က်ေနာ္လူကက္ဆက္(ဇတ္သိမ္း) အပိုင္း ၁ ။
August 23, 2013 at 9:32am
(မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္
ေျမာက္ပိုင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ပထမဦးဆံုး ေဖၚထုတ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ႕
ေဆာင္းပါး ျပန္တင္ဆက္ေပးပါတယ္။ ** က်ေနာ္လူကက္ဆက္ ဇာတ္သိမ္း ကို အပိုင္း
ႏွစ္ပိုင္း ခြဲျပီး ** ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးပါတယ္)
“ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”
“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”
“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား)”
“ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာ အုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြား မလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”
ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။
ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္းထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။
ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာရွုသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္က ရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္က ရာခိုင္ႏွုန္း ျပည့္အူလွဳိက္၊ သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။
ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဳးဆိုတဲ့ ယမမင္း လက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာ ေရာက္ရင္ ရီရမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္ မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ႔ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်း လိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံက ေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လွဳံ႕ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။
ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ႔ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္ မရွဴစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ရွိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုး အလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရီ ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕ စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္ လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႕လွ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္း တဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိ ေခါင္းကို ရိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင္႔ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ျပီး လဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေၾကာ႔ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲ သြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မွဳ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။
ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္း အနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္ရုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမွဴသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမႈး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဳး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလို ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။
“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငွဲ႔ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွါ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါ ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ခြင့္မ်ိဴး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမွ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” .. လို႔ေလ။
အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႕ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .. ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားကလာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔ နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
ဒါေၾကာင့္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။
ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘို ဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမၾကံဳ လိုက္ရဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။
သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႕ေခၚတဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြ ကိုမီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။
သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIB က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခ႔ဲတယ္လို႔ ေထာက္လွန္ေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီးရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။
… "မိွဳင္းျပာမွဳန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” ....
သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပ မလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္တေယာက္လို ဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီး ဆိုတဲ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီး အတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီး တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ...
“ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” ... လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရေတာ႔မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင္႕တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း တိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္(အဓိကတရားခံတဦး)
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံ ရမွီ ရက္ပိုင္း အလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒ လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာ လက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။
.. “အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။” …
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIB က လြတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွင္းဆဲခံခဲ့ ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲ့သီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ ရွိသဗ်။
မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမွဳ ေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဳး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီး တခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ျပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္ စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆို ရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။
မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ျပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို သံရိုက္ေဖါက္ျပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။
မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏိွပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မွဳကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ …. “ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္း ခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” …… ဆိုတဲ႕ ေနရာ ေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀ လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလး ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ နဲ႕ကြ်န္တာ္တို႕ အားလံုးၾကား ကြဲျပားမွဳတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညွင္းဆဲမွဳေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔ဲရေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့
… “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” …
လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
မခင္ခ်ဳိဦး
ခုေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသား အားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကို ခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဘူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။
နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမွဴေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့ အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းျပီး နန္းေစာဘယ္မွာ လည္းေမးကာ ရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမွ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း (မကဒတ - မပ ရဲေဘာ္ေဟာင္း) ။
“ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”
“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”
“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား)”
“ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာ အုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြား မလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”
ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။
ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္းထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။
ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာရွုသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္က ရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္က ရာခိုင္ႏွုန္း ျပည့္အူလွဳိက္၊ သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။
ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဳးဆိုတဲ့ ယမမင္း လက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာ ေရာက္ရင္ ရီရမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္ မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ႔ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်း လိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံက ေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လွဳံ႕ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။
ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ႔ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္ မရွဴစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ရွိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုး အလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရီ ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕ စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္ လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႕လွ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္း တဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိ ေခါင္းကို ရိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင္႔ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ျပီး လဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေၾကာ႔ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲ သြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မွဳ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။
ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္း အနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္ရုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမွဴသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမႈး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဳး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလို ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။
“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငွဲ႔ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွါ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါ ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ခြင့္မ်ိဴး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမွ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” .. လို႔ေလ။
အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႕ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .. ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားကလာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔ နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
ဒါေၾကာင့္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။
ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘို ဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမၾကံဳ လိုက္ရဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။
သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႕ေခၚတဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြ ကိုမီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။
သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIB က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခ႔ဲတယ္လို႔ ေထာက္လွန္ေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီးရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။
… "မိွဳင္းျပာမွဳန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” ....
သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပ မလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္တေယာက္လို ဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီး ဆိုတဲ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီး အတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီး တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ...
“ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” ... လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရေတာ႔မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင္႕တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း တိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္(အဓိကတရားခံတဦး)
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံ ရမွီ ရက္ပိုင္း အလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒ လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာ လက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။
.. “အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။” …
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIB က လြတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွင္းဆဲခံခဲ့ ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲ့သီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ ရွိသဗ်။
မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမွဳ ေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဳး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီး တခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ျပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္ စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆို ရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။
မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ျပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို သံရိုက္ေဖါက္ျပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။
မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏိွပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မွဳကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ …. “ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္း ခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” …… ဆိုတဲ႕ ေနရာ ေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀ လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလး ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ နဲ႕ကြ်န္တာ္တို႕ အားလံုးၾကား ကြဲျပားမွဳတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညွင္းဆဲမွဳေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔ဲရေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့
… “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” …
လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
မခင္ခ်ဳိဦး
ခုေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသား အားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကို ခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဘူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။
နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမွဴေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့ အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းျပီး နန္းေစာဘယ္မွာ လည္းေမးကာ ရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမွ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း (မကဒတ - မပ ရဲေဘာ္ေဟာင္း) ။
- You, Nang Aung Htwe Kyi, Naing Naing Saw Lwin, Phyunyitnyit Lay and 9 others like this.
- Nang Aung Htwe Kyi ေဖ့စ္ဘြတ္မွ...
No comments:
Post a Comment