က်ေနာ္ လူကက္ဆက္ (ဇာတ္သိမ္း)

က်ေနာ္လူကက္ဆက္(ဇာတ္သိမ္း)

Monday, January 2, 2012

က်ေနာ္လူကက္ဆက္(ဇတ္သိမ္း)

၁၉၉၂ ေဖဖဝါရီ ၁၃ ရက္ The Nation သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္ ဓါတ္ပံု (ဝဲ မွ ယာ: ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္၊ ကိုညီညီ၊ ကိုတိုးၾကည္)

 “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”

“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာ အုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြား မလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”

ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။

ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္းထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။

ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာရွုသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္က ရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္က ရာခိုင္ႏွုန္း ျပည့္အူလွဳိက္၊ သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။

           

ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဳးဆိုတဲ့ ယမမင္း လက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာ ေရာက္ရင္ ရီရမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္ မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ႔ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်း လိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံက ေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လွဳံ႕ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။

           

ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ႔ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္ မရွဴစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ရွိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုး အလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရီ ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ်  ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။

           

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕  စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္ လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။

           

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႕လွ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္း တဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိ ေခါင္းကို ရိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင္႔ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ျပီး လဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေၾကာ႔ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲ သြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မွဳ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။

           

ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္း အနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္ရုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမွဴသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမႈး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဳး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလို ေပါ့ဗ်ာ။

           

ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။

“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငွဲ႔ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွါ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါ ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ခြင့္မ်ိဴး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမွ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” ….. လို႔ေလ။

           

အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႕ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .. ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားကလာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔ နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

ဒါေၾကာင့္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။

ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘို ဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမၾကံဳ လိုက္ရဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။

သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႕ေခၚတဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြ ကိုမီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။

           

သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIP က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခ႔ဲတယ္လို႔ ေထာက္လွန္ေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီးရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

           

ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။

… "မိွဳင္းျပာမွဳန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” ........

သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပ မလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး  ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္တေယာက္လို ဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီး ဆိုတဲ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီး အတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီး တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ “ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။

           

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရေတာ႔မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင္႕တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း တိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံ ရမွီ ရက္ပိုင္း အလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒ လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာ လက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။ 

…….. “အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။” …………

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIP က လြတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွင္းဆဲခံခဲ့ ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲသီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ ရွိသဗ်။

           

မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမွဳ ေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဳး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီး တခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ျပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္ စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆို ရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။

           

မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ျပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို သံရိုက္ေဖါက္ျပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏိွပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မွဳကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ……. “ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္း ခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” …… ဆိုတဲ႕ ေနရာ ေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။

           

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀ လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလး ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ နဲ႕ကြ်န္တာ္တို႕ အားလံုးၾကား ကြဲျပားမွဳတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညွင္းဆဲမွဳေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔ဲရေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့

… “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” …

 လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           

ခုေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ  ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသား အားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကို ခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဘူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕  “မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။

           

နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမွဴေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့ အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းျပီး နန္းေစာဘယ္မွာ လည္းေမးကာ ရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမွ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။

           

မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ ရသဗ်။ တညမွ သီခ်င္းဆိုေနရင္ တပ္ရင္းမွဴး ေအာင္သန္းရဲ႕ တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္း ထိသြားၿပီး လံုး၀ သတိလစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ ထားရာက (၂) ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ ေနာက္တာ့ (၂) ပတ္ေလာက္ ဘာမွ ေမးလို႔ မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခြ်” ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ ေမတၱာေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ (၇) ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနတာပါပဲ။

           

ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆိုသူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ ဒီေမာင္က တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး မင္းသားႀကီး ေဇာ္ခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ပါ။ အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ျပည္ၿငိမ္း တို႔လို ဆိုက္ဂိုက္ မ်ိဳးမို႔ ဓါတ္ရွင္မင္းသား ဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ဆိုရပါတယ္။ သူျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈ တေလ်ာက္လံုးမွာ အမွန္အတိုင္းပဲ ထြက္ဆိုခဲ့ရင္းကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဓါးေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံးကို ကပ္တဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လြတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာ ထြက္ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတဦးအျဖစ္ က်င္လည္ရင္း တရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ မင္းသားႀကီး ဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေတာထဲမွာ ဆံုဘူးတတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏ ေျပာၿပီး ေခါင္းပဲ ခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။

           

ခု ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ၀တၳဳအသြင္ေရးခဲ့တဲ့ ဆမား ညီညီ (ေခၚ) ကိုညီညီက လည္း မၾကာခဏ အဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲ ခင္ဗ်။ ေအဘီ အတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာ ေနၿပီး လုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကို ခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္းေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ ဆိုသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အီးလဲလ္ရဲ႕ “ေဟာ္တယ္ကယ္လီဖိုးနီးယား” သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘို သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔ တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မွဳးလက္၀ါးက ကိုညီညီ ဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႕ ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္းရိွဳင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ တဦးပါ) က်ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေၾကာေရးဒဏ္ ခံခဲ့ရသဗ်။ သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ႕ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္ နားလည္တဲ့သူျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီခ်မ္းေအး၊ ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ခင္၀မ္းက သူ႔ ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆို ခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ ျမွားဘုရင္ သီခ်င္း  တပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

           

ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္လာေတာ႔ လူတကိုယ္ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ရဘို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာ သီခ်င္းတခါမွ မညဥ္းဘူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦး လို လူမ်ိဳးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္။ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဘူးတဲ့ အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်းထဲ ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့ လူ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီတဲ့ အလုပ္ကို ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတၱိရွိရွိ လုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အယ္နယ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလို လူမ်ိဳးျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မန္းေလးေထာင္ေလာကမွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကို မသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို NIP က ဗိုလ္ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓါတ္ပံုထဲ အစြန္လူ) ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္ရိုက္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နားဆူခ်င္ ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့ မခံေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တေယာက္ သူ အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။

“ေရာင္စံု ေဘာလံုး ေရာင္စံု ေဘာလံုး တလံုးငါးျပား” ...ပါ။

           

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွန္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရ ဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္း တေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ကိုေၾကာင္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေန တတ္သေလာက္ ကူညီေပးသင့္တယ္ လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တေယာက္မွ သေဘာထား ေပးမလာတဲ့ အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ ကံက သူ႔အက်ိဳး သူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳခဲ့ရဘူတဲ့ ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တပါတ္ ထပ္မလည္ၾကဘုိ႔က အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း” လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ာႀကီးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ပိုလို႔ေလးစားမိပါတယ္။

           

ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ၊ထ၊က ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ (ခ) ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တြံ႕ေတးသိန္းတန္ ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။ တညမွာေတာ့ တံြေတးရဲ႕ “အသီးတရာ၊ အညွာတခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စာသား အတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ ဆိုေနရာကေန ရုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကား ထိုးရပ္လိုက္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလို ငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။ တျခားေနရာ ဟုတ္ပါရိုးလား။ ၾကည္းေရေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာ မျဖစ္တာ။

           

တညမွာေတာ့ ေထာင္မႈးတာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကို မူးေနသဗ်။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ ယူေနရာ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည္႔ ေရာက္လာပါသဗ်။ ကိုေအာင္မင္း က တခါမွ သီခ်င္းဆိုဘို႔ ခိုင္းတာ မခံဘူးရေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့ မွာလား။ အို တခါတရံအမွား အတြက္နဲ႔၊ အျပစ္ပံုၿပီလား” ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္းစီးေမ်ာ ပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္း ခေရဇီကိုး။

           

…… “ကာယကံရွင္လူကိုယ္တိုင္၊ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း၊ အမ်ားနဲ႔ ေယာက္တုဖက္ေျပာရင္၊  အားနည္းတဲ့ တေယာက္က အရွဳံးေပါ့၊ မသြားလည္းပဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး” …………..

သီခ်င္းရဲ႕ စာသား ေရာသံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုး အလွဆံုးေနရာ အေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အတူ ကိုေအာင္မင္း သီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔ ရိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါတယ္။

“မင္းက အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႕ မင္းတို႕ကို ငါတို႕က မတရားစြပ္စြဲ ဖမ္းထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ေအး ငါ့ နံခ်ပ္ကူ အစြမ္းျပရေသးတာ ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ ကိုစစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေလာက္ေတာ့ ငါလဲ ရိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သံ ညဥ္းညူသံ ဆဲဆိုသံေတြဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚ လာပါေတာ႕တယ္။

           

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရိုက္လိုက္၊ ေမာရင္ ရိုက္တာရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ ခဏေနေတာ့ ရိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွလည္း လာ မတားၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာထဲထြက္ခဲ့ ၾကသူေတြပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလူတေယာက္ မတားသျဖင့္ ခံေနရတာႀကီးကို ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူမတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တေယာက္မွ မေျပာႏိုင္ခဲ့တာ ခုထိ ရွက္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းကို လိွ္မ္႔ရိုက္ေနတဲ့ ေထာင္မႈးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ရိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္း အတြက္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။

တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္ အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီ ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းခြင္ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေနအလုပ္ေတြ သိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ငင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္ တာ၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔ ေျပာျပလို႔ သိရတာက ေထာင္မွဴးက ညကသူရိုက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ဘဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ခိုသည့္ အဓိပၸါယ္) ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူ အသစ္ကို လမိုင္းတင္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး တေန႔ခင္းလံုး ဆက္ရိုက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း အနားကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဘို႔ ေမးေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္က ဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတလံုးမွ ဆက္မထြက္လာပဲ ကိုေအာင္မင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

           

၂၀၀၅ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကခဏ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္း သီခ်င္းစာသားေတြ သီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကို ေက်ခိုင္းသြားခဲ့ရဘူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား တဦး ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆိုမ်ား ကိုေန၀င္း သိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတေယာက္ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္ သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။

           

ဒါျဖင္႔ ရိုက္သတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရး တာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္း လာၿပီး ေမးျမန္းတာ အေရးယူတာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္း ရုပ္အေလာင္းကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ ထုတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြဆီ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ “အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ တစည္းရမယ္ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသား ၾကားရသဗ်။ အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမဳပ္တဲ့ အဖြဲ႕က အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ ေဆးေပါ႕လိပ္ တစည္းရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္ သူေတြ အတြက္လည္း တခါတည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ ဖမ္းထားသူတြ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ ညတာ၀န္က်တို႔ကို လက္ရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႕က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရသဗ်။ ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ ေသာက္ခြင့္ ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ တပ္သားရဲ႕ေဘာ္ တဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဘို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း အပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ခမွ်ာ တပ္ဖြဲ႔ ဘက္ဂ်က္ထဲကေငြနဲ႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ဒါျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွယ တာ၀န္ မေၾကႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိ အသက္ကိုငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရတာ ေလာက္ ျပန္ေတြးတိုင္း ရွက္စရာ ေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာကိုဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔ နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း  ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္လြတ္နိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လြတ္ ႏိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရဘူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

ေကာင္းကင္ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။ 

 

( လကၤာမွ ကူးယူေဖၚျပသည္ )