ABSDF ေက်ာင္းသူ
ရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး(၂၂)
by
May
Thingyan Hein on Friday, January 4, 2013 at 11:06pm ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၄၊ ၂၀၁၃ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပို္င္း (၂၂)
အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာင္ထဲကို ျပန္၀င္ဖုိ႕ က်မတုိ႕စဥ္းစားရၿပီ၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေလ။ အခ်ိတ္အဆက္ကို ျပန္ရွာရတယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပမ္းကလည္း သူက ေလာ၀္က မဟုတ္ဘူးေလ။ ေလာ၀္ႏိုင္ငံ မုန္းဆင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ဘာေျပာမလဲ ေလာ၀္ျဖတ္တဲ႕ ပုလိပ္လို႕ေျပာမလား၊ရဲလို႕ ေျပာမလား သူတုိ႕ကို ေပးရတာေပါ႕ေနာ္။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ ေပးရတယ္။
ေပးထားတဲ႕အတြက္ က်မမွာ ေနထိုင္ခြင္႔ရွိထားတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႕ထိ က်မ မုန္းဆင္မွာပဲ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္းဆင္မွာေရာက္ေနတုန္း က်မက ေလာ၀္က တရုတ္ပလိပ္ရွိတယ္၊ အဲဒီ အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ေပးထားတာေလ။
အဲဒီေတာ႕ က်မမွာ လမ္းျပက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ စိုင္းခမ္းပမ္းက တေယာက္နဲ႕ ပလိတ္အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ေပါ႕၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ရွမ္းစကားကလည္း သြားတူေနတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္ေပါ႕ေနာ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕ ေတြလမ္းရွာၿပီးေတာ႕ က်မကို ေျပာတာကေတာ႕ ယိုးဒယားကိုသြားဖုိ႕က ေရြးဖို႕က လမ္း ၂ လမ္းရွိတယ္။ တလမ္းက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ သူက ျမိဳ႕တြင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖတ္မွာ၊ ၿပီးရင္ မဲေခါင္ျမစ္ကို ေရာက္မယ္ မဲေခါင္ျမစ္ကေန ဟိုဘက္ ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရင္ေတာ႕ ရၿပီေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ၾကားထဲမွာ စစ္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။
ဟာ…ျပႆနာပဲေပါ႕၊ ဒီအတိုင္း စစ္ေနရင္ ပိုက္ဆံေပးလို႕ လြတ္လိုက္ရင္ အေရးမၾကီးဘူးေပါ႕။ ပိုက္ဆံလည္း ယူ လူလည္း မလြတ္ဆိုရင္ေတာ႕ ေသရခ်ည္ရဲ႕ေပါ႕။ သူတို႕ကလည္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတာဆိုေတာ႕ေလ က်မ ေတြးၿပီး စိတ္ပူရတယ္။
ေနာက္တလမ္းကေတာ႕ နည္းနည္းၾကာလိမ္႔မယ္၊ ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ဒီလမ္းကိုသြားမဲ႕ ကားက လာမယ္ဆုိတာကိုလည္း လမ္းျပ ႏွစ္ေယာက္လံု းမသိဘူး ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ အင္မတန္႕ကို ေခါင္တဲ႕ လမ္းကေလး။
လာလုိ႕ရွိရင္လည္း ကုန္တင္ကားေတြပဲ လာတယ္တဲ႕ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီလမ္းကေတာ႕ ေဘးကင္းမယ္ေပါ႕။ အစစ္အေဆး လံုး၀ မရွိဘူးေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလမ္းကေတာ႕ အစစ္ေဆးနည္းေတာ႕ က်မတုိ႕လို လူမ်ိဳးေတြက ေ၇ြးၾကတယ္ သြားၾကတယ္၊ ေမွာင္ခုိ လူေတြေပါ႕ တခုခုေၾကာင္႕ အစစ္ေဆးမခံခ်င္တဲ႕ သူေတြေပါ႕ေနာ္၊ သူတုိ႕က လမ္း ႏွစ္လမ္းကို ခ်ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕အဲဒီလမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်မက ေစာင္႕ရမယ္ဆိုရင္လည္း ေစာင္႕မယ္ေပါ႕။
ကံေကာင္းခ်င္လို႕လားေတာ႕ မသိဘူး ၄ ရက္ေလာက္ပဲ ေစာင္႕ရတယ္။ ၁၈.၄.၁၉၉၃ (တနဂၤေႏြေန႕)မွာ က်မ ခရီးစထြက္လို႕ရတယ္။ ကားလာတယ္ ကားလာတယ္ ဆိုတာနဲ႕ က်တို႕ ခရီးဆက္ၾကတာ။
က်မရယ္၊ ေလာဝ္ က ရဲ နဲ႕ စိုင္းခမ္းပမ္းတို႕၃ ဦး မုန္းဆင္(Maung Sing)ကားနဲ႕ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ ကားအေၾကာင္းကို ကားက တကယ္႕ကိုကုန္တင္ကား၊ ကုန္တင္ကား ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျမင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကုန္ကားထဲမွာလည္း ၀က္ေတြ တင္ထားတယ္။ အျပည္႔ကို တင္ထားတာ။လူေတြက ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ရတယ္။ အဲလိုကားမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ႕ က်မလည္း တက္ရတာေပါ႕ သိတယ္မဟုတ္လား ၀က္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နံတာ။
၀က္ေတြရဲ႕ ေခ်းေတြ ေသးေတြေရာေနတဲ႕ မစင္ေတြနဲ႕ အရမ္းကို နံတယ္။ အဲဒီကားရဲ႕ အမိုးေပၚကိုတက္ၿပီး ထုိင္လိုက္ရတယ္။ ထိုင္တာမွ ကားေခါင္မိုးရဲ႕ အစြန္ဆံုးမွာ ေနတယ္။ က်မက ကားေခါင္မိုးေပၚကေန ၾကည္႔ရတာလည္း ၾကိဳက္တယ္။ လူၾကားထဲမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ေလာ၀္မက ေျပာတယ္နင္ အစြန္ဆံုးကို မေနနဲ႕တဲ႕။ ၾကားထဲမွာေနလို႕ ေျပာတယ္။ က်မက နားမေထာင္ဘဲနဲ႕ မဟုတ္ဘူး ငါ အစြန္ဆံုးမွာပဲ ထိုင္မယ္ေပါ႕ေနာ္၊ က်မ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ အစြန္မွာပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ခဲ႕တာပဲ။
လမ္းကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲ ဆိုရင္ လမ္းက လမ္းမဟုတ္ေတာ႕သလိုကို ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြကိုဆိုရင္ သစ္တံုးေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ႕ ႕ ဟိုနားခု ဒီနားခုနဲ႕ အေျခအေနမေကာင္းဘူးေပါ႕။ အစြန္ဆံုးလည္း ေနေတာ႕ တကယ္ေျမွာက္တာ၊ လူက တခ်ိန္လံု းကိုင္ထားရတာ။ လမ္းက ဆိုးတယ္ ခုန္တိုင္း လူက ေျမာက္ေျမာက္တက္သြားတာ အဲဒီအခ်ိန္မွ သိတယ္ ဘာျဖစ္လို႕ လူၾကားထဲ ထိုင္ခိုင္းသလဲ ဆုိတာကိုေလ။
ဟာ..ေရေရလည္လည္ခံရတယ္ သိလား။ တခ်ိန္လံုး ကားတန္းေတြကို ကိုင္ထားၿပီး ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ မနည္းၾကီး သတိထားရတာ။ ဘုရားတၿပီး ေနရာေျပာင္းခ်င္လိုက္တာ၊ သစ္ခက္ေတြကလည္း ရိုက္မိတယ္၊ လူကလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္ တကယ္ပဲ။
အဲဒီမွာ တေနရာ ေရာက္ေတာ႕ကားေပၚက လူေတြဆင္းဆင္းဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရတယ္။ ေန႕လည္စာ စားၾကတာ။ က်မ လည္းပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ေလာဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ကားသမားလည္း ဆီျဖည့္တယ္။ အဲဒီကားရပ္တဲ႕ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ရြာကေလး ။ေနကေတာ္ေတာ္ပူျပင္းတာဘဲ။အပူဒဏ္ကိုခံစားရေတာ႕ တကယ္ပဲ အျမဲတမ္းေအးျမေနတဲ့ လိုင္စင္ေျမကိုလြမ္းမိျပန္တယ္။ လြမ္းေတာ႕လည္း ကိုယ္႕အျဖစ္အပ်က္ကိုယ္ သတိျပန္ရလာတယ္။
ဒီခရီးကေတာ႕စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုလို႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။
မွန္းလို႕လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။
က်မ ဘ၀မွာ ငယ္တုန္းကေတာ႕ ဂီတသမား ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္းက က်မကို က်မဘ၀ကို ေျပာင္းသြားေစခဲ႕တယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေတာထဲကို လာခဲ႕တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးကို စြန္႕ၿပီး ထြက္ခဲ႕တာေနာ္။
ဒါေပမဲ႕ က်မ ေတာ္လွန္္ေရး ရဲေမ ဘ၀က တိုတုိေလး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရဲေမ ဘ၀မွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ႕တယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားအေသာက္စ ဆင္းရဲေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခံခဲ႕ရတယ္၊ လူမဆန္တဲ႕ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ႏွိပ္စက္ခံခဲ႕ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ေရွာ႕ရိုက္တဲ႕ ဒဏ္ေတြေၾကာင္႕ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕တာေတြလည္း ရွိတယ္။
က်မ အခံစားရဆံုးကေတာ႕ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ က်ခံရတာပဲ၊ သမုိင္းဖ်က္ခံရတယ္။ အဲဒါကိုေတာ႕ က်မ တေန႕ သမိုင္းမွန္ ေပၚေအာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေတာ႕လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိခ်ိဳ၊ က်မ သူငယ္ခ်င္း ခင္ခ်ိဳဦး၊ ၿပီးေတာ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္…ၿပီးေတာ႕ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႕အတြက္ က်မတို႕သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ေပၚေအာင္လုပ္ရဦးမယ္။ လုပ္ေပးခြင္႔ရေအာင္လည္း က်မ ၾကိဳးစားမယ္။
မလြယ္ကူဘူး ခက္မယ္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်မ ခရီးဆက္မယ္ေပါ႕။
အဲဒီေနရာေလးမွာ တနာရီေလာက္ ေျခလက္ဆန္႕ျပီးေတာ့ အားလံုးကားေပၚျပန္တက္ ခရီးဆက္ၾကရတယ္။
အဲဒီလို သြားရင္းနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ေရေခ်ာင္းေလး တခု ရွိတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ေတာ႕က်မက ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မက ေရေခ်ာင္းကိုသိပ္သေဘာက်တာ။
ေရေခ်ာင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ကားကို ရပ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ႕ တံတား မရွိဘူး တံတား မရွိေတာ႕ လူေတြ အကုန္ဆင္းၿပီး ေရေခ်ာင္းကို လူေတြကျဖတ္။ ေရေခ်ာင္းကလည္း ေရက ဒူးဆစ္ကေန ေပါင္ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ လူေတြ အကုန္လံုးေရစိုၾကတာေပါ႕။
၀က္ေတြက ကားထဲမွာ ၀က္ေတြနဲ႕ ကားနဲ႕က တအိအိနဲ႕ ေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕က တံတားလည္း မလုပ္ဘူးကြာ၊ လုပ္ၾကပါလား ဒီေရေခ်ာင္းမွာ တံတားေလးတခုခုေတာ႕ ရြာသားေတြ ျဖတ္ေနတာပဲ လိုေနတာပဲ၊ဒါေပမဲ႕ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ဘူး။ သြားလို႕ရရင္ ၿပိးတာပဲ ငါ ေက်ာ္သြားၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိၿပီး သေဘာထားေနၾကလား မသိဘူး။ ဘာမွ မလုပ္ထားဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ဟိုဘက္ကို ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆက္သြား၇င္ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားသမားက ေျပာတယ္။ ေရွ႕မွာ စစ္တဲ႕ ေနရာရွိတယ္တဲ႕။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ဆင္းမလဲ လို႕ေမးတယ္။စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ဟာ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ ဆင္းကို ဆင္းမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မ တကယ္ကို အစစ္ကို မခံႏိုင္ေတာ႕တာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆင္းလိုက္ေရာ။ က်မလိုပဲ ဆင္းတဲ႕သူလည္း နည္းနည္းရွိတယ္။အမ်ားစုကေတာ႕ကားနဲ႕ ဆက္လိုက္ၾကတယ္၊ အနည္းစုကပဲ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဆင္းလိုက္တဲ႕ လူေတြနဲ႕ ေတာင္ေတြကို တက္ရတယ္။ လူကလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ ညလည္း ညေရာက္လာၿပီ ေတာင္ေတြကိုတက္ …တက္..တက္ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ ျပန္ဆင္းျပန္ဆင္း နဲ႕ ၃ နာရီေလာက္ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ရတယ္။ ည ေမွာင္လာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မီးမသံုးၾကဘူး ။က်မက ေတာထဲကထြက္ခဲ့သူဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနလို႕ အပင္ပန္းခံႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။
ေတာထဲကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သြားေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြအေၾကာင္း မဆီမဆိုင္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႕လိုပဲ အစစ္ေဆးမခံႏိုင္လို႕ ဆင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႕သူေတြကိုး သူ
တို႕ကေရာဘာအတြက္နဲ႕စစ္ေဆးမႈ႕ေတြေရွာင္တာလည္းေပါ့ ။ဘယ္သူေတြလည္းေပါ့ ။ ရာဇဝတ္သားေတြလားေပါ့။ က်မေျခေထာက္မွာ ဓါးေျမာွင္ ၂ ခု ကပ္ခ်ည္ထားတယ္။ တခုကပီထြန္းေပးထားတာ swiss made . တခုကတရုပ္မွာက်မဝယ္ထားတာ။ တခုခုဆို က်မအတြက္ အသံုး၀င္မယ္ အကူအညီျဖစ္မယ္ေပါ႕။
ညခရီး နားလိုက္တက္လိုက္နဲ႕ က်မ အေနာက္ပိုင္းနားကလိုက္တယ္။ေနာက္ အဆင္းလမ္းေတြၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မ အေရွ႕ဆံုးကခ်ီတက္ေတာ့တာဘဲ။ သူတို႕ေတြေျပာျပီးရီၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ရွမ္းစကားေတြက က်မတို႕ က်ဳိင္းတံု ဘက္ကရွမ္းစကားနဲ႕အေတာ္ တူေနတာဆိုေတာ့ နားလည္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ ရြာတရြာကိုေရာက္တယ္။ ရြာလို႕ ေတာင္ ေျပာလို႕မရဘူး အိမ္ေျခေလး သံုးေလးငါးလံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ရြာေလးကို ျဖတ္ၿပီး အလြန္မွာ ကားက ျပန္ေစာင္႕ေပးထားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚ ျပန္တက္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ကားက အိပဲ႕ အိပဲ႕နဲ႕သြားျပန္ေရာ။ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားရပ္ျပန္တယ္။
ဆင္းဆင္း ဆိုတာနဲ႕ဆင္းရျပန္ေရာ..ၿပီးေတာ႕မွ ဒါ လမ္းဆံုးပဲတဲ႕ ကားက ဆက္ကိုသြားလို႕မရေတာ႕ဘူးတဲ႕။ အဲဒါမွ ျပႆနာပဲ။ ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။
အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ခြဲ ေနျပီ။ ရြာအမည္က ခ်ိန္းကုတ္ ( Chian Kok )တဲ့။ ေနစရာအိမ္ကို ေလာဝ္ပုလိပ္ မိန္းမရွာေပးတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ေရခ်ဳိးဖို႕ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ကားရပ္တဲ့ေနရာ ကေနလမ္းအတိုင္း မီတာ၇ဝဝ ေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ က်မတို႕ရဲ႕ မဲေခါင္ျမစ္ကိုေတြ႕ရတယ္ ။
သိတယ္ မဟုတ္လား က်မ ေရခ်ိဳးခ်င္လာတယ္။ တေနကုန္လံုး ပင္ပန္းေနေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက က်မကေရမကူးတတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြလိုဇြတ္ရြတ္မဆင္းရဲဘူးေလ ။ ေရစီးလဲၾကမ္းေသးတယ္ဆိုေတာ့ ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၄၊ ၂၀၁၃ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပို္င္း (၂၂)
အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာင္ထဲကို ျပန္၀င္ဖုိ႕ က်မတုိ႕စဥ္းစားရၿပီ၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေလ။ အခ်ိတ္အဆက္ကို ျပန္ရွာရတယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပမ္းကလည္း သူက ေလာ၀္က မဟုတ္ဘူးေလ။ ေလာ၀္ႏိုင္ငံ မုန္းဆင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ဘာေျပာမလဲ ေလာ၀္ျဖတ္တဲ႕ ပုလိပ္လို႕ေျပာမလား၊ရဲလို႕ ေျပာမလား သူတုိ႕ကို ေပးရတာေပါ႕ေနာ္။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ ေပးရတယ္။
ေပးထားတဲ႕အတြက္ က်မမွာ ေနထိုင္ခြင္႔ရွိထားတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႕ထိ က်မ မုန္းဆင္မွာပဲ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္းဆင္မွာေရာက္ေနတုန္း က်မက ေလာ၀္က တရုတ္ပလိပ္ရွိတယ္၊ အဲဒီ အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ေပးထားတာေလ။
အဲဒီေတာ႕ က်မမွာ လမ္းျပက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ စိုင္းခမ္းပမ္းက တေယာက္နဲ႕ ပလိတ္အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ေပါ႕၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ရွမ္းစကားကလည္း သြားတူေနတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္ေပါ႕ေနာ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕ ေတြလမ္းရွာၿပီးေတာ႕ က်မကို ေျပာတာကေတာ႕ ယိုးဒယားကိုသြားဖုိ႕က ေရြးဖို႕က လမ္း ၂ လမ္းရွိတယ္။ တလမ္းက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ သူက ျမိဳ႕တြင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖတ္မွာ၊ ၿပီးရင္ မဲေခါင္ျမစ္ကို ေရာက္မယ္ မဲေခါင္ျမစ္ကေန ဟိုဘက္ ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရင္ေတာ႕ ရၿပီေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ၾကားထဲမွာ စစ္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။
ဟာ…ျပႆနာပဲေပါ႕၊ ဒီအတိုင္း စစ္ေနရင္ ပိုက္ဆံေပးလို႕ လြတ္လိုက္ရင္ အေရးမၾကီးဘူးေပါ႕။ ပိုက္ဆံလည္း ယူ လူလည္း မလြတ္ဆိုရင္ေတာ႕ ေသရခ်ည္ရဲ႕ေပါ႕။ သူတို႕ကလည္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတာဆိုေတာ႕ေလ က်မ ေတြးၿပီး စိတ္ပူရတယ္။
ေနာက္တလမ္းကေတာ႕ နည္းနည္းၾကာလိမ္႔မယ္၊ ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ဒီလမ္းကိုသြားမဲ႕ ကားက လာမယ္ဆုိတာကိုလည္း လမ္းျပ ႏွစ္ေယာက္လံု းမသိဘူး ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ အင္မတန္႕ကို ေခါင္တဲ႕ လမ္းကေလး။
လာလုိ႕ရွိရင္လည္း ကုန္တင္ကားေတြပဲ လာတယ္တဲ႕ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီလမ္းကေတာ႕ ေဘးကင္းမယ္ေပါ႕။ အစစ္အေဆး လံုး၀ မရွိဘူးေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလမ္းကေတာ႕ အစစ္ေဆးနည္းေတာ႕ က်မတုိ႕လို လူမ်ိဳးေတြက ေ၇ြးၾကတယ္ သြားၾကတယ္၊ ေမွာင္ခုိ လူေတြေပါ႕ တခုခုေၾကာင္႕ အစစ္ေဆးမခံခ်င္တဲ႕ သူေတြေပါ႕ေနာ္၊ သူတုိ႕က လမ္း ႏွစ္လမ္းကို ခ်ျပတယ္။
အဲဒါနဲ႕အဲဒီလမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်မက ေစာင္႕ရမယ္ဆိုရင္လည္း ေစာင္႕မယ္ေပါ႕။
ကံေကာင္းခ်င္လို႕လားေတာ႕ မသိဘူး ၄ ရက္ေလာက္ပဲ ေစာင္႕ရတယ္။ ၁၈.၄.၁၉၉၃ (တနဂၤေႏြေန႕)မွာ က်မ ခရီးစထြက္လို႕ရတယ္။ ကားလာတယ္ ကားလာတယ္ ဆိုတာနဲ႕ က်တို႕ ခရီးဆက္ၾကတာ။
က်မရယ္၊ ေလာဝ္ က ရဲ နဲ႕ စိုင္းခမ္းပမ္းတို႕၃ ဦး မုန္းဆင္(Maung Sing)ကားနဲ႕ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ ကားအေၾကာင္းကို ကားက တကယ္႕ကိုကုန္တင္ကား၊ ကုန္တင္ကား ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျမင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကုန္ကားထဲမွာလည္း ၀က္ေတြ တင္ထားတယ္။ အျပည္႔ကို တင္ထားတာ။လူေတြက ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ရတယ္။ အဲလိုကားမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ႕ က်မလည္း တက္ရတာေပါ႕ သိတယ္မဟုတ္လား ၀က္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နံတာ။
၀က္ေတြရဲ႕ ေခ်းေတြ ေသးေတြေရာေနတဲ႕ မစင္ေတြနဲ႕ အရမ္းကို နံတယ္။ အဲဒီကားရဲ႕ အမိုးေပၚကိုတက္ၿပီး ထုိင္လိုက္ရတယ္။ ထိုင္တာမွ ကားေခါင္မိုးရဲ႕ အစြန္ဆံုးမွာ ေနတယ္။ က်မက ကားေခါင္မိုးေပၚကေန ၾကည္႔ရတာလည္း ၾကိဳက္တယ္။ လူၾကားထဲမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ေလာ၀္မက ေျပာတယ္နင္ အစြန္ဆံုးကို မေနနဲ႕တဲ႕။ ၾကားထဲမွာေနလို႕ ေျပာတယ္။ က်မက နားမေထာင္ဘဲနဲ႕ မဟုတ္ဘူး ငါ အစြန္ဆံုးမွာပဲ ထိုင္မယ္ေပါ႕ေနာ္၊ က်မ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ အစြန္မွာပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ခဲ႕တာပဲ။
လမ္းကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲ ဆိုရင္ လမ္းက လမ္းမဟုတ္ေတာ႕သလိုကို ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြကိုဆိုရင္ သစ္တံုးေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ႕ ႕ ဟိုနားခု ဒီနားခုနဲ႕ အေျခအေနမေကာင္းဘူးေပါ႕။ အစြန္ဆံုးလည္း ေနေတာ႕ တကယ္ေျမွာက္တာ၊ လူက တခ်ိန္လံု းကိုင္ထားရတာ။ လမ္းက ဆိုးတယ္ ခုန္တိုင္း လူက ေျမာက္ေျမာက္တက္သြားတာ အဲဒီအခ်ိန္မွ သိတယ္ ဘာျဖစ္လို႕ လူၾကားထဲ ထိုင္ခိုင္းသလဲ ဆုိတာကိုေလ။
ဟာ..ေရေရလည္လည္ခံရတယ္ သိလား။ တခ်ိန္လံုး ကားတန္းေတြကို ကိုင္ထားၿပီး ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ မနည္းၾကီး သတိထားရတာ။ ဘုရားတၿပီး ေနရာေျပာင္းခ်င္လိုက္တာ၊ သစ္ခက္ေတြကလည္း ရိုက္မိတယ္၊ လူကလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္ တကယ္ပဲ။
အဲဒီမွာ တေနရာ ေရာက္ေတာ႕ကားေပၚက လူေတြဆင္းဆင္းဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရတယ္။ ေန႕လည္စာ စားၾကတာ။ က်မ လည္းပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ေလာဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ကားသမားလည္း ဆီျဖည့္တယ္။ အဲဒီကားရပ္တဲ႕ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ရြာကေလး ။ေနကေတာ္ေတာ္ပူျပင္းတာဘဲ။အပူဒဏ္ကိုခံစားရေတာ႕ တကယ္ပဲ အျမဲတမ္းေအးျမေနတဲ့ လိုင္စင္ေျမကိုလြမ္းမိျပန္တယ္။ လြမ္းေတာ႕လည္း ကိုယ္႕အျဖစ္အပ်က္ကိုယ္ သတိျပန္ရလာတယ္။
ဒီခရီးကေတာ႕စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုလို႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။
မွန္းလို႕လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။
က်မ ဘ၀မွာ ငယ္တုန္းကေတာ႕ ဂီတသမား ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္းက က်မကို က်မဘ၀ကို ေျပာင္းသြားေစခဲ႕တယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေတာထဲကို လာခဲ႕တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးကို စြန္႕ၿပီး ထြက္ခဲ႕တာေနာ္။
ဒါေပမဲ႕ က်မ ေတာ္လွန္္ေရး ရဲေမ ဘ၀က တိုတုိေလး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရဲေမ ဘ၀မွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ႕တယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားအေသာက္စ ဆင္းရဲေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခံခဲ႕ရတယ္၊ လူမဆန္တဲ႕ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ႏွိပ္စက္ခံခဲ႕ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ေရွာ႕ရိုက္တဲ႕ ဒဏ္ေတြေၾကာင္႕ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕တာေတြလည္း ရွိတယ္။
က်မ အခံစားရဆံုးကေတာ႕ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ က်ခံရတာပဲ၊ သမုိင္းဖ်က္ခံရတယ္။ အဲဒါကိုေတာ႕ က်မ တေန႕ သမိုင္းမွန္ ေပၚေအာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေတာ႕လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိခ်ိဳ၊ က်မ သူငယ္ခ်င္း ခင္ခ်ိဳဦး၊ ၿပီးေတာ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္…ၿပီးေတာ႕ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႕အတြက္ က်မတို႕သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ေပၚေအာင္လုပ္ရဦးမယ္။ လုပ္ေပးခြင္႔ရေအာင္လည္း က်မ ၾကိဳးစားမယ္။
မလြယ္ကူဘူး ခက္မယ္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်မ ခရီးဆက္မယ္ေပါ႕။
အဲဒီေနရာေလးမွာ တနာရီေလာက္ ေျခလက္ဆန္႕ျပီးေတာ့ အားလံုးကားေပၚျပန္တက္ ခရီးဆက္ၾကရတယ္။
အဲဒီလို သြားရင္းနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ေရေခ်ာင္းေလး တခု ရွိတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ေတာ႕က်မက ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မက ေရေခ်ာင္းကိုသိပ္သေဘာက်တာ။
ေရေခ်ာင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ကားကို ရပ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ႕ တံတား မရွိဘူး တံတား မရွိေတာ႕ လူေတြ အကုန္ဆင္းၿပီး ေရေခ်ာင္းကို လူေတြကျဖတ္။ ေရေခ်ာင္းကလည္း ေရက ဒူးဆစ္ကေန ေပါင္ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ လူေတြ အကုန္လံုးေရစိုၾကတာေပါ႕။
၀က္ေတြက ကားထဲမွာ ၀က္ေတြနဲ႕ ကားနဲ႕က တအိအိနဲ႕ ေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႕က တံတားလည္း မလုပ္ဘူးကြာ၊ လုပ္ၾကပါလား ဒီေရေခ်ာင္းမွာ တံတားေလးတခုခုေတာ႕ ရြာသားေတြ ျဖတ္ေနတာပဲ လိုေနတာပဲ၊ဒါေပမဲ႕ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ဘူး။ သြားလို႕ရရင္ ၿပိးတာပဲ ငါ ေက်ာ္သြားၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိၿပီး သေဘာထားေနၾကလား မသိဘူး။ ဘာမွ မလုပ္ထားဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ဟိုဘက္ကို ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆက္သြား၇င္ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားသမားက ေျပာတယ္။ ေရွ႕မွာ စစ္တဲ႕ ေနရာရွိတယ္တဲ႕။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ဆင္းမလဲ လို႕ေမးတယ္။စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ဟာ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ ဆင္းကို ဆင္းမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မ တကယ္ကို အစစ္ကို မခံႏိုင္ေတာ႕တာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆင္းလိုက္ေရာ။ က်မလိုပဲ ဆင္းတဲ႕သူလည္း နည္းနည္းရွိတယ္။အမ်ားစုကေတာ႕ကားနဲ႕ ဆက္လိုက္ၾကတယ္၊ အနည္းစုကပဲ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဆင္းလိုက္တဲ႕ လူေတြနဲ႕ ေတာင္ေတြကို တက္ရတယ္။ လူကလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ ညလည္း ညေရာက္လာၿပီ ေတာင္ေတြကိုတက္ …တက္..တက္ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ ျပန္ဆင္းျပန္ဆင္း နဲ႕ ၃ နာရီေလာက္ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ရတယ္။ ည ေမွာင္လာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မီးမသံုးၾကဘူး ။က်မက ေတာထဲကထြက္ခဲ့သူဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနလို႕ အပင္ပန္းခံႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။
ေတာထဲကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သြားေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြအေၾကာင္း မဆီမဆိုင္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႕လိုပဲ အစစ္ေဆးမခံႏိုင္လို႕ ဆင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႕သူေတြကိုး သူ
တို႕ကေရာဘာအတြက္နဲ႕စစ္ေဆးမႈ႕ေတြေရွာင္တာလည္းေပါ့ ။ဘယ္သူေတြလည္းေပါ့ ။ ရာဇဝတ္သားေတြလားေပါ့။ က်မေျခေထာက္မွာ ဓါးေျမာွင္ ၂ ခု ကပ္ခ်ည္ထားတယ္။ တခုကပီထြန္းေပးထားတာ swiss made . တခုကတရုပ္မွာက်မဝယ္ထားတာ။ တခုခုဆို က်မအတြက္ အသံုး၀င္မယ္ အကူအညီျဖစ္မယ္ေပါ႕။
ညခရီး နားလိုက္တက္လိုက္နဲ႕ က်မ အေနာက္ပိုင္းနားကလိုက္တယ္။ေနာက္ အဆင္းလမ္းေတြၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မ အေရွ႕ဆံုးကခ်ီတက္ေတာ့တာဘဲ။ သူတို႕ေတြေျပာျပီးရီၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ရွမ္းစကားေတြက က်မတို႕ က်ဳိင္းတံု ဘက္ကရွမ္းစကားနဲ႕အေတာ္ တူေနတာဆိုေတာ့ နားလည္တယ္။
အဲဒါနဲ႕ ရြာတရြာကိုေရာက္တယ္။ ရြာလို႕ ေတာင္ ေျပာလို႕မရဘူး အိမ္ေျခေလး သံုးေလးငါးလံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ရြာေလးကို ျဖတ္ၿပီး အလြန္မွာ ကားက ျပန္ေစာင္႕ေပးထားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚ ျပန္တက္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ကားက အိပဲ႕ အိပဲ႕နဲ႕သြားျပန္ေရာ။ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားရပ္ျပန္တယ္။
ဆင္းဆင္း ဆိုတာနဲ႕ဆင္းရျပန္ေရာ..ၿပီးေတာ႕မွ ဒါ လမ္းဆံုးပဲတဲ႕ ကားက ဆက္ကိုသြားလို႕မရေတာ႕ဘူးတဲ႕။ အဲဒါမွ ျပႆနာပဲ။ ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။
အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ခြဲ ေနျပီ။ ရြာအမည္က ခ်ိန္းကုတ္ ( Chian Kok )တဲ့။ ေနစရာအိမ္ကို ေလာဝ္ပုလိပ္ မိန္းမရွာေပးတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ေရခ်ဳိးဖို႕ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ကားရပ္တဲ့ေနရာ ကေနလမ္းအတိုင္း မီတာ၇ဝဝ ေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ က်မတို႕ရဲ႕ မဲေခါင္ျမစ္ကိုေတြ႕ရတယ္ ။
သိတယ္ မဟုတ္လား က်မ ေရခ်ိဳးခ်င္လာတယ္။ တေနကုန္လံုး ပင္ပန္းေနေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက က်မကေရမကူးတတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြလိုဇြတ္ရြတ္မဆင္းရဲဘူးေလ ။ ေရစီးလဲၾကမ္းေသးတယ္ဆိုေတာ့ ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
- You, Nang Aung Htwe Kyi, Kyawnaing Oo, UZa Wana and 51 others like this.
- Canada Myanmar တခုနွင္ ့တခု အႀကား ဖတ္ရတာ အားမရသလို နည္းနည္း တို သလိုပါ ၊ လိုက္လိုက္ ရွာရတာလည္း ေဖ ့စ္ဘုတ္မသံုးေတာ ့ပိုခက္ တယ္ ဂရုအီးေမးေတြကိုလည္း ထပ္ဆင္ ့ျဖန္ ့ေပးပါတယ္...
No comments:
Post a Comment