုျပီး ေနာက္နာမည္တခုရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ ေခၚရေအာင္ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီးတဲ႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ လူပ်ိဳႀကီး သီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့လူ တေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကို ဆိုျပရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာနား လာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပါးစပ္ ဟလိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လာတပ္ေပးျပီး ေသာက္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံး စေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ေစတနာရွိသေလာက္ သံုးေလးဖြါေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ထားတဲ့ အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စီးထားေသးတာကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလး ေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္နဲ႔ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာရတာေလး ၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ဘယ္သူ သီခ်င္း ဆိုခ်င္ေသးလဲ ဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွ  က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ သူကပဲ ထ ထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာစည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဒုကၡေတြထဲကေန အျပန္အလွွန္ ဆိုျပၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလးတည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လံုျခံဳေရးတဖြဲ႕ရဲ႕ သေဘာထားကလည္း အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာင္း ေနတာမို႔ တညမွာေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႕ေရာ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႕ေတြေရာ  တပ္ဖြဲ႕ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္ တေနရာရာမွာ ေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ မွန္လာေတာ့မွ တက္လာၾကတာပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ စကားကို ငွါးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီည ကံမေကာင္းပါလားလို႔ ေျပာရမယ့္ညပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံေတြထ ဆိုေတာ့ ထထိုင္ေနရျပီး မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းေတြ ေလ်ာက္ေနၾကသံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတယ္ဗ် ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးလုပ္တဲ့ ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကို စဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကားေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလဲၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ လူပ်ိဳႀကီး သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ ပါးစပ္နဲ႕ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ က်ေရာက္သြားပါေတာ႕တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္ကေန အစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားရဲေဘာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါးရိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႕လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကို ျပင္းျပင္းရိုက္ၿပီး ပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင္ကန္လိုက္တာခံ ရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ႕ဗ်ာ။

တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ထိ ရူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို စေျပာျပ ေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားတဲ႕ စိတ္ကူးေလးပဲ ေတာ္ေတာ္စိက္ကူးေကာင္းတဲ့လူလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါးရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရားတမိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက စလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ ဒီလူကက္ဆက္ ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႕႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီအိုင္ပီေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမွဳတခုျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္းရူး ျဖစ္ေနေၾကာင့္လည္း ျဖစ္လို ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခု ရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့လူ အမ်ားစုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မွဳ ဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနရသူေတြ ဘယ္ေန႔ထုတ္ျပီး သတ္မလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သြားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးတခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အနုပညာေၾကာင့္ သက္သာရာရလည္း မနည္းဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါးရိုက္ရိုက္ မရိုက္ရိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အရိုက္ခံၿပီး ၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ျပက္လံုး အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာ ျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အႏၱရာယ္ မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္လည္း မ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ လူတြက ကိုယ့္ကိုမွ မျမင္နိုင္တာကိုး ထိုင္ေနရင္း ကေန လုပ္ရတာ ျဖစ္သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပတ္စႀကီးနဲ႔ စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံတို႔ ျပက္လံုးကို အစအဆံုး ရေနတာမို႔ အဲဒီ ျပက္လံုးကို အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး တိုက္ရိုက္ျပက္တဲ့အခါ ကူျပက္ နည္းနည္း လစ္ရင္လစ္သလို ကိုယ္ ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း ထည့္နဲ႔ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သီခ်င္းဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြေျမေပၚ မသက္မသာ လွဲအိပ္ ေနရခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ နာေးထာင္ေနတဲ့ အေစာင့္က ေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလးတဖြါ ႏွစ္ဖါြေသာက္ ခြင့္ရတာတို႔ျဖစ္ျပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့ လူေတြရ႕ဲ အဓိက ပစ္မွတ္ျဖစ္သြား တတ္ထာ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ သီခ်င္းမွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္က နားၾကားျမင္းကပ္ၿပီး ေဆာင့္ကန္တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ႕ ညီေလးေရ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဴးေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာစစ မွန္ရာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာဘို႔ မေမ့နဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဴးကို က်ေရာက္သြားနိုင္လို႔ပါ။

မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာကမွာ မုန္တိုင္း ၃ လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံ က ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူမၾကခဏ ဆိုေလ႔ရွိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္းေရးတဲ့ ေရခ်ိဴးဆိပ္နဲ႔ နပန္းဆံ သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ျဖန္းကနဲၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ အိပြဲ႕ အိပြဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူက စဆိုပါေတာ႕တယ္။ အိပြဲ႕ အိပြဲ႕ ငွက္သမၼာန္ ခတ္သြားတယ္.....။

ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဓါးေျမာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲ ထိုးထည့္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံစားရရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူပါလာၿပီး။ ၁၉၉၈ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံေရး ျပန္လည္လွဳပ္ရွားတဲ့စြဲခ်က္ေတြနဲ႕ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီးပါလာပါတယ္။ ၅ ည နဲ႕ ၇ႏွစ္ပါ။ မန္းေလးေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ၿပီး အိပြဲ႕ အိပြဲ႕ သီခ်င္း ဆက္ဆိုၾကပါတယ္။ ခုေတာ႕ ေထာင္ကျပန္လြတ္လာျပီး အထဲမွာစျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ခုခံအားနည္းေရာဂါ ေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႔မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ အဆိုေကာင္း တေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာ သမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခိုလာတဲ့ ဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုိဘုိ တေယာက္ဟာလည္း အသက္မေသေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ NIP က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ေပးၿပီး အက်ဥ္းသား ျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိ ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႕က တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ အၿမဲဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္သားတပ္ထဲမက ေကအိုင္ေအဖက္က မိသားစုေတြက အစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အၿမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့သူက ဘိုိဘိုရဲ႕ သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ် ျဖစ္ေနကတည္း ဘိုဘုိ႔ ေဘးမွာကပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ျပသနာေတာ့ စၿပီဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္းသာေတာ့ပဲ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္နဲ႔ စဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဴးမွာ ထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ႕ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္နွာကို စည္းၿပီး လဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ေ၀ဒနာနဲ႔ အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။

 …… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ.... တဲ႕။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာ မနစ္ေမ်ာလိုက္ပါဘူး “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ဘိုိဘုိရဲ႕ တကိုယ္လုံး ကြ်န္ေတာ့္ အေပၚပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီးဆိုတဲ့ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ဘိုဘို႔ မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကိုရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္းက ေသြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးပဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ရုိက္ခ်လိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနပါေတာ႕တယ္။

ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး ကြ်န္ေတာ့္ေစာင္နဲ႔ အကၤ်ီေတြကေတာ့ ေသြးနဲ႔ ရြဲနစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလွဳပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံ ထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမွဳႀကီးအတြက္ တားျမစ္ ကန္႔ကြက္ဘို႔ေနေနသာသာ နားရြက္ေတာင္မခတ္ရဲပဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္ မိမိ စက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။

တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့ လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကို ေခ်ာ္ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္နံၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔တိုး၀င္ ေဆာင္႕ပါေတာ႕တယ္။ နံရိုးေတာ့ က်ိဳးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူတဦး တေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႕ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းကကြဲ ေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဴပ္ခ်ဴပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာ ၾကားေနခဲ႕ရပါတယ္။

ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ဟာ  ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့ အထဲမွာ အမွဳတြဲျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၅ည နဲ႕ ၇ ႏွစ္ သာက်ေပမယ္႕ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႕  ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ ရဲ႕ညခ်မ္း ဂီတ ဆည္းဆာေတြ ဆိုရင္ အၿမဲပြဲေတာင္းခံရျပီး မၾကခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

၂၀၀၀ခုနွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိ တေယာက္က မန္းေထာင္မွာ ဆက္က်န္ေနရျပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္ရုိက္ခံ လိုက္ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘို တေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တေန႔က ေတြ႕ေတာ့  ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ ၈၈က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ ၂၀ ကာလ အတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္းေတြကို ခုလူငယ္ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကို လုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္းၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ေမးေတာ့ …..

“အဟီး ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့” ….. တဲ့။

လူငယ္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႕ေျပာရင္ေတာ့  “အင္း...မနိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

လူကက္ဆက္ ဒုတိယပိုင္းဆက္လက္ေမွ်ာ္ပါ ….. ။

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

 

( လကၤာမွကူးယူေဖၚျပပါသည္ )

က်ေနာ္ လူကက္ဆက္ (ဇာတ္သိမ္း)

က်ေနာ္လူကက္ဆက္(ဇာတ္သိမ္း)

Monday, January 2, 2012

က်ေနာ္လူကက္ဆက္(ဇတ္သိမ္း)

၁၉၉၂ ေဖဖဝါရီ ၁၃ ရက္ The Nation သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္ ဓါတ္ပံု (ဝဲ မွ ယာ: ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္၊ ကိုညီညီ၊ ကိုတိုးၾကည္)

 “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”

“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာ အုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြား မလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”

ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။

ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္းထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။

ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာရွုသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္က ရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္က ရာခိုင္ႏွုန္း ျပည့္အူလွဳိက္၊ သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။

           

ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဳးဆိုတဲ့ ယမမင္း လက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာ ေရာက္ရင္ ရီရမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္ မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ႔ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်း လိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံက ေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လွဳံ႕ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။

           

ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ႔ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္ မရွဴစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ရွိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုး အလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရီ ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ်  ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။

           

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕  စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္ လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။

           

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႕လွ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္း တဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိ ေခါင္းကို ရိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင္႔ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ျပီး လဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေၾကာ႔ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲ သြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မွဳ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။

           

ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္း အနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္ရုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမွဴသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမႈး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဳး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလို ေပါ့ဗ်ာ။

           

ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။

“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငွဲ႔ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွါ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါ ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ခြင့္မ်ိဴး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမွ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” ….. လို႔ေလ။

           

အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႕ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .. ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားကလာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔ နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

ဒါေၾကာင့္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။

ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘို ဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမၾကံဳ လိုက္ရဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။

သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႕ေခၚတဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြ ကိုမီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။

           

သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIP က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခ႔ဲတယ္လို႔ ေထာက္လွန္ေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီးရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

           

ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။

… "မိွဳင္းျပာမွဳန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” ........

သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပ မလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး  ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္တေယာက္လို ဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီး ဆိုတဲ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီး အတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီး တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ “ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။

           

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရေတာ႔မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင္႕တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း တိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံ ရမွီ ရက္ပိုင္း အလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒ လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာ လက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။ 

…….. “အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။” …………

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIP က လြတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွင္းဆဲခံခဲ့ ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲသီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ ရွိသဗ်။

           

မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမွဳ ေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဳး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီး တခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ျပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္ စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆို ရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။

           

မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ျပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို သံရိုက္ေဖါက္ျပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏိွပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မွဳကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ……. “ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္း ခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” …… ဆိုတဲ႕ ေနရာ ေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀ လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလး ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ နဲ႕ကြ်န္တာ္တို႕ အားလံုးၾကား ကြဲျပားမွဳတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညွင္းဆဲမွဳေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔ဲရေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့

… “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” …

 လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

ခုေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ  ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသား အားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကို ခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဘူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕  “မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။

           

နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမွဴေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့ အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းျပီး နန္းေစာဘယ္မွာ လည္းေမးကာ ရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမွ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။

           

မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ ရသဗ်။ တညမွ သီခ်င္းဆိုေနရင္ တပ္ရင္းမွဴး ေအာင္သန္းရဲ႕ တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္း ထိသြားၿပီး လံုး၀ သတိလစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ ထားရာက (၂) ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ ေနာက္တာ့ (၂) ပတ္ေလာက္ ဘာမွ ေမးလို႔ မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခြ်” ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ ေမတၱာေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ (၇) ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနတာပါပဲ။

           

ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆိုသူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ ဒီေမာင္က တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး မင္းသားႀကီး ေဇာ္ခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ပါ။ အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ျပည္ၿငိမ္း တို႔လို ဆိုက္ဂိုက္ မ်ိဳးမို႔ ဓါတ္ရွင္မင္းသား ဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ဆိုရပါတယ္။ သူျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈ တေလ်ာက္လံုးမွာ အမွန္အတိုင္းပဲ ထြက္ဆိုခဲ့ရင္းကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဓါးေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံးကို ကပ္တဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လြတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာ ထြက္ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတဦးအျဖစ္ က်င္လည္ရင္း တရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ မင္းသားႀကီး ဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေတာထဲမွာ ဆံုဘူးတတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏ ေျပာၿပီး ေခါင္းပဲ ခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။

           

ခု ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ၀တၳဳအသြင္ေရးခဲ့တဲ့ ဆမား ညီညီ (ေခၚ) ကိုညီညီက လည္း မၾကာခဏ အဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲ ခင္ဗ်။ ေအဘီ အတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာ ေနၿပီး လုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကို ခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္းေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ ဆိုသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အီးလဲလ္ရဲ႕ “ေဟာ္တယ္ကယ္လီဖိုးနီးယား” သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘို သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔ တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မွဳးလက္၀ါးက ကိုညီညီ ဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႕ ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္းရိွဳင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ တဦးပါ) က်ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေၾကာေရးဒဏ္ ခံခဲ့ရသဗ်။ သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ႕ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္ နားလည္တဲ့သူျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီခ်မ္းေအး၊ ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ခင္၀မ္းက သူ႔ ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆို ခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ ျမွားဘုရင္ သီခ်င္း  တပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

           

ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္လာေတာ႔ လူတကိုယ္ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ရဘို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာ သီခ်င္းတခါမွ မညဥ္းဘူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦး လို လူမ်ိဳးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္။ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဘူးတဲ့ အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်းထဲ ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့ လူ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီတဲ့ အလုပ္ကို ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတၱိရွိရွိ လုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အယ္နယ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလို လူမ်ိဳးျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မန္းေလးေထာင္ေလာကမွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကို မသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို NIP က ဗိုလ္ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓါတ္ပံုထဲ အစြန္လူ) ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္ရိုက္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နားဆူခ်င္ ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့ မခံေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တေယာက္ သူ အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။

“ေရာင္စံု ေဘာလံုး ေရာင္စံု ေဘာလံုး တလံုးငါးျပား” ...ပါ။

           

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွန္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရ ဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္း တေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ကိုေၾကာင္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေန တတ္သေလာက္ ကူညီေပးသင့္တယ္ လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တေယာက္မွ သေဘာထား ေပးမလာတဲ့ အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ ကံက သူ႔အက်ိဳး သူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳခဲ့ရဘူတဲ့ ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တပါတ္ ထပ္မလည္ၾကဘုိ႔က အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း” လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ာႀကီးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ပိုလို႔ေလးစားမိပါတယ္။

           

ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ၊ထ၊က ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ (ခ) ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တြံ႕ေတးသိန္းတန္ ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။ တညမွာေတာ့ တံြေတးရဲ႕ “အသီးတရာ၊ အညွာတခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စာသား အတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ ဆိုေနရာကေန ရုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကား ထိုးရပ္လိုက္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလို ငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။ တျခားေနရာ ဟုတ္ပါရိုးလား။ ၾကည္းေရေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာ မျဖစ္တာ။

           

တညမွာေတာ့ ေထာင္မႈးတာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကို မူးေနသဗ်။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ ယူေနရာ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည္႔ ေရာက္လာပါသဗ်။ ကိုေအာင္မင္း က တခါမွ သီခ်င္းဆိုဘို႔ ခိုင္းတာ မခံဘူးရေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့ မွာလား။ အို တခါတရံအမွား အတြက္နဲ႔၊ အျပစ္ပံုၿပီလား” ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္းစီးေမ်ာ ပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္း ခေရဇီကိုး။

           

…… “ကာယကံရွင္လူကိုယ္တိုင္၊ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း၊ အမ်ားနဲ႔ ေယာက္တုဖက္ေျပာရင္၊  အားနည္းတဲ့ တေယာက္က အရွဳံးေပါ့၊ မသြားလည္းပဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး” …………..

သီခ်င္းရဲ႕ စာသား ေရာသံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုး အလွဆံုးေနရာ အေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အတူ ကိုေအာင္မင္း သီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔ ရိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါတယ္။

“မင္းက အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႕ မင္းတို႕ကို ငါတို႕က မတရားစြပ္စြဲ ဖမ္းထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ေအး ငါ့ နံခ်ပ္ကူ အစြမ္းျပရေသးတာ ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ ကိုစစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေလာက္ေတာ့ ငါလဲ ရိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သံ ညဥ္းညူသံ ဆဲဆိုသံေတြဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚ လာပါေတာ႕တယ္။

           

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရိုက္လိုက္၊ ေမာရင္ ရိုက္တာရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ ခဏေနေတာ့ ရိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွလည္း လာ မတားၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာထဲထြက္ခဲ့ ၾကသူေတြပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလူတေယာက္ မတားသျဖင့္ ခံေနရတာႀကီးကို ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူမတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တေယာက္မွ မေျပာႏိုင္ခဲ့တာ ခုထိ ရွက္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းကို လိွ္မ္႔ရိုက္ေနတဲ့ ေထာင္မႈးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ရိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္း အတြက္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။

တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္ အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီ ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းခြင္ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေနအလုပ္ေတြ သိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ငင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္ တာ၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔ ေျပာျပလို႔ သိရတာက ေထာင္မွဴးက ညကသူရိုက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ဘဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ခိုသည့္ အဓိပၸါယ္) ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူ အသစ္ကို လမိုင္းတင္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး တေန႔ခင္းလံုး ဆက္ရိုက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း အနားကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဘို႔ ေမးေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္က ဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတလံုးမွ ဆက္မထြက္လာပဲ ကိုေအာင္မင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

           

၂၀၀၅ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကခဏ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္း သီခ်င္းစာသားေတြ သီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကို ေက်ခိုင္းသြားခဲ့ရဘူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား တဦး ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆိုမ်ား ကိုေန၀င္း သိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတေယာက္ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္ သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။

           

ဒါျဖင္႔ ရိုက္သတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရး တာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္း လာၿပီး ေမးျမန္းတာ အေရးယူတာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္း ရုပ္အေလာင္းကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ ထုတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြဆီ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ “အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ တစည္းရမယ္ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသား ၾကားရသဗ်။ အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမဳပ္တဲ့ အဖြဲ႕က အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ ေဆးေပါ႕လိပ္ တစည္းရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္ သူေတြ အတြက္လည္း တခါတည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ ဖမ္းထားသူတြ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ ညတာ၀န္က်တို႔ကို လက္ရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႕က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရသဗ်။ ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ ေသာက္ခြင့္ ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ တပ္သားရဲ႕ေဘာ္ တဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဘို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း အပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ခမွ်ာ တပ္ဖြဲ႔ ဘက္ဂ်က္ထဲကေငြနဲ႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ဒါျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွယ တာ၀န္ မေၾကႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိ အသက္ကိုငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရတာ ေလာက္ ျပန္ေတြးတိုင္း ရွက္စရာ ေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာကိုဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔ နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း  ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္လြတ္နိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လြတ္ ႏိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရဘူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

ေကာင္းကင္ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။ 

 

( လကၤာမွ ကူးယူေဖၚျပသည္ )

ကြ်န္ေတာ္ သန္းၾကြယ္ သူေဌးျဖစ္ခဲ့ စဥ္က

ကြ်န္ေတာ္သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္ခဲ့စဥ္က

Wednesday, December 21, 2011

ကြ်န္ေတာ္ သန္းၾကြယ္သူေဌး ျဖစ္ခဲ႕စဥ္က..

Written by ပန္းခ်ီထိန္လင္း

မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳးဟာ က်ဖမ္း စကားေျပာျပိဳင္ပြဲေတြမွာ မဲေပါက္တတ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးပါ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပထား စိတ္ထဲရွိတာ ေလ်ာက္ျပီး အခ်ိန္ မေစ့မခ်င္း ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုကေတာ့ စိတ္ကူးတည့္ရာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကို သန္းၾကြယ္ သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကို ေျပာမလို႕ပါ။ ပန္းခ်ီထိန္လင္း တေယာက္ သန္းၾကြယ္ သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက ဘ၀ ဆိုေတာ့ သစ္ကုန္ကူးတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပမွာလား၊ ေက်ာက္ေအာင္ခဲ့တာပဲ ဖတ္ရမလားလို႔ စာဖတ္သူက ေတြးေကာင္း ေတြးမိႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း သိၾကတဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ၊ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက တခုခုကို ဘာလုပ္ဇာတ္ ခင္းလာဦးမလဲ မသိဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ေတြးေနေလာက္ပါျပီ။ ဟုတ္ပါတယ္ ခုေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုက္ဆံ သန္းခ်ီခ်မ္းသာတဲ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးတေယာက္ ဘ၀မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ သန္းေလးေတြေ၀ ဆိုတဲ့ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ သီခ်င္းလို သန္းဂ်ီးမေတြ ၾကြယ္၀ခဲ့တဲ့ တခါက ဘ၀ေလး တခုကို ေရးျပမလို႔ပါ ခင္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္က သန္းေတြအေၾကာင္း မေျပာခင္   သန္းရွာျခင္း ယဥ္ေက်းမွဳ အေၾကာင္း ပထမ ပြါးခ်င္ပါ သဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က စာေရးဆရာမ ခက္မာေရးတဲ့ အက္ေဆးေလးတခုမွာ ေခါင္းမွာတြယ္တဲ့ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရကတည္းက ဒီစာေလးကို ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရင္း ကိုယ္ပါ ယားလာတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကမၻာကသိတဲ့ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာႀကီး ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ေရေဆး ကာတြန္းပန္းခ်ီကားေလးေတြထဲမွာ ေရွ႕ေနာက္ တန္းစီၿပီး သန္းထိုင္ရွာေနတဲ့ မိန္းမေတြကို မၾကာခဏ ဆြဲျပခဲ့ဘူးတာ အမွတ္ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲက အတင္းေျပာတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြမွာ မိန္းမေတြ (တခ်ိဳ႕လည္း ရင္ရွားနဲ႔) တန္းစီၿပီး သန္းရွာၾက၊ သန္းတုပ္ၾကရင္း၊ အတင္းပါ တုပ္ၾကတဲ့ျပကြက္မ်ိဳးေတြလည္း မၾကာခဏ ၾကည့္ခဲ့ဘူးၾကပါလိမ္႕မယ္။ ငယ္ငယ္က  ရြာမွာ ေန႔လည္၊ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ မန္က်ဥ္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မိန္းမႀကီးေတြဟာ သူတို႔ ဘီးဆံထံုးေတြ ေျဖခ်ၿပီး ဆံပင္ဖါးယားႀကီးေတြနဲ႔ တန္းစီထိုင္ၿပီး တေယာက္ေခါင္းကို တေယာက္ဖြၿပီး သန္းရွာ သန္းတုပ္ေနၾကတာ အၿမဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သန္းတုတ္ သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဟာ ရြာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ရြာထဲမွာ ဟိုလူကေခၚရွာခိုင္း ဒီလူကေခၚရွာခိုင္းရင္းနဲ႔ လူတကာနဲ႔ ဆက္ဆံရတာမို႕ သတင္းကလည္း သူ႕ဆီမွာ စံုတတ္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ က သန္းရွာတဲ့ ေနရာကို သန္းမရွိေပမယ့္ သတင္းစံု အတင္းစံုၾကားခ်င္လို႔ လာၾကတာလဲ ရွိသဗ်။ အခုေခတ္ သတင္း သိခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းေပၚ တက္ၾကသလိုေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွွာမွ ေစာေစာက သန္းရွာေကာင္းတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းေပါင္းခ်ဳပ္ ဘေလာ႕ဂ္ဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြတို႔လို သိခ်င္တာ အားလံုး ရွိတတ္တာမို႔ သူရွိတဲ့ သန္းရွာ၀ိုင္းမွာ မိန္းမတန္းက ပိုရွည္တတ္ပါတယ္။ အရင္ေခတ္ေတြက အိမ္မွာ လူတေယာက္ အလုပ္လုပ္ရင္ မိသားစုတစုလံုး ထိုင္စားလို႔ ရေနတဲ့ေခတ္ကိုး။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ရြာေတြမွာ သန္းတုပ္သန္းရွာတဲ့ ဓေလ့ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ခက္တာက ျမန္မာ့ရိုးရာ သန္းရွာ၊ သန္းတုပ္တဲ့ ဓေလ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သက္ဆိုင္ရာေတြက ထိမ္းသိမ္းၾကပါဘို႔ ခုေခတ္စားေနတဲ့ ေဖ့ဘြတ္တို႔၊ တြတ္တာတို႔ (တြတ္တီး၊ တြတ္တာ) ေပၚကေန ေအာ္ဂႏိုက္ဇ္ လုပ္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖ့ဘြတ္ စာမ်က္နွာမွာ ဒီလို အေရးမပါတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳး ေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပြက္ေလာထသြားႏိုင္တာမို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ေသခ်ာမွတ္မိတာက ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳတန္းႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္ ေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္တဲ့ ေဌးရီဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေခါင္းမွာ သန္းေတြ သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရြရြနဲ႔ ေျပးလြား ေရြ႕ရွားေနသဗ်။ သူ႕ေခါင္းကိုၾကည္႕ရင္ တစိစိနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ယားလာေအာင္ မ်ားလွေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေဌးရီကေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ သန္းေတြကို ရွိတယ္လို႔ အမွဳမထားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ သန္းထူတဲ့ေခါင္း မယား ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ၾကားဘူးတဲ့အခါ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း သန္းၾကြယ္သူေဌး ေဌးရီမ်က္နွာကို ျပန္သတိရမိၿပီး ဟုတ္ပါေပတယ္၊ မွန္ပါေပတယ္လို႔ လက္ခံရပါတယ္။ ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္ထဲမွာ သန္းမ်ား ခုိေအာင္းေနသည္ကို သိရွိခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ အေမရဲ႕ ညြန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဘီးစိပ္ တိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမ ဗလာစာအုပ္ (သို႔) သတင္းစာ အလယ္စာမ်က္ႏွာကို ျဖန္႕ခ်ထား ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး ၀ါးဘီးစိပ္နဲ႔ တိုက္ခ်ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သန္း သေကာင့္သားေတြ ခမ်ာ ဆံၾကားမွာ မေနသာဘဲ သတင္းစာေပၚကို တေဖါက္ေဖါက္ ျပဳတ္က် လာရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ညီမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္သူ႔ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ရတယ္ဆိုတာကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ လက္မနဲ႔ လိုက္တုပ္ေတာ့တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သန္းတုပ္တဲ့အခါ တေဖါက္ဖါက္နဲ႔ ျမည္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီး တုပ္ခ်င္လာတတ္သဗ်။ အဲဒီ ေန႔မ်ိဳးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚက သန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ကမၻာပ်က္တဲ့ ေန႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္  ရြာဘုရားတန္ေဆာင္းတခုမွာ  သန္းတုတ္သူမ်ား ခံစားရေသာ ငရဲ ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ႔လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားသဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်လာတဲ့ သန္းေတြကို အိမ္ျပင္ဘက္သြားခါ ခ်ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို  ဘီးစိပ္တိုက္လို႔ သန္းမႀကီးေတြ က်လာရင္ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အဖြါးလုပ္တဲ႕လူကို ျပေတာ႕့ ဂ်ပန္ေခတ္က ဆပ္ျပာေတြ ျပတ္လတ္ၿပီး လူေတြကိုယ္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြယ္ကပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အဖြားက လြမ္းလြမ္းေမာေမာ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း ေျပာၿပီဆို  ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က အဲဒီေခတ္မ်ိဴး မရွိေတာ့လို႔ ၀မ္းသာရမယ့္အစား အဲဒီေခတ္ကို မမွီလိုက္တာပဲ နာသလိုလို ေတြးမိခဲ့သဗ်။ အဲဒီလို ေတြးခဲ့ဘူးလို႔လား မသိပါဘူးဗ်ာ အဲဒီ သန္းဂ်ီးမ ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ဘ၀တေကြ႔မွာ တည့္တည့္ႀကီးကို သြားႀကံဳမိပါေတာ့တယ္။ ေနရာက ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္ KIA ဌာနခ်ဴပ္ လိုင္စင္နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ABSDF (NB) ပါေဂ်ာင္ စခန္းရဲ႕ အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ ၇၀ ေလာက္ဟာ စစ္အစိုးရက လြတ္လိုက္တဲ့ သူလ်ိဴေတြဆိုၿပီး စြပ္စြဲကာ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ညွင္းဆဲမွဳေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမနဲ႔ လာဆံု ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေထာင္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးက တကယ္ေတာ့ သာမာန္ ေျမစိုက္ ယင္ေပါင္ၾကမ္း (ကတၱရာျပားေတြ) မိုးၿပီး ၀ါးျခမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ တဲႀကီးဗ်။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးေတြထဲေျခ ၂ ဖက္လံုးကို ထည့္ခတ္ထားပါတယ္ (သို႔မဟုတ္) သံႀကိဳးႀကီးေတြနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္ကို ခတ္ထားပါတယ္။ ညဘက္ လွဲခ် မအိပ္ခင္မွာေတာ့ လက္ေတြကို လက္ေကာက္၀တ္ကေန ႀကိဳးနဲ႔ ပူးတုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပိတ္စနဲ႔ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ စည္းၿပီးမွ အိပ္ၾကရပါတယ္။ အိပ္ယာကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ကတၱာရာျပားစေတြ ခင္းထားတဲ့ ဘူမိ ကဗၺလာ ေျမေမြ႔ယာပါ။ မအိပ္ခင္မွာ လံုျခံဳေရး အဖြဲ႔ (သို႔) ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမး္ဆီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သီခ်င္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ တင္ဆက္ရေသး သဗ်။ ခိုင္းရင္ေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ အိပ္ခ်ိန္ လွဲခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လူးလြန္႔ လွဳပ္ရွားခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ညလယ္ေကာင္မွာ ဆီးသြားဘို႕ ႏိုးတဲ႕အခ်ိန္မွာ လွဲခ်ေနရာက ထ၊ ေျခရင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ဂလူးကို႕စ္ ပုလင္းလြတ္ေတြထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္ျပီး ရွဴရွဴးေပါက္ထည့္ ရပါတယ္။ ၿပီးျပန္အိပ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲအိ္ပ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔တာမ်ားတဲ႕ သူေတြကိုေတာ႕ မနက္လင္းခ်ိန္ တန္းစီခ်ိန္ ဆီး ပုလင္းေတြ သြန္ၿပီးတာနဲ႔ နာမည္ေတြ ေခၚလိုက္ၿပီရင္ ေျမႀကီးေပၚ ၀မ္းယား တိုးေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္မွုဴး ဆိုတဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ အရုိက္အႏွက္ အင္မတန္ ၾကမး္ပါေပတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္း ထြက္ခ်င္တဲ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ မနက္ခင္း ေသြးပူေလ႔က်င္ခန္း စ ပါတယ္။ သံုးလက္မ ပတ္လည္နီးပါး တုတ္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ရွည္ႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာ (သို႔) ခါးရိုးေပၚကို စံုကိုင္ ရိုက္ခ်လိုက္သူရဲ႕ ေစစားရာအတိုင္း အလည္အပတ္က်ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။ သို႔ေပမယ့္ သို႔ကလို က်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဖို႔ေတာ့ ထမင္းစား ေရေသာက္လိုပါပဲ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က စစ္ေၾကာေရးလို႔ ေခၚတဲ့ ငရဲခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမး္ဆီးစစ္ေဆးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ ေထာက္လွမး္ေရးရဲ႕ တုတ္ခ်က္၊ ဓါးခ်က္ေတြ၊ မီးရွိဳ႕ခ်က္ေတြ၊ လ်ပ္စစ္တို႔ခ်က္ေတြ၊ ေရႏွစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါ ကေလးကစားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီငရဲခန္းရဲ႕ ညွင္းပန္းမွုနဲ႔ ေရွ႕မွာ ဘ၀ဆံုးပါးသြားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ေအး (ကသာ) ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ခံ ပီကင္းျပန္ ဦးစိန္၊ စမ္းေခ်ာင္းက ကိုျပည့္စိုးႏုိုင္၊ ကိုစိုးႀကီးတို႔လို တုတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ မခံလိုလို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀ကေန မဆလလြတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြပါလို႔ ရင္နာနာထြက္ဆိုၿပီး အသက္ကို ဆက္ေမြးဘို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒီဇာတ္ထုပ္မွာေတာ့ ဒီလိုက်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ႕ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အသက္ကို ေမြးေပမယ့္ မိမိတို႔ ကိုယ္လက္အဂၤါ တခ်ိဳ႕ကို ေပးလိုက္ရသူေတြလည္း ရွိတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္အိပ္ခန္းဟာ ေစ်းက အမဲသားတန္းထက္ေတာ႕ ပိုျပီး ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းပါတယ္။ လက္ေကာက္၀တ္က ျဖတ္ထားခံရတဲ့ ယူဂ်ီတာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီး (ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းပါျဖတ္ေပး လုိက္ရ) လက္ေခ်ာင္းေတြ ခုတ္ထားခံရတဲ့ ကိုေအာင္ဖိုးတို႔ ေျခေထာက္ထဲကို ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးဖုတ္ၿပီး ရိွဳသြင္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ဆီက ေသြးညွီနံ႔ေတြအျပင္ ရံဖန္ရံခါ အကြဲအၿပဲ အျဖတ္အေတာက္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေခါင္းကိုမၾကာခဏ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ခံရတတ္တာမို႔ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြမွာ ေသြးနံ႔စြဲေနတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ႕ပါ။ ခက္တာက ေသြးေပလို႔မို႕လည္း အက်ႌကိုလဲမပစ္သာပါဘူး။ လဲစရာလည္း မေပးပါဘူး။ အဲဒီ ပါေဂ်ာင္ေဒသဆိုတာက တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ ေကအိုင္ေအ ဌာနခ်ဳပ္ လိုင္စင္ စခန္းနဲ႔ တဆက္တည္း အျမင့္ေပ ခုနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမို႔ ေဆာင္းမွာ အရိုးကြဲေအာင္ ေအးစက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေစာင္မရွိပဲ (တခါတရံ ေစာင္ပါးေလး တထည္ ၂ေယာက္မွ်) ေျမေပၚ လွဲအိ္ပ္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ ေသြးဘယ္လို ရြဲေနေပမယ့္ အဲဒီအက်ႌကို မပစ္နိုင္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေလးထပ္ေလာက္ ထပ္၀တ္ထားတာေတာင္ အေဆာက္အဦး ထရံႀကဲႀကဲၾကားက တိုက္လာတဲ့ ေတာင္ေပၚေဆာင္းေလေၾကာင့္ ရိုက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြက အရိုးကြဲေအာင္ ေအးျမလွပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားကတည္းက တခါမွ ေရခ်ိဴးခြင့္လည္း မေပးသလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ထပ္အသားနာခံျပီး ေရခ်ိဴးခြင့္ ေတာင္းဆိုဘို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိပါဘူ။ ဒါေၾကာင့္ အ၀တ္အစားေတြမွာ ေသြးေတြကေျခာက္ျပီး ခ်ပ္ေခါက္ႀကီး ျဖစ္တဲ႕ေနရာ၊ ဆီးနံ၊ ေသြးနံ႔နဲ႔ ဖုန္မွဳန္႔တို႔ လိမ္းက်ံေနခဲ႕တာ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ၾကာလာတာတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ေပါက္ဖြါးခဲ့တယ္လို႔ မသိႏိုင္တဲ့ သန္းဂ်ီးမလို႔ ေခၚတဲ့ ကိုယ္သန္းေတြနဲ႔ အေဆြခင္ပြန္း ဖြဲ႔မိၾကပါေတာ႕တယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုိယ္မွာ ခုလို ကိုယ္သန္းေတြရွိေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စ သတိထားမိ ဘယ္သူက စ သတိထားမိတယ္ဆိုတာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိသင္႕ပါလ်က္ မရွိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က  ဘယ္အခ်ိန္ ေခၚၿပီး ရိုက္စစ္ဦးမလဲ။ ေလွ်ာ႕ခ္တိုက္ၿပီး အစစ္ခံရ ဦးမလဲ။ မီးျမိဳက္ခံရဦးမလဲ ဆိုတာကို ေန႔ေန႔ညည လန္႔ေနရလို႔ပါ။ အစစ္ မခံရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ကြ်ဲလို ႏြားလို လုပ္ရတဲ့ ကြ်န္တပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သတိမထားမိၾကတာပါ။ အဲေနာက္ေတာ့ တေယာက္ေသာသူက စၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ သန္းေတြ ရွိေနတယ္လို႔ စေၾကညာလိုက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အလုပ္နားတဲ့ အခ်ိန္ အက်ႌေတြကို တလြာခ်င္း ခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာ စစ္ၾကည့္ေသာအခါမွာေတာ့ အက်ႌရဲ႕ ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းေတြ ၾကားမွ ခိုေအာင္းေနတဲ့ (အထူးသျဖင့္ ဂ်ိဴင္းနဲ႔ လက္ျပင္ အဆက္ ခ်ဳပ္ရိုးေတြၾကား) သန္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို ေတြရပါတယ္။ လူ႕စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတယ္ခင္ဗ်။ ဒီ ကိုယ္သန္းႀကီးေတြကို စေတြ႔ေတာ့ ဒါဟာအင္မတန္ လန္႔စရာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥကို အႏၱရာယ္လို႔မျမင္ပဲ ငါ့အေမႀကီး (အဖြါး) ေျပာတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္လို ေခတ္ပ်က္ကာလမ်ိဳးမွာမွ ႀကံဳရတဲ့ သန္းဂ်ီးမႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ကိုယ္ကပ္ေနပါေပါ့လား ဆိုၿပီး ႀကိတ္၀မ္းသာမိေနေသးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး ညလည္း ေရာက္ေရာ သတၱိျပေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက ညဘက္ မခံမရပ္ နိုင္ေအာင္ ဒင္းတို႕က ကိုက္ေပမယ္႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ႕သလို လက္ျပန္ႀကိဳးက တုပ္ထားတဲ့အျပင္ နည္းနည္းေလး လွဳပ္ခ်င္လြန္႔ၿပီဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ အရင္ေတာင္းရတာမို႕ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္း အလိုက္နဲ႔ ေျပာရရင္ ယားေတာ့ယားတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မကုတ္နဲ႔ လို႔ပဲ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ညည ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းစံ ရဲေဘာ္တခ်ိဴ႕ဟာ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းဘဲ လူးတယ္ လြန္႔တယ္ဆိုတဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ မနက္မနက္ တုတ္ခ်က္ ထိခံေနရတာ ေတာ္တာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အရိုက္သာ ခံေနရတယ္ ကိုယ္ဖာသာ လူးမိလြန္႔မိသလား မသိရဘဲ အသလြတ္ အႏြာခံေနရတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ခင္ဗ်။ မနက္က် စာရင္းက ထြက္လာၿပီ လူးတယ္လြန္႔တယ္တဲ့။ ေနာက္မွ အေျဖက ေပၚေတာ့တာကိုးဗ်။ ဒီေကာင္ႀကီးေတြ အက်ႌ အတြင္းထဲမွာ ကိုက္ေနတာဆိုေတာ့ လူးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ လြန္႔ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ လူစိတ္ဟာ အင္မတန္ ဆန္းသဗ်။ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီကိုယ္သန္းႀကီးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ စသိတဲ့ ညကိုမွာေတာ့ ညအိပ္ဘို႔ ေခါင္းခ်ၿပီး မိနစ္အတြင္းမွာပဲ အက်ႌအထပ္ထပ္ အတြင္းက ကိုယ္ခႏၶာမွာ မႀကံဳစဖူး ထူးထူးျခားျခား ယားလာပါေတာ႕တယ္။ သန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႔ဟာ  တညတာ စစ္ဆင္ေရး စတင္ဘို႔အတြက္ တပ္ခ်ီ တပ္ေျပာင္းေတြ လုပ္ေနပံု ရပါတယ္ဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကလည္း သံႀကိဳးကြင္းထဲမွာ။ လက္ ၂ ဖက္ကိို ေက်ာေနာက္ပို႔ၿပီး လက္ေကာက္၀တ္ကေန ပူးတုပ္ထားတာမို႔ လွဲခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူက ပံုစံအရကို မလူးမလြန္႔ နိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဘူတာရံုမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းလံုးကို ပူးတုပ္ထားတဲ့ ၀က္ေတြ ပံုစံပါပဲဗ်ာ။ မ်က္ေစ့ကိုလည္း ပိတ္စနဲ႔ အၿမဲတင္းေနေအာင္ ခ်ည္ထားတာဆိုေတာ့ နားကို အၿမဲစြင့္ထားတဲ့ အေလ့က ရွိေနသဗ်။ ဘယ္သူ႔ေခၚထုတ္ သြားၿပီလဲ။ ဘယ္သူ ၀င္လာျပန္ၿပီလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညဘက္ေတြမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာကိုးဗ်။ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ စစ္ရင္း လက္လြန္သြားလို႔ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ေပါ့ … ဆိုေတာ့ နားကေတာ့ စြပ္စြင့္ထားရတယ္။ ဘ၀က။ ေျပာရင္ေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ ေျပာၾကမွာပဲ။ တကယ္ပါဗ်ာ ေနာက္ အာရံုစိုက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႕ အထဲမွာ ေျပးလြား လွဳပ္ရွားတဲ့ အသံကို နားထဲမွာ တခါတခါ ၾကားရသဗ်။ အေရျပားေပၚမွာ ေျပးေနရင္လည္း သိေနသဗ်။ ကိုက္တာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့ဗ်ာ။ သူတို႔ေတြကလည္း သိပံုရတယ္ဗ်။ ခုငါတို႔ ေသြးစုတ္ေနတဲ့ လဒေတြဟာ ငါတို႔ကို ဘာမွ မတုံ႔ျပန္နိုင္တဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေကာင္းေကာင္း သိေနပံုရတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ညေရာက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေပ်ာ္ပြဲစားရံုႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ တညလံုး စိတ္ႀကိဳက္ ပြဲေတာ္ တည္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သန္းေတြကပ္ေနတာ စသိတဲ့ ညကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ အရင္ကနဲ႔ မတူေအာင္ယား။ မတူေအာင္ နာေတာ့ကိုး။ အဲဒီေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေပမယ့္ နည္းနည္းေလး သက္သာလို သက္သာျငား လူးၾကည့္ လြန္႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွ တားမရဘူး ခင္ဗ်။  ယားေနတာကို အာရံုစိုက္ၿပီး ေျမႀကီးနဲ႔ ႀကိတ္သတ္ဖို႔ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ တညလံုးဟာ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ နည္းနည္း လွဳပ္ပါရေစဗ် ဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ကုန္တာေပါ႕။ ခက္တာက အကုန္လံုးက ကုပ္ခ်င္ လွဳပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသလို ကုပ္ဖို႔အေရး ခြင့္ျပဳခ်က္ ရဘို႔ကလည္း အလြန္ အေရးႀကီးတာကိုး ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း လွဳပ္ပါရေစဗ် လို႔ေျပာေပမယ့္ လွဳပ္လို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ က်ဘို႔ ေစာင့္ရတာက တခါ တခါ တကမၻာေလာက္ ၾကာေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ေနာက္က တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္လည္း ကုတ္ပါရေစ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ တာ၀န္က်တဲ့ အေစာင့္ဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ မနက္လင္းလို႔ ကြင္းထဲမွာလည္း တန္းစီေရာ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔ အေစာင့္က်တဲ့ လူအားလံုးက တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင္႕ေနေတာ့တာေပါ့။ ညက လွဳပ္တဲ့လူ မလွဳပ္တဲ့လူ ခြဲမေနေတာ့ဘူးေလ အားလံုးေျမႀကီးေပၚ ၀မ္းယားေမွာက္ထားေစ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အ၀ စားရေတာ့တာေပါ့ ဗ်။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာ ကြ်န္တာ္တို႔ကို ဖမ္းထားၿပီး မၾကာခဏ အႀကီးအက်ယ္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲသားေတြရဲ႕ ရန္ထက္၊ ေနာက္ ရန္သူေတာ္အသစ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို ပိုၿပီး ထိန္႔လန္႔လာပါေတာ့တယ္။ ညတိုင္း ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ လူးခြင့္ ေတာင္းရပါ့မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးကိုခ်ည္း ေခ်ာင္းေနရတာကိုး။ သန္းဂ်ီးမေတြကလည္း လည္တယ္ဗ်။ ညဆို သူတို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာကေန လက္ေမာင္းတေလ်ာက္ ဆင္းလာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ထားတဲ့ လက္ေကာက္၀တ္က ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေနရာတ၀ိုက္ကို ဆင္းလာၿပီး ကိုက္တတ္သဗ်။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ညမလွဳပ္ပဲလည္း မေနနိုင္ မနက္က်ေတာ့မွ ရိုက္ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီးလႈပ္ရာက အရိုက္ခံရတာ ၾကာလာေတာ့ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြ ရန္က လြတ္ဘို႔အေရးဟာ တို႔တာ၀န္ အေရးတပါး ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့ ဗ်ာ။ ပထမဆံုး စစ္ဆင္ေရး ကေတာ့ အျပင္မွာ အလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္ရာက အျပန္ ေထာင္ေရွ႕ကြင္းထဲ ခဏထိုင္ လူေရတြက္ခ်ိန္မွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အက်ႌ အထပ္ထပ္ကို ခြ်တ္ၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္ကို ထားၿပီး က်န္အထပ္ေတြကို ျပန္၀တ္ၿပီး (ျပန္မ၀တ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး တခါတေလဆို ေရခဲေအာင္ ေအးတဲ့ ေနရာကိုး) ေတာ့ ရတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဲဒီအက်ႌရဲ႕ ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းေတြအတိုင္း ခိုေအာင္းေနတဲ့ ရန္သူေတာ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို လက္စားေခ်ၾကပါေတာ႕တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အက်ႌေတြက စစ္ေရာင္ေတြမို႔ စစ္စိမ္းေရာင္ အက်ႌခ်ဳပ္ရိုးၾကားမွာ ခိုေနတဲ့ ဒင္းတို႔ကိုရွာရတာ ဘယ္ခက္လိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒီျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆန္႔ေစ့ႀကီးေတြလို ကပ္ေနတဲ့ဟာ။ အမယ္ တကယ္လိုက္ရွာၿပီး ရွင္းေနၿပီဆိုတာ သိေတာ့ ဒင္းတို႔ကလည္း ေျပးခ်င္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရလိမ့္မလဲဗ်ာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အညိွဳးႀကီး ညိွဳးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္က လြတ္ေအာင္ မေျပးနိုင္ၾကပါဘူး။ အတုံးအရုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႕ခက္တာက သူတို႔ကို ကုန္စင္သြားေအာင္ ရွာဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာက လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ မရွိတာပဲဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ကလည္း မရွာနိုင္တာေတာ့ အရင္လိုပဲ ေန႔က် အေစာင့္နဲ႔ စစ္ေၾကာေရး ျပဳသမွ်ႏုၾကရၿပီး ညညမွာေတာ့ ဒင္းတို႔ျပဳသမွ် ႏုရတဲ့ ဘ၀မွာပဲ စင္းခံခဲ့ရသဗ်။ အဲဒီလို စင္းခံေနရတဲ့ ဘ၀ကေန တေယာက္ေသာသူက သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳတခု ေ၀ငွလာသဗ်။ အဲဒါ ကေတာ့ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီး လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ကာနီးမွာ အတြင္းဆုံးက အက်ႌကို ခြ်တ္ၿပီး အေပၚဆံုးကို ေျပာင္းၿပီး ၀တ္တဲ့နည္း ခင္ဗ်။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက ေအာက္ဆံုးက အက်ႌမွာ တြယ္ကပ္ ေနတတ္ထာဆိုေတာ့ ဒီဟာကို အေပၚဆံုးထပ္ကို ေျပာင္း၀တ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္တဲ့စိတ္ကူးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဟုတ္သဗ်။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနညး္သက္သာသလိုလို ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတိုးခ်ၿပီး အျပတ္အသတ္ ႏႊာပါေတာ့တယ္။ ငါတို႔ကို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ လုပ္တဲ့ ေကာင္ေတြဆိုၿပီး တကယ္ႏႊာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခံစား ရသဗ်။ ဒီေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ ဆိုၿပီး ႀကိတ္ၿပီး ႀကိမ္း၀ါးေနခဲ့ရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕ ေဆာင္းတြင္းႀကီး တတြင္းလံုးမွာ ေရခဲေတြ လႊမ္းတဲ့ေဆာင္း၊ အရိုက္ၾကမ္း အျဖတ္အေတာက္ ၾကမ္းတဲ့ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ ေသြးအစုပ္ၾကမ္းတဲ့ သန္းဂ်ီးမတို႔နဲ႔ လံုးေထြးရင္း ရက္စက္အမွဳအေပါင္း သရဖူေဆာင္းေတာ့သည္ ဆိုသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ မေၾကြသင့္ဘဲ၊ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရၿပီး ေဆာင္းအလြန္ ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ငရဲမွာ နည္းနည္း အသားက်လာပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ တန္းစီး တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ကသာက ကိုျမင့္သိန္းက အရဲ႕စြန္႔ၿပီး အထူးအေရးႀကီးတဲ့ စီမံကိန္းတခုကို လံုျခံဳေရး ယူထားတဲ့ တာ၀န္ခံကတဆင့္ တင္ျပလိုက္ပါသဗ်။ အဲဒါကေတာ့ ခုလို ႏွင္းေတြေပ်ာ္လို႔ ေထာင္ကုန္းက ဆင္းတဲ့ ေတာင္ၾကား စမ္းေခ်ာင္းေလး ေပၚလာတဲ့ ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ေရခ်ိဳးခြင့္ျပဳဘို႔နဲ႔ အ၀တ္ေတြကိုလည္း ေရေႏြးနဲ႔ စိမ္ၿပီး ျပဳတ္ေလ်ာ္ခြင့္ ေပးဘို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္တာ္တို႕အားလံုး ေရမခ်ိဴးရတာ ေလးလ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေစာင့္အၾကပ္ စံုလင္စြာနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ မ်ားစြာနဲ႔ ေရခ်ပြဲ အခမ္းအနား လုပ္ျဖစ္ပါေတာ႕တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ေနထြက္ခ်ိန္ေလာက္မွာ စျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္ကုန္းနဲ႔ အာသံကုန္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို ေျခက်င္း၀တ္ေလာက္ နက္ျပီး ေလးေပေလာက္ က်ယ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိသဗ်။ အာသံကုန္းလို႔ ေခၚရတာကေတာ့ ေကအိုင္ေအတပ္မွာ စစ္သင္တန္းလာယူတဲ့ အိႏၵိယနိုင္ငံ အာသံျပည္ကလာတဲ့ သူပုန္ေတြထဲက စစ္စည္းကမ္း မလိုက္နာတဲ့ စစ္သားတခ်ိဳ႕ကို ေခါင္းျဖတ္ သတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကုန္းျဖစ္လို႕ပါ။ ေနာင္ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာပဲ ၁၉၉၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ရက္ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ ၁၅ ဦးကို   တခ်ိန္တည္း အမိန္႔ထုတ္ ေခါင္းျဖတ္ သတ္္ခံခဲ့ရတာလည္း အဲဒီကုန္းေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ပထမဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီစမး္ေခ်ာင္းေလးကို လူတေယာက္လွဲၿပီး စိမ္လို႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ရပါတယ္။ တဖြဲ႔ကေတာ့ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီး တလံုးထဲ ေရျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္တံုးသံုးတံုးကို ဖိုခေနာက္ဆိုင္ၿပီး ထင္းမီးဖိုႀကီးတခု တည္ပါတယ္။ အဲဒီမိုးျဗဲဒယ္ႀကီး ပြက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ေရေတြ ကြ်က္ကြ်က္ဆူလာတဲ႕အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သန္း ႏွိမ္နင္းေရး စီမံကိန္းႀကီးကို စတင္ပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုး ေရခ်ိဳးမယ့္ တသုတ္ခြဲလိုက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ အ၀တ္ေတြ အားလံုးကို ခြ်တ္ၿပီး အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ ေရေတြထဲကို ပစ္ထည္႕လိုက္ၾကၿပီး ၀ါးလံုရွည္နဲ႔ ထိုးႏွစ္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ဒယ္အိုး ေရမ်က္နွာျပင္ကို စိုက္ၾကည္ေနလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ တထည္ ပစ္လိုက္တာနဲ႕ ေရျပင္ေပၚကို တက္လာလိုက္တဲ့ သန္းဂ်ီးမေဖြးေဖြးႀကီးဗ်ာ။ ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေရျပင္ေပၚ တက္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ညစ္မဲေနတဲ႕ ဒယ္အိုး ေရမ်က္ႏွာျပင္တခုလံုးမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပည့္ ဖံုးသြားလိုက္တာ ေရမဲညစ္ညစ္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကုသိုလ္ကလည္း မေသးလွဘူး ခင္ဗ်။ ဒီေလာက္ ဘယ္ေန႔ ထုတ္ရိုက္လို႔ ေသမလဲဆိုတာကို တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက အကုန္ၾကြသြားတာကို အားရပါးရ အရသာခံၿပီး ၾကည္႕ေနၾကေသး တယ္ခင္ဗ်။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔ ေပးထားတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသးဘဲကိုးဗ်။ အဲဒီေန႔ ညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ သန္းဂ်ီးမေတြရဲ႕ ေဘးရန္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေအးေးအခ်မး္ခ်မ္း အိပ္စက္ရပါေတာ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါဘူး ဒင္းတို႔ အတိုးခ် ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ကို ျပန္ခံရျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရခ်ခြင့္ရတဲ့ေန႔က ႏွိပ္စက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ႕လူေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ေျချပတ္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ ေရလံုး၀ ထိလို မရတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ေထာင္တြင္းေဆာင္မွာ က်န္ခဲ႕တာမို႔ သူတို႔ အ၀တ္အစားေတြမွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္တဲ့ ေနရာခင္းတို႔ ေစာင္တို႕မွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနတဲ႔ သန္းဂ်ီးမတို႔ဟာ သန္းဂ်ီးမမ်ိဳးႏြယ္ မတိမ္ေကာေရးအတြက္ သံ၀ါသအမွဳကို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆအတိုးခ်ၿပီး လုပ္အားျပၾကပံုရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ်ဴိးဆက္ေတြ ျပန္႔ပြါးၿပီး ကုတ္ပါရေစ ဘ၀။ လူးပါလြန္႔ ပါရေစ ဘ၀ကို ျပန္က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သန္းဂ်ီးမ စစ္ဆင္ေရးတခုကို ဆင္ႏြဲဘို႔ အခြင့္ ေလ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ န၀တ ေခတ္ဦး ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္း ေတြမွာ စစ္တပ္နဲ႕ေပါင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ ျဖစ္ဘို႕ အလုအယက္ စီးပြါးရွာေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ကံထူးသူ ငမိုက္သား တသိုက္ကေတာ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးေတြ ဘ၀ကေန လြတ္ဘို႔ အသည္း အသန္ႀကိဳးစား ေနခဲ့ၾကရသဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခင္းခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္ကေန တဖက္သက္ ရပ္စဲလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘ၀တူ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ကြက္ျမက္ ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပို္င္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဇက္ေပၚကို တကယ္ဓါး၀ဲခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ တိရိစၦာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႕အသက္ ေသမွာေတာ ေၾကာက္ရွာမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတာလည္း ပါသလို၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ခြင္ ထင္းထမ္း၊ ထင္းျဖတ္၊ ေက်ာက္ထု၊ ေက်ာက္သယ္ လုပ္ၾကရတိုင္း ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ့ရတဲ့ အာသံကုန္း (ေနာင္အခါ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကုန္း) ေဘးက ေန႔စဥ္ျဖတ္သြားလာရင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္တခုရွိပါတယ္။ ဗုဒၶ က်မ္းဂန္တခုမွာ ရဟန္းႀကီးတပါးဟာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ မိမိရဲ႕ သကၤန္းကို စြဲလန္းမိခဲ့လို႔ သကၤန္းမွာ ကပ္ညိျပီး သန္းဂ်ီမ ျဖစ္ရရွာတဲ့ ဇာတကရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်ားေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ စိတ္မွာစြဲ သြားခဲ့ေသာ္ဆိုတဲ့ အေတြးတခု ရလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလိုအေတြးကို အခ်င္းခ်င္း ေ၀ငွၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိုးျဗဲဒယ္စစ္ဆင္ေရးကို တဖက္သတ္ရပ္ဆိုင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ ဘ၀မွာပဲ လူးရင္း လြန္႔ရင္း ၾကိတ္ခံၾကတာ ေႏြ .. တေႏြကုန္လို႔၊ မိုးကူးၿပီး မိုးသည္း ညတညမွာ ပါေဂ်ာင္စခန္းက စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့တိုင္ ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး အလင္း၀င္ဘ၀နဲ႔ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕က ေပးတဲ႕ အ၀တ္အစားသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲခြင့္ ရခ်ိန္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ ကတၱီပါ လမ္းခြဲေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ သန္းဂ်ီးမဆိုတာ႕လည္း အနုပညာေတြဘာေတြ နားလည္ ခံစားနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ မဆိုျပျဖစ္ခဲ့ ေတာ႕ပါဘူး။ တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီး မက္ခဲ့တဲ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးဘ၀ဟာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္ျမည္ခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၁၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္လွန္ေရး တခုအတြက္ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ အထက္ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ႕ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တင္းျပည္႕ခဲ႕ပါၿပီ။ နိဒါန္းမွာ ေဖၚျပခဲ့သလို ဆရာမခက္မာရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ႕အခါ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက ကိုယ္ေပၚမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြားသြားခဲ႕တဲ့ ေနရာေတြက ယားလာပါတယ္။ အခုတခါ ယားလာတာကေတာ့ သန္းဂ်ီးမေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရင္း အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း သားေကာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႕ ေနွာင္းလူတို႔ သိဘို႔ တစိုးတစိမွ မတို႔ မထိခဲ႕ပဲ၊ ေရငံုေနခဲ့တဲ့ မိမိကိုယ္ မိမိၾကည့္မိတဲ့ အခါ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတဲ့ စိတ္က တရြရြ ကိုယ္ေပၚ ေျပးလြားေနတာမို႔ တခါက တရြရြ ေျပးလႊားခဲ့ဘူးတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္းကို ခုလို ခ်ေရးမိတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံခ်က္ ေပးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အစ မထင္ သံသရာအစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာမွာ ကပ္ညွိ လိုက္ပါ တြားသြားေနတဲ့ သာမာန္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္သာတဲ႕ သန္းဂ်ီးမေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ လိုက္ပါ ေျပးလြား ကိုက္ဖဲ့ ေသြးစုတ္ေနခဲ့တာက … ဘ၀မ်ားစြာ၊ ႏွစ္မ်ားစြာ၊ လမ်ားစြာ၊ ရက္မ်ားစြာ၊ နာရီမ်ားစြာ ။ မိနစ္မ်ားစြာ၊ စကၠန္႔မ်ားစြာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ (ပါေဂ်ာင္ေဒသတြင္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ဦးညြတ္လ်က္) ပန္းခ်ီထိန္လင္း ေကာင္းကင္  မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။  ( လကၤာမွကူးယူေဖၚျပပါသည္ )