အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၉)

Thursday, April 26, 2012

ခင္စန္းႏြယ္၊ ဧၿပီ ၂၅ ရက္၊ ၂၀၁၂

ေအာက္ထပ္မွာက ကိုုယ္၀န္ေဆာင္၊ ကေလးအေမေတြ၊ လူနာေတြကို ထားပါတယ္။ အခန္း ခပ္ေသးေသး တခန္းမွာေတာ့ ေဆးခန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ ၇ ေဆာင္မွာေတာ့ အေပၚထပ္မွာ ဇာထိုး ပန္းထုိး ေဆးလိပ္ အလုပ္ရံု ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ဇာထိုးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေတြေပၚ တင္တဲ့ ဇာေတြ ပါ။ ပန္းကေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းပံုနဲ႔ အျခား ပန္းပံုစံမ်ိဳး ပိတ္စနဲ႔လုပ္ၿပီး ပန္းအိုး အလွဆင္တာေတြလည္း ေရာင္းပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ “အကစ” တံဆိပ္နဲ႔ လိပ္တာပါ။ ေထာင္ထဲမွာ မက်င္လွ (ႏြားတံဆိပ္) ေဆးလိပ္ ေရာင္းေလ့ ရွိပါတယ္။ 

အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕လုပ္အားကို ေခါင္းပံုျဖတ္တာ ေပါ့ေလ။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ စက္ခ်ဳပ္တဲ့လုပ္ငန္း ရွိပါတယ္။ ေထာင္၀တ္စံု အျဖဴေရာင္ေတြကို ခ်ဳပ္ရတာ ပါ။ ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ ခ်ဳပ္တာ မ်ားပါ တယ္။ ေလွ်ာ့ ရက္ ရၿပီး အခ်ိန္ကုန္တာ မသိေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ ေဘးမွာ အေဆာင္ ၂ ခန္း ရွိပါတယ္။ တခန္းကေတာ့ ဆန္ေတြ ထားပါတယ္။ ေထာင္မွာ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ေတြ ပါ။ တျခားအခန္း မွာေတာ့ “သာတီး ဒီ” (၃၀ ဃ) ပုဒ္မ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာ မိန္းကေလးေတြကို ထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၈ ေဆာင္ ေအာက္ထပ္မွာ ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်မကို ေထာင္၀င္စာရင္း မွတ္ေတာ့ က်မ ေထာင္နံပါတ္က “၄၀၁၁ စီ” ပါ။ အိမ္လိပ္စာ ေမးပါတယ္။

က်မေဘးက ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ကိုလည္း လိပ္စာ ေမးေတာ့ သူတို႔အားလံုးက “က်မနံမည္ ေအးသီ တာ၊ အိမ္နံပါတ္ မရွိ၊ လမ္း မရွိ၊ ကီလီေဗာတံတား” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ က်မက တခါမွ မၾကားဘူးေတာ့ ထူးဆန္းေနတာ ေပါ့။ ေနာင္မွ သိရတာက ကေလးမေလးေတြက လမ္းေပၚမွာပဲ ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြ   ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မွဳ ပုဒ္မ ၁၂၂/၁၂၄ နဲ႔ သကၤန္းကၽြန္းက ေခါင္းျဖတ္သတ္ မွဳနဲ႔ ခင္စန္းရီ၊ ဒလမွာေနတဲ့ မတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ နံမည္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ 

သူတို႔လည္း ေအာက္ထပ္မွာပဲ ေနၾကပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ၿဗိတိသွ်သံရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေဒၚယဥ္ယဥ္ေမ (မနီတာ) အခု ဘီဘီစီ (BBC) အသံလႊင့္ဌာနမွာ ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္ျမနဲ႔ ဇနီး မခင္မာလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ္၀န္ေတြနဲ႔ ပါ။

က်မတို႔မွာ က်န္းမာေရး  ေစာင့္ေရွာက္မွဳ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးခန္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ကုသမွဳ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ က်မလည္း မနက္ပိုင္းမွာ အလုပ္ၿပီးသြားၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဆိုရင္ေတာ့ အေဆာင္ ၇ ရဲ႕အေနာက္ဖက္က ဆန္ေရြးတဲ့အေဆာင္မွာ မခင္စန္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ သူက ေျမာက္ဥကၠလာပက ေဆးမွဳနဲ႔ ေထာင္ ငါးႏွစ္က်ေနတဲ့သူ ပါ။ သူနဲ႔ ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ သူက ဘုတ္ကိုင္ ေလ။ ေန႔လည္ဆိုရင္ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္က လူ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ဆန္အိတ္ေတြကို လာ ထမ္းၿပီး ယူေလ့ရွိပါတယ္။ လာရင္ ဆန္ဘုတ္ကိုင္က မခင္စန္းရဲ႕ေယာက္်ား ကိုဗူးသီး ေပးလိုက္တဲ့ စားစရာဟင္းျဖစ္ျဖစ္ ယူလာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ မခင္စန္းနဲ႔ဘဲ ထမင္း အတူစားျဖစ္ပါတယ္။ က်မကို ၅ ည ေတြက အရမ္း ခ်စ္ခင္ သနားၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာလာရင္ က်မကို ဟင္းတခြက္စီ ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ ေက်းဇူးေတြကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ က်မ မွတ္မိတာေလးေတြကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မရဲ့ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ ပဲ။ 

အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႕၀င္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ဟာ ဗဟိုတရားရံုးေရွ႕ေနတဦး လည္း ျဖစ္ပါ တယ္။ သူ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးက အလြန္ ေအာက္တန္းက်တဲ့နည္းေတြနဲ႕ ဒုကၡေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေထာင္ထဲက တိုက္မွာ က်မ ၁၅ ရက္ ေနခဲ့ရၿပီး မ်က္ျမင္ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ကေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ကို ပုဒ္မ (၁၀/က) နဲ႕ခ်ဳပ္ထားခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီကေန ႏွဳတ္ထြက္ဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက အၿမဲပဲဲ ဖိအားေတြ ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ကလည္း ျငင္းၿမဲ ျငင္းပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕တိုက္ျပဴတင္း၀မွာ ၾကြက္တြင္းတတြင္း ရွိပါတယ္။ အေဆာင္ ၈/၇ မွာ တညလံုး သံုးတဲ့ ဆီးသြားတဲ့စဥ့္အိုးႀကီးကို အရင္ကေတာ့ အျပင္ဘက္ထုတ္ၿပီး စိုက္ခင္းေတြမွာ ဖ်န္းပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ ဆီးအိုးႀကီးထဲကဆီးေတြကို ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕တိုက္ျပဴ တင္းေပါက္ ၀က ၾကြက္တြင္းမွာ သြန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအနံ႔ဆိုးေတြက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ့ တိုက္ခန္းထဲကို စုၿပံဳ၀င္ၿပီး ေလမ၀င္တဲ့အခန္းထဲမွာ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုၿပီး နံေစာ္ေနလို႔ အိပ္လို႔လဲမရ၊ စားလို႔မရျဖစ္လာၿပီး တလေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္က လက္မွတ္ထိုးၿပီးေတာ့ ထြက္သြားရပါ တယ္။ 

  ေထာင္အျပင္ကလူေတြကေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ေဖာက္ျပန္သြားတယ္လို႔ ထင္ေၾကး ေပးၾကတယ္။ ႏုႏု၀င္း ဆိုရင္ မ်က္ႏွာေလးက အရမ္းလွတယ္။ လွမွာေပါ့၊ သူက ယိုးဒယားနဲ႔ျမန္မာ ကျပားမေလး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ လက္ေမာင္းေသြး ေဖာက္ေသာက္ၾကတာ သူတို႔ရဲ႕အိမ္မွာလို႔ သိရပါတယ္။ သူက ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ အမွဳတြဲ ပါ။ ပိစိလို႔ ေခၚတဲ့ ေအးေအးစန္းအေၾကာင္းလည္း မပါလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးပါဘူး။ သူက ျဖဴျဖဴေလး၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ေမ၀င္းေမာင္နဲ႔ တပံုစံထဲ ပါ။ ကေလးေတြက ေထာင္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ရုပ္ကလးေတြပါ။န၀တေခတ္မွာေတာ့ဘယ္သူမွခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။ ႏွင္းသစၥာနဲ႔ ေစာစႏၵာႏြယ္ ကိုလဲ မေမ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း အေမရိကား ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီီးေမာ္နဲ႔ သန္းသန္းေဌးတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာမ ေဒၚစိမ္းပင္ဆိုရင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဖမ္းဆီးခံရတာပါ၊ သူက တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာ ရတနာသံုးပါးကို အရမ္း ၾကည္ညိဳပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ေရတံခြန္ေတာင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပည့္စံုေအာင္ သိရၿပီး ပုတီးေတြလည္း စိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးတိုးေရာဂါရွိၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ဂရုစိုက္ ကုသမွဳ မခံရတာေၾကာင့္ ေလျဖတ္ၿပီး ဒုကိQတဘ၀ ေရာက္ေနရွာပါတယ္။ ယဥ္ယဥ္နဲ တိုးတိုးျမင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ခ်န္ ထားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ယဥ္ယဥ္က ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ တိုးတိုးကေတာ့ အဂၤလန္မွာလို႔ သိရတယ္။ က်မ ကိုယ္၀န္လည္း ရင့္လာပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း ေထာင္မွဴး ေဒၚေအးေအးသန္းက သူ ကေလးအကႌ်ေလးေတြ ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ က်မ ေမြးရင္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ 

က်မကို ခင္စႏၵာမင္း (ရႊီး) လို႔ အားလံုးကခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့ ေကာင္မေလး က အဂၤလန္မွာသူ႔ရဲ႕မိဘေတြ ရွိေတာ့ သူက ကေလးအကႌ် ေတြ၊ အေႏြးထည္နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ မွာေပးပါတယ္။ ေယာက္်ားေထာင္ဖက္ကေန ကိုေက်ာ္၀င္း၊ ေမာင္ပိုင္၊ ကိုဘိုၾကည္၊ ကိုသက္ေအာင္၊ ကိုၾကည္လြင္္နဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ စုေပးတဲ့ အႏွီးလုပ္ဖို႔ ပိတ္စေတြကို က်မခင္ပြန္းက အတြင္း ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔ရင္း ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ အတြင္းေထာင္၀င္စာဆိုတာ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေထာင္ထဲမွာ တလတခါ ေတြ႕ခြင့္ျပဳတာကို ေျပာ တာ ပါ။   ေယာက္်ားေလးေတြက အတြင္းအခ်ဳပ္မွာ ထိုင္ေနရပါတယ္။ က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အျပင္ဘက္ကို ပတ္ထြက္ၿပီး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မုန္႔ေတြအျပင္ ဟင္းေတြပါ အျခားအမွဳတြဲေတြကလည္း လူႀကံဳ ပါးေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း လူႀကံဳပါးလိုက္တာေတြကို သယ္လာၿပီး သက္ဆိုင္တဲ့လူ ကို ေပး ရပါ တယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေနက် ပါ။ အၿမဲတမ္း ေပးေလ့ရွိတာကေတာ့ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုတင့္ဆန္း၊ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုဗသက္ေအာင္တို႔အျပင္ အျခားလူေတြလည္း ပါ ပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ အလြန္ပဲ ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ နန္းေ၀ရီနဲ႔ ေစာယုႏြယ္တို႔ ပါ။ သူတိုက ျပည္ပက အေ၀းေရာက္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသားမ်ား အဖြဲ႕ (ONSOB) နဲ႔ ဆက္သြယ္ ၿပီး   ေျမေအာက္လုပ္ငန္း လုပ္လို႔ ေထာင္ ငါးႏွစ္ က်ေနသူေတြ ပါ။ ရုပ္ကေလးေတြက ေခ်ာေမာၿပီး ပညာ တတ္ကေလးေတြမို႔ ႏွေျမာမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ခ်န္ထားလို႔ မရတာက သာေကတၿမိဳ႕နယ္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တင္တင္ေဆြနဲ႔ ခင္ခင္ျမ ပါ။ သူတို႔လည္း အာဇာနည္ေန႔ ခ်ီတက္ပြဲမွာ အဖမ္းခံရတဲ့ သူေတြ ပါ။ ေထာင္ သံုးႏွစ္ က်ခံေနရပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေျမာက္ဥကUလာပၿမိဳ႕နယ္က ေဘဘီ ပါ။ မ်က္လံုးအျပာေရာင္ေလးနဲ႔ အလြန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ မာလာာၾကည္ သူက B A, B Ed ျပင္သစ္ ဒီပလိုမာ ရၿပီးသားပါ။ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕မွာ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူ ၿပီး လွဳပ္္ရွားခဲ့သူ ပါ။ ကုန္သြယ္ေရး လက္နက္သယ္တဲ့ အဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံ ႀကံဖိုင္းၿမိဳ႕ မွာ ေတာခို ဖို႔သြားရင္းက စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္ (ယခင္က စာေရးဆရာ ပုပၸားကိုကိုေဇာ္) ၊ မသင္း သင္းေအာင္  (အမ်ိဳးသမီးမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ) - WLB) တို႔နဲ႔ ေတြ႕ဆံုၿပီး သူ႕အမ်ိဳးသား ေအာင္လင္းဦး (၅၀၂ ေလတပ္) နဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာလို႔ လက္နက္မွဳနဲ႔ ေထာင္ ဆယ္ႏွစ္ က်ေနတာ ျဖစ္ပါ တယ္။   ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးနဲ႔ သူ အရမ္း ခံစားေနရပံုပါ ဘဲ။ ေထာင္မွဴး ေဒၚေအးေအးသန္းလက္ထက္မွာ တိုက္ထဲမွာေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ နည္းနည္း ေခ်ာင္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္ တဲ့   ေဒၚအုန္းၾကည္ (ျမစ္သားၿမိဳ႕နယ္)၊ ေဒၚစန္းစန္း (ရန္ကုန္၊ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္)၊ ေဒၚခင္စန္းလွိဳင္ (၀က္လက္ၿမိဳ႕ နယ္)၊ ေဒၚစန္းစန္း၀င္း (အလံုၿမိဳ႕နယ္) တို႕ရဲ႕ေထာင္၀င္စာမွာ ပါလာတတ္တဲ့ ခရမ္းသီးေျခာက္ ဟင္းကို   ေကၽြးေလ့   ရွိတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်ိဳ႕က ေဒၚစန္းစန္းကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ မရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္က လူေတြ ေရႊျပည္ သာၿမိဳ႕သစ္ကို ေျပာင္းရလို႔ပါ။ စာေရးဆရာမ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) က ျငင္းၾကခုန္ၾကေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္တတ္တယ္။ မိန္းကေလးေတြ ပ်က္စီးတာဟာ ဗီဇေၾကာင့္လား၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ျငင္းခုန္လိုက္ၾကတာ ကက္ကက္လန္ေနတာပဲ။
source: burma today 

• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၇)
  
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၆)
  
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၅)
  
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၄)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၃) 
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား (၁၂)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၁)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၀)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား (၉) 
•  
• ( လကၤာမွကူးယူေဖၚျပပါသည္ )

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၈)

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၈)

Wednesday, April 18, 2012

ခင္စန္းႏြယ္၊ ဧၿပီ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၁၂

ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္္ေရွာက္ၾကတဲ့အျပင္ အျခား အက်ဥ္းသားေတြ ကိုလည္း ကူညီၾကပါတယ္။ ဘီစကြတ္မုန္႔ေတြ ေ၀ေပးတာအျပင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္လဲ ေဆးမွာၿပီး တိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာစၿပီး ပံုစံထိေတာ့တာပါ ပဲ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ေထာင္ဗူး၀က “ေတာ္ တီး ေတာ္” အသံျမည္ရင္ အိပ္ယာထရၿပီး ပုံစံ ထိုင္ေနရပါတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ ေထာင္ဖြင့္ပါၿပီ။ ဒီအခါမွာ ေန႔နဲ႔ည ဂ်ဴတီေတြ လဲၾကပါတယ္။ ၀ါဒါေတြ ၾကည့္ရတာလည္း ေထာင္တ၀က္ က်ေနသလိုပဲ။ လူ ေရၿပီး ရင္ ေထာင္ ပိုင္ရံုးခန္းကို သတင္းပို႔ၾကရပါတယ္။ လူစစ္တာျပည့္ၿပီး လူအေရအတြက္ ကိုက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္ ထဲက အေဆာင္ေတြကို တံခါးဖြင့္ေပးပါတယ္။ လူေပါင္းလို႔ မကိုက္ရင္ေတာ့ ပံုစံ ထိုင္ေနေပေတာ့။ ထ ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ၿပီးရင္ က်မတို႔ေတြ အိမ္သာဆီ အေျပးအလႊား သြားၾကရတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ အေျပးအလႊား သြားရသလဲဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ အေဆာင္မွာ အိမ္သာက ၁၀ ခန္းထဲပဲ ရွိလို႔ပါ။ အိမ္သာက အခန္းရယ္လို႔ သပ္သပ္ကာရံထားတာမဟုတ္ပါဘူး။သံမံတလင္းေျမာင္းေပၚမွာခြထိုင္ရၿပီးတံခါးမပါပါ။

အုတ္ေဘာင္ေလးေတြ ေဘး က ကာထားတဲ့ေနရာတခု ပါဘဲ။ အေဆာင္တခုလံုးမွာ ရွိေနတဲ့ လူဦးေရက အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ေပါင္းရင္ ၇၀၀ ေက်ာ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ အိမ္သာတက္ခ်ိန္ ကို ေစာင့္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အိမ္သာကိစၥ ၿပီးၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရကန္ဆီကို ေျပးရျပန္တယ္။ မ်က္ႏွာ သစ္ေရက တေယာက္ကို သံုးခြက္သာ သံုးခြင့္္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္ခြက္ မရွိရင္ေတာ့ ေရ ကန္ဗာယာေတြ ေပးတဲ့ေရနဲ႔ပဲ မ်က္မွာကို ေလာင္းခ်ၿပီး သစ္ရတာေပါ့။ ဒီအတြက္ က်မကို ပလပ္စတစ္ေရ ခြက္ေပးလိုက္တဲ့ လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္ကို စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရး ကိုေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြ (30/D) လို႔ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္မွဳနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ မိန္း ကေလးေတြကလုပ္ရပါတယ္။မိလႅာစဥ့္အိုးေတြကိုမနက္တိုင္း မနက္တိုင္းမွာ သူတို႔ေတြက ထမ္းၿပီး အေဆာင္ အျပင္ဘက္က အုတ္ရိုးနားကို သယ္ထုတ္ေပးၾကရပါတယ္။ အေဆာင္အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသား အေဆာင္က ေထာင္က်ေတြက လာၿပီး ထမ္းယူသြားၾကပါတယ္။ မိလႅာမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့ မိန္း ကေလးေတြ က ေဆးလိပ္ရၾကတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ အိမ္သာတက္ခ်င္သူေတြက သူတို႔ကို ေဆးလိပ္ ၂ လိပ္ ေပး ရပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ ေထာင္၀င္စာလည္း မလာႏိုင္ဆိုေတာ့ ရလာတဲ့ ေဆးလိပ္ေလးေတြကို ဟင္းနဲ႔လဲၿပီး စားၾကရတာပါ။ ဒီေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မလာႏိုင္တဲ့ ေထာင္က် မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕က ဒီေနရာမွာ တမင္ကိုလာ လုပ္ၾကတာေလ။ေထာင္၀င္စာလာႏိုင္သူေတြကို လာတဲ့အခါမွာ အေဆာင္ရုံုးခန္းက တေယာက္ ကို ေဆး လိပ္ ၅ လိပ္စီ မိလႅာၾကး ေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။

အဲ - မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေဆာင္ အျပင္ကအုတ္ သံမံတလင္းေလးမွာ တန္းစီၿပီးပံု စံထိုင္ၾက ရတယ္။အျပင္ဘက္ဆိုေတာ့အားလံုး ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ တန္းစီးနဲ႔ ၀ါဒါအမ်ိဳးသ မီးေတြ ေရာက္လာၿပီး တေန႔စာအလုပ္အတြက္ လူေတြကို သူ႔အစုနဲ႔သူ ခြဲပါေတာ့တယ္။ အလုပ္ ခ်တယ္၊ တာ၀န္ ခြဲတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အလုပ္ေတြကေတာ့ ေတာင္ယာအလုပ္၊ ေရကန္ သန႔္ရွင္းေရး၊ ၾကမ္းတိုက္၊ ၾကမ္းတိုက္ရတဲ့အလုပ္က တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ပုလင္းဖင္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ကို အေရာင္ထြက္ေအာင္ တိုက္ရတာပါ။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ လုပ္ခိုင္းတဲ့သေဘာပါ ပဲ။ စက္ခ်ဳပ္၊ ေဆးလိပ္ လိပ္၊ ဆန္ေရြးဆိုတာမ်ိဳးေတြ ပါ။ က်မက ကိုယ္၀န္နဲ႔ ဆိုေတာ့ စာကေလးေမာင္း အလုပ္မွာ ထားပါတယ္။ “၈” ေဆာင္ရဲ႕တိုက္ဘက္က မုန္လာစိုက္ ခင္းကိုလာတဲ့ စာကေလးေတြကို အ၀တ္စေလးေတြ ပတ္ထားတဲ့ တုတ္နဲ႔ ေျခာက္လႊတ္ ေမာင္း ထုတ္ရ တဲ့အလုပ္ ပါ။ က်မလည္း ၀ါဒါအမ်ိဳးသမီးေလး လိုက္ပို႔လို႔ အဲဒီတုတ္ကိုင္ၿပီး တိုက္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ထဲမွာ စာေရးဆရာမ စန္းစန္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီက ဗဟိုတရားရံုးေရွ႕ေနေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊မႏၲေလးကေဒၚခင္ခင္၀င္း၊ေဒၚသိဂႌ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အတြင္းေရးမွဴး)တို႔ရွိၾကပါတယ္။စာကေလးေတြေမာင္းတဲ့အလုပ္ကမပင္ပမ္းပါဘူး။ဒါေပမယ့္ေနပူတာေၾကာင့္ က်မက ထင္းရွဴးပင္ပုေလးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး စာကေလးေတြကို ေျခာက္ေန ပါ တယ္။ က်မ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ တိုက္အေပါက္၀မွာ စာေရးဆရာမ သာယာ၀တီ စန္းစန္းႏြဲ႔ကို ျမင္လုိက္ ရတာ ဘယ္လို ၀မ္းသာ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔က ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ က်မတို႔ ဗဟန္းမွာ စာဆိုေတာ္ေန႔ စာေပေဟာေျပာ ပြဲ လုပ္ေတာ့ဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳတို႔နဲ႔အတူ လာေရာက္ ေဟာေျပာ ခဲ့တာ သတိရ ပါေသးတယ္။ မမႏြဲ႕ရဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြက လူငယ္ေတြကိို လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္။ က်မဆို စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး လေရာင္ေအာက္မွာ တညလံံုး ဆင္းထိုင္မိခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာျပခဲ့တာကို မွတ္မိပါတယ္။ ဆရာ လယ္တြင္း သားေစာခ်စ္္ ကေတာ့ “ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းက အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ေခါက္ရင္ အခ်စ္က ေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္ေျပးသြားတယ္” တဲ့။ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳကေတာ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ရြတ္ျပခဲ့တယ္။ “တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္ သက္ေနရာတကြက္ကို အသက္ေပးI ၀ယ္ရသည္” တဲ့။ ေခါင္းစဥ္ ကေတာ့“သခ်ႎဳင္းကုန္း” တဲ့။ က်မ မွတ္ မိေနခဲ့ပါတယ္။

 မမႏြဲ႕ရဲ႕ေဘးအခန္းမွာေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ ခင္ ရွိပါ တယ္။သူ႔ကိုေတာ့အေရးအခင္း ကာလမွာ စတင္ သိခဲ့ရ တာပါ။ သူက ရန္ကုန္အေဆးရံုႀကီး ၁၉/၂၀ အေပၚထပ္ ကေန စီမံ ခန္႔ခြဲေနတာ ပါ။ ေဒၚခင္ခင္၀င္း က ေနာက္အခန္းတခုမွာပါ။ က်မကို မမႏြဲ႕နဲ႔ အန္တီျမင္ေတာ့ ဘာ စားခ်င္လဲ၊ အိမ္ကို မွာေပးမယ္ လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေပါင္မုန္႔အရွည္ႀကီးကို ႏို႔ဆီဆမ္းၿပီး စားခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ ပါ တယ္။ ေနာက္ တပတ္ ေထာင္၀င္စာမွာ ပါလာေတာ့ က်မစားလိုက္တာ လက္သံုးလံုးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာအရမ္း ေက်နပ္သြားမိ တယ္။

 ေနာက္ ေလး ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေထာင္၀ါဒါ ေဒၚခင္တင့္ က်မဆီ ကို လာတယ္။ “ေကာင္မ နင္ သူပုန္ မ မွန္း မသိလို႔ ဒီမွာ ထားတာ” ဆိုၿပီး ပါးကို ရိုက္လိုက္တာ မ်က္စိထဲမွာ ၾကယ္ေတြ လေတြ လက္သြားၿပီး မီးပြင့္ မတတ္ ခံစား လိုက္ရတယ္။ က်မ တိုက္ဘက္ကို မသြားရေတာ့ပါဘူး။ ဒီဘက္ အေဆာင္ ၇ မွာ ေဆးခန္း ရွိပါ တယ္။ အဲဒီဘက္မွာ ထိုင္ေစာင့္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇူလိုင္လအေရးအခင္းနဲ႔ ျမေအး ၀င္း၊ ျမင့္ျမင့္ ဦး၊ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္ (အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(အင္းစိန္))၊မိုးမိုး (သံုးခြ)၊ သာေကတ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ က ေဒၚခင္ခင္လြင္၊ ခင္ခင္ျမ၊ တင္တင္ေဆြ၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ က ၾကည္ေလး၊ မေဆြ၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ကပဲ ေဒၚတိုးတိုးတင္၊ ေဒၚေစာျမတ္ မာ၊ ေဒါက္တာ ေအးေအး ခ်ိဳ၊ ေဒၚၿပံဳးၿပံဳး တင္တို႔လည္းရွိေနပါတယ္။ေထာင္က်ေဆာင္ကႏွစ္ေဆာင္ပါ။၇ ေဆာင္နဲ႔ ၈ ေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၈ ေဆာင္က တိုက္ ႏွစ္ထပ္၊ အေပၚထပ္မွာက ႏိုင္ငံေရးမွဳ၊ ခ်ဲမွဳ၊ ေဆးမွဳ၊ လိမ္လည္မွဳေတြ ထားပါ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွဳက လြဲရင္ ရဲဘက္ မသြားခ်င္၊ ေထာင္ မေျပာင္းခ်င္တဲ့သူေတြက လိုင္း ၀င္ရတယ္။ လိုင္း၀င္ တယ္ဆိုတာကေတာ့ လိုင္းေၾကးေငြကိုေထာင္ပိုင္ေထာင္မွဴးေတြဆီေပးၿပီးေနၾကတာကိုေျပာတာပါ။ဆရာ၀န္လဲပါတာေပါ့ ေလ။
 ေရာဂါမရွိဘဲနဲ႔ ေရာဂါ ရွိတယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေပးတာေပါ့။ ဒီေခတ္နဲ႔ ဒီစနစ္ေအာက္ မွာ ဒါမ်ိဳးေတြက ႀကီး ထြားေန တာ အမွန္ပါဘဲ။
Burma Today မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၇)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၆)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၅)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၄)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၃)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား (၁၂)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၁) 
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၀)
• အတိတ္္မွအရိပ္မ်ား(၉) 
   
  ( လကၤာမွကူးယူေဖၚျပပါသည္ )

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၇)

အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၇)

Saturday, April 14, 2012

ခင္စန္းႏြယ္၊ ဧၿပီ ၁၄ ရက္၊ ၂၀၁၄

ထမင္းစားခ်ိန္က်ေတာ့ ထမင္းပန္းကန္မွာ ငါးပိစိမ္းစားၿပဲၿပဲ တဇြန္းေကာ္ထဲ့ထားၿပီး ပဲဟင္း တဇြန္း ေလာင္း ထဲ့ေပးလိုက္တယ္။ က်မလည္း ၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စပါးလံုး ေရြးလိုက္တာ ဘုရားစူးေစေတာ့ စပါး လံုး ၆၄ လံုး ရပါတယ္။ ငါးပိစိမ္းစားကလဲ နံေဟာင္ေနတာပါဘဲ။ ပဲကလည္း ဆင္ေခါင္းပဲေခၚတဲ့ ပဲျပဴးျပဴး မဲမဲႀကီးေတြ ပါ။ က်မလည္း စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ မစားဘဲ ထိုင္ေနမိပါတယ္။ ညေနက်ေတာ့ ဟင္းႏုႏြယ္ေတြ ကို အပင္လိုက္ ခုတ္ၿပီး အိုးထဲပစ္တဲ့ထားတဲ့ ဟင္းခ်ိဳ ေပါ့။ သူတို႔ ေထာင္အေခၚကေတာ့ တာလေပါဟင္း ေပါ့၊ ငါးပိစိမ္းစားတေကာ္နဲ႔ ေပးပါတယ္။ ထမင္းလာပို႔တဲ့ ေထာင္က် အမ်ိဳးသမီးေလးက “အမ ထမင္းလဲ မစားပါလား။ စိတ္မညစ္နဲ႔၊ စားပါ” လို႔ ေျပာၿပီး က်မရဲ႕မိလႅာအင္တံုကို ယူသြားၿပီး အျပင္ဘက္က စဥ့္အိုးႀကီး ထဲသြားသြန္ေပးပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း အသားဟင္း ေကၽြးပါတယ္။ ပင္ လယ္ငါးေၾကာ္နဲ႔ စပါးလံုးေလးေတြ စိမ္ေျပးတမ္းကစားၿပီး ဖယ္လိုက္။ မွတ္မွတ္ရရ ထမင္း ၁၀ လုတ္ စားျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာကို က်မ အလြန္ေၾကာက္မိပါတယ္။ ခ်မ္းတာက စိမ့္လာလို႔ပါပဲ။

က်မကို ေရခ်ိဳး လံုး၀မထုတ္ပါဘူး။ စကားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။ မိလႅာ သြန္ေပးတဲ့ ကေလးမေလး ကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ “အမကို စကားေျပာရင္ ပံုစံျပည့္ ၃၅ ခ်က္ အရိုက္ခံရမယ္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေၾကာင္း သိခဲ့ရပါ တယ္။ ေထာင္၀ါဒါ သက္သက္မြန္ဆိုတာက အလြန္ ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္တင္ မက ဘူး၊ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္ပါ သူ႔ကို လန္႔ၾကပါတယ္။ ဆဲတာဆိုတာကလည္း မၾကား၀ံ့မနာသာ ပါ။ သူက လည္းညဘက္ေရာက္ရင္အေျခာက္တိုက္လာၿပီးက်မကိုႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။

“နင္က သူပုန္မ ဆို ေကာင္းေကာင္း ေန၊ မေနလို႔ကေတာ့ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ
က်မမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွဴး သင္းသင္းေအာင္ကို ေရခ်ိဳးဖို႔ခြင့္ေတာင္းရေတာ့တယ္။ သူကလည္း ကိုယ္ ၀န္ႀကီးနဲ႔ ၈ လေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ တန္းစီးျဖစ္တဲ့ မၾကဴကို ေခၚၿပီး “သူ႔ကို ေရခ်ိဳးထုတ္လိုက္” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်မက ေရလဲထမိန္ မရွိဘူးဆိုေတာ့ အေဆာင္ထဲက ထမိန္စုတ္ တထည္ ေတာင္းေပး ပါတယ္။ အုတ္ကန္ထဲက ေရကို ၁၀ ခြက္ ခ်ိဳးခြင့္ေပးပါတယ္။ အကႌ်နဲ႔ထမိန္ကို ေရနဲ႔ ပြတ္ေလွ်ာ္ၿပီး ေထာင္က စေနေန႔မွာ လာေပးတဲ့ ပံုစံဆပ္ျပာ လက္သန္းလံုးေလာက္ေလးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး ေလွ်ာ္လိုက္ပါတယ္။ အခန္း ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သံတိုင္မွာ အ၀တ္လွမ္းၿပီး ေန ေနရတယ္။ အဲဒီညက လံုး၀ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။

 ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔က ညႊန္မွဴးတန္းစီတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေတာ့ က်မကို ဘာေျပာစရာရွိသ လဲ လို႔ ေမး ပါတယ္။ “အရမ္း ခ်မ္းတယ္။ ေစာင္ လိုခ်င္တယ္၊ အ၀တ္အစားလည္း မရွိဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ေထာင္မွဴးကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္ နဲ႔ ေစာင္ထုတ္ေပးဘို႔ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္မွာက အခ်ဳပ္သားကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္တို႔ မေပးပါ ဘူး။ ေထာင္က်သြားမွသာ ေပးတာ။ က်မကို ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ ၀ါဒါနံမည္က မႏိုင္ႏိုင္ဦး တဲ့။ ေခ်ာ တယ္၊ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ႏွင္းဆီနဲ႔ တူတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းပါတယ္။ က်မကို ငါးေၾကာ္ေ၀တဲ့ေန႔က်ရင္ အခ်ဳပ္ ကရံုးထုတ္ရာမွာလြတ္သြားတဲ့၊အာမခံရသြားတဲ့သူေတြအတြက္ခြဲတမ္းေတြပိုေနရင္တိုက္ထဲလာ၊ငါးေၾကာ္ေတြ အကုန္ ေပးၿပီး “မဗိုက္ စားလိုက္” လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါ တယ္။ ေနာက္ တေယာက္ ကေတာ့ ေထာင္၀ါဒါ မခ်ိဳ ပါ။ ညဘက္ ညဘက္ ဂ်ဴတီေစာင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ က်မအတြက္ ထမင္းပိုထဲ့လာၿပီး ငါးပိရည္၊ငရုပ္သီးစိမ္း၊ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔နဲ႔ ျဖဴးထားတာေလး အၿမဲ ေကၽြးပါတယ္။ ငတ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္စား  လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တလေလာက္ၾကာေတာ့ က်မနဲ႔ တိုက္ခ်င္းနီးတဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သခင္ဇင္ ရဲ႕ဇနီးေဒၚၾကည္ၾကည္ က ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး မိလ†ာသမားကေန တဆင့္ ပို႔ေပးလာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ေနရင္းက သံုးလျပည့္ဖို႔ တပတ္အလိုမွာ လွိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ ဥပေဒ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက က်မ ကို ေထာင္ ဗူး၀ရံုးခန္းထဲမွာေခၚၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး ၇ မွာ စစ္ေဆး တုန္း ကအခ်က္ အလက္ေတြ ဖတ္ျပၿပီး မွန္ကန္ေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။ တပတ္ၾကာၿပီး သံုးလျပည့္တဲ့ေန႕ မွာ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ရံုးထြက္ရမယ္ဆိုၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးနဲ႔ ေခၚ သြား ပါ တယ္။ ေထာင္ဗူး၀ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စစ္ခံုရံုးမွာ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလက ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့လူ သံုးဦး ထိုင္ေနၿပီး က်မတို႔ ကို ေရ တပ္က ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ဆန္းလင္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၇၀၁ ကိုေတာ ခို မွဳအတြက္ ၁၇/၁ ပုဒ္မ တပ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စာအိတ္တအိတ္ကို ေဖာက္ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔ေဘးမွာလည္း ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ လက္နက္ ကိုင္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ ဗဟန္း နယ္ေျမက စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စိုးျမင့္လည္း ရွိပါတယ္။ တရားလိုကေတာ့ သတင္းတပ္ဖြဲ႕(SB) က ျမင့္ေအးပါ။ ၿပီးေတာ့က်မကို အခ်ဳပ္ ခန္း ျပန္ ပို႔ပါ တယ္။ ျပန္လာပို႔ခ်ိန္ မွာ ေထာင္မွဴးအမ်ိဳးသမီး က ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ ကို လွမ္းေမးပါတယ္၊ “ေထာင္ က်ေဆာင္ ပို႔လိုက္ရမလား” တဲ့။ သူက သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) မွာ လက္မွတ္ မထိုးရေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ခိုးမွဳနဲ႔ အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ ဆင္မလိုက္လို႔ နံမည္ေျပာင္ အေခၚခံရတဲ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ က်မကို စကားလာေျပာလို႔ အႀကီးအက်ယ္ အရိုက္ခံရတယ္။ က်မ စိတ္ ေတာ္ေတာ္ မခ်မ္းမ သာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္သတ္မွဳအတြက္ အဖမ္းခံရတဲ့မခ်ဴး ကႀကိဳးတိုက္ မွာေသဒဏ္က်ေနတယ္။ လားရိွဳးၿမိဳ႕မီးသတ္ဌာနက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေဒၚျမသူ လည္း ေသဒဏ္ ပါ။ (ေထာင္ ထဲမွာပဲ ေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးသြားပါတယ္)။ေဒၚညြန္႔ (ေသဒဏ္)၊ သူက သကၤန္း ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ပါ။ က်မ စိတ္အားေတာ့ မငယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ ေနရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကေလးမီးဖြားရမယ့္ ကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲမွာ ေမာလာၿပီး ေခါင္းက သန္းေတြကလည္းယားတာနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ ငိုင္ေနမိပါတယ္။ သံုးလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ က်မကို အခ်ဳပ္ေဆာင္တိုက္ကေနၿပီး သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) က ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ လာေခၚၿပီး ေထာင္က်ေဆာင္ (၇/၈) ကို ေရႊ႕လိုက္ပါ တယ္။ ေထာင္က်ေဆာင္ ရဲ႕ေထာင္မွဴးေဒၚေအးေအးသန္း (ေရမွာ ေျမြေပြး၊ ကုန္းမွာ စိိန္ေ႒းလို႔ နည္မည္ႀကီး တဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး စိန္ေ႒း ရဲ႕သမီးပါ) ဒါေပမယ့္ သူဟာ အလြန္ထူးျခားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔ လူတဖက္သား ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစ တဲ့ အျပင္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းကေလးက ဂရုဏာကို ပံုေဖာ္ေနပါတယ္။ က်မကို ဆက္ဆံတာလဲ အေတာ့္ ကို ေကာင္းပါတယ္။ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အေျပာအဆိုမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ေဒၚေအးေအးသန္းရဲ႕ ရံုးေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ရ ပါတယ္။ က်မကို ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ကိိုယ္အမွတ္အသား၊ မ်က္ႏွာပါ အမွတ္အသားကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့က်မကိုေအာက္ထပ္ဘုရားခန္းေရွ႕မွာေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ေအာက္ ထပ္မွာက ကေလးအေမေတြ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ထားတာ ပါ။

 ေထာင္အခန္းထဲအ၀င္မွာ လာႀကိဳတာက လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္ (ရကသ) နဲ႔ မ၀ိီ (ခ) မေငြသန္း (KNU) တို႔က လာေခၚၿပီး ပလပ္စတစ္ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ေဒၚမိကေခၚၿပီး ထမင္း ေကၽြးပါ တယ္။ သူက KNUကို ေက်ာင္းသားေတြပို႔ေပးလို႔ေထာင္၈ ႏွစ္က်ေနတဲ့သာေကတၿမိဳ႕နယ္အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) က ပါ။ အားလံုးကလည္း သူတို႔မွာရွိတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထမင္း လည္း ေကၽြး ပါတယ္။ လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္က ပုဒ္မ ၁၇ နဲ႕ ၄ ႏွစ္၊ မ၀ိက ၈ ႏွစ္၊ (၁၇/၁)ပုဒ္မနဲ႔ဘဲ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့ အေပၚထပ္က (၅/ည) ပုဒ္မေတြနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ လွလွေထြး (ခ) ဘဲရွဳပ္ (ေနာ္ေ၀)၊ ခင္စႏၵာမင္း (ရႊီး) (အခုေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရလႊတ္ေတာ္ အမတ္ ျဖစ္ေန ပါၿပီီ) ၊ ျမေအး၀င္းတို႔၊ ခင္ေဌး ရီ (ေခၚ) မတူး (တသက္တကၽြန္း)၊ အမ်ားႀကီးပဲ ေရာက္လာၾကၿပီး က်မေခါင္းကို ဘီးေတြနဲ႔ ၿဖီး၊ သန္းေတြ ၀ိုင္းရွာေပးၾကပါတာ သန္းအေကာင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေတာင္မွပါ ပဲ။ က်မလည္း နည္း နည္းေတာ့အား ရွိသြားခဲ့ ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ အာဇာနည္ေန႔မွာ ခ်ီတက္ခဲ့လို႔ စစ္တပ္ က ဖမ္းဆီး ရိုက္ႏွက္ခံ ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ၀င္ေတြ မ်ားပါတယ္။ က်မ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ တိုးတိုးတင္၊ မေစာျမတ္မာ၊ ေဒါက္တာ ေအးေအးခ်ိဳ၊ အန္တီလြင္၊ အင္းစိိန္ၿမိဳ႕နယ္ က ေဒၚခင္ျမင့္္ျမင့္၊ မိုးမိုး (သံုးခြ)၊ ျမင့္ျမင့္ဦးတို႔ပါ ပဲ။ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အဖြားေဒၚခင္ရီ (ဗိုလ္စက္ေရာင္ဇနီး) နဲဲ႔ သမီးမခင္ႏွင္းရီတို႔က က်မကို ေန႔တိုင္း ထမင္း အတူစားပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဖြား ေကၽြးခဲ့တဲ့ ပဲတီခ်ဥ္ေလး ကိုဒီေန႔အထိမေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ဟိုတေလာကအဖြားေဒၚခင္ရီကြယ္လြန္တဲ့သတင္းၾကားရေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ မိပါတယ္။ 

burma today မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၆)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၅)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၄)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၃)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား (၁၂)
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၁) 
• အတိတ္မွအရိပ္မ်ား(၁၀)
• အတိတ္္မွအရိပ္မ်ား(၉) 
   
  ( လကၤာမွကူးယူေဖၚျပပါသည္ )

တေစၦႀကီး သံုးေကာင္ပါ တဲ့ ဇာတ္လမ္း

တေစၦႀကီး သံုးေကာင္ပါ တဲ့ ဇာတ္လမ္း

by Kyaw Gyi AB on Saturday, March 24, 2012 at 3:03am ·

အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၉)

ခင္စန္းႏြယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂


ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ က်မကို ရဲသတင္းတပ္ဖြဲ႕က ကားနဲ႔ လာေခၚပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ဗူး၀ ေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္မွာရွိတဲ့ တိုက္ပုကေလးေတြေနရာမွာ က်မကို ထားခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အခ်ဳပ္ကားႀကီး ထြက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြ ဆင္းလာၿပီး အေနာက္ေပါက္ကေန တရားရံုးထဲကို သြင္းလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ တအုပ္စုက ၇ ေယာက္၊ တအုပ္စုက ၈ ေယာက္ ပါ။ ကိုဇာနည္အေဒၚနဲ႔ အမကလည္း သူ႔သမီးနဲ႕အတူ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕လာၿပီး ေစာင့္ေနရွာပါတယ္။ မၾကာမီမွာ က်မတို႔အျပင္ကေစာင့္ေနတဲ့ မိသားစုေတြကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မတို႔ အထဲကို ၀င္ၿပီး ခံုတန္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုဇာနည္တို႔အုပ္စုကို တရားခံေနရာမွာ ထိုင္ခိုင္းတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်မ ကိုဇာနည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။ ကိုဇာနည္္က ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မဟာနဖူးနဲ႔ မ်က္ခံုးကတန္းတန္း၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေလးေထာင့္မက်တက် သြယ္သြယ္ေလး ပါ။ ၀တ္လိုက္ရင္လည္း စတစ္ေကာ္လံ လည္ကတံုးနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ အင္မတန္ က်က္သေရရွိၿပီး ရုပ္ရွင္မင္းသား လင္းထင္နဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။ ဒီလိုလူတေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွိပ္စက္ထားသလဲဆိုရင္ မ်က္ႏွာႀကီးက နံျပားလို ျဖစ္ေနၿပီး အဖုအပိမ့္ေတြနဲ႔လည္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ကိုယ္ႀကီးက ကိုင္းေနကာ မ်က္ေစ့ကလည္း ဘာကိုမွ မျမင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဖြဲအိတ္ႀကီးတခု ေထာင္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခါးဆစ္ပိုင္း ရိုက္ႏွက္ထားလို႔လဲ လမ္းေလွ်ာက္တာာ တြဲလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ပံုစံ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္ခံထားရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။ က်မၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္လည္မိပါတယ္။ က်မစိတ္တင္းၿပီး သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ တရားစစ္ေဆးဘို႔ စေတာ့မွာျဖစ္လို႔ တရားသူႀကီး ၀င္လာပါတယ္။ ရံုးကေတာ့ အထူးခံုရံုးဆိုတာ သိထားပါတယ္။ ကိုဇာနည္ဘက္က ေရွ႕ေနက ဦးခင္ေမာင္လတ္ တို႔သားအဖ ပါ၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇတ္ရဲ႕သားမက္ ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ သက္ေသႏွစ္ဦး စစ္ၿပီးသြားေတာ့ က်မအလွည့္ ေရာက္ပါတယ္။ က်မကို ရဲ သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) ကိုျမင့္ေအးက ေမးခြန္းေမးပါတယ္။ “ကာဘိုင္တလက္သံုးေထာင္နဲ႔ ငါးလက္အတြက္ တေသာင္းခြဲကို ဦးႏုက ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ကိုဇာနည္က ၀ယ္ဖို႔ တာ၀န္ယူတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားအနားမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါကို ျမင္တယ္ သိ္တယ္ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးပါတယ္။ က်မက “မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလအဖြဲ႕ေတြ ျပည္သူဖက္ကိုပါလာလို႔ ကိုဇာနည္ကို ရိကၡာ၀ယ္ဖို႔ ေပးတာပါ” လို႔ ထြက္ဆိုလိုက္ပါတယ္။ တရားခြင္ ခဏနားေတာ့ ကိုျမင့္ေအးက က်မဆီလာၿပီး စားပြဲခံုကို လက္သီးနဲ႔ထုကာ “ခင္ဗ်ား လိမ္္ထြက္ေပမယ့္ က်ဳပ္က သူ႔ကို လႊတ္မေပးဘူး၊ ေထာင္ခ်မယ္။ အဲဒီေကာင္ကို ထမင္းမေကၽြး နဲ႔ ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႔လိုက္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း သတိေကာင္းေကာင္းထားလို႔ ႀကိမ္း ေမာင္းၿပီး က်မကို ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကိုဇာနည္ကို ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္ ခ်လိုက္ေၾကာင္း သိ ရတယ္။ ကိုဇာနည္ဟာေထာင္ထဲမွာ လံုး၀ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ပက္လက္ေနခဲ့ရရွာပါတယ္။ ေထာင္ေဆးရံုမွာ ၀မ္းေတြသြားေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မလုပ္ႏိုင္၊ လုပ္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိနဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနရပါတယ္။ ၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ ေထာင္ဆူေတာ့ ကိုဇာနည္ ပါ၀င္ ပတ္သက္တယ္ဆိုၿပီး သာယာ၀တီေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုဇာနည္ဟာ ေလျဖတ္သလိုျဖစ္ၿပီး စကားလည္း လံုး၀ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သာယာ၀တီေဆးရံုကို တင္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္က ဒီမွာကုသဖို႔ အေျခအေနမေပးဘူး ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကိုပို႔ဘို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္္းေရးက ကိုဇာနည္ကို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကေန အိမ္ျပန္ခြင့္ျပဳလိုက္တာေၾကာင့္ အေမ အေဖနဲ႔ သမားေတာ္ေတြအျပင္ ျမန္မာေဆးဆရာေတြနဲ႔ပါ ဂရုစိုက္ၿပီး ကုသလို႔ အသက္မေသပဲရွိေနေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ခါးဆစ္ရိုးနဲ႔ အာရံုေၾကာ ထိခိုက္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ေထာက္လွမ္းေေရးက အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုဇာနည္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဒႆနေတြဟာ သိပ္ၿပီးေကာင္းတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။ သူ႔ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ အလြန္ပင္ ေလးစားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပထမအႀကိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာေတာ့ ပထမဆံုး ေတြ႕ခ်င္သူေတြထဲမွာ ကိုဇာနည္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို လူနာတင္ကဒ္နဲ႔ တင္ေခၚၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထဲက်မွ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ (Wheel Chair) ေပၚ ထိုင္ခိုင္းရပါတယ္။ ထိုင္ရင္လည္း သားေရအမာႀကီးကို ရင္ဘတ္နဲ႔ေက်ာမွာ ကပ္ခ်ည္ထားမွ ထိုင္လို႔ ရပါတယ္။ က်မတို႔ ေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ကလည္း ကိုဇာနည္က လြတ္ၿပီး ၁၉၉၂ မွာ ကုလသမဂၢ လူအခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ ယိုကိုတာက ကိုဇာနည္ကို ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ေမးျမန္းလို႔ ေထာင္လွမ္္းေရး ၆ က ကိုဇာနည္ဆီလာၿပီး ကဒ္နဲ႔ခ်ည္ ဖမ္းဆီးေခၚသြားပါတယ္။ ယိုကိုတာ သိသြားၿပီး မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး၊ ျပန္ပါေတာ့မယ္လို႔ ေျပာေတာ့မွ ၁၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ျပန္ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုဇာနည့္အေၾကာင္းကေန မူလျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ေထာင္ေနၿပီ။ လွည္းတန္းလမ္း၊ ေမာ္တင္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီရံုးကို က်မ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ေကအင္ယူ ဗကအုန္းသြင္က လိုက္လံဖမ္းဆီးေနတယ္။ အဲဒီအႏWရာယ္ေၾကာင့္ မဲေဆာက္ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္လို႔ သိခဲ့ရေၾကာင္းနဲ႔ စာကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တက္မယ့္ မခင္ဥမၼာနဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္တို႔ကို ေပးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်မ တရားရံုးသြားရတဲ့အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ လုပ္ေနတဲ့ စီမံကိန္းမွာ သူလည္း ပါ၀င္တာမို႔ က်မကို သူ အလြန္ပဲ စိတ္ပူသြားပါတယ္။ သူကလည္း “က်ေနာ္လည္း အေျခအေနအရ ပါတီလုပ္ေနရေပမယ့္ မၾကာခင္ က်ေနာ္ ေျပးရမယ္လို႔ ထင္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မကိုသူက အိႏၵိယဘက္ကို ေျပးေစခ်င္ပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းႏွစ္ခုလည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အိမ္ျပန္လာၿပီး ကိုထြန္းထြန္းဦးနဲ႔ ခ်စ္ကိုကိုတို႔ကို တိုင္ပင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုန္သြယ္ေရးလက္နက္ေတြ ဖြက္ထားတဲ့ သံုးေနရာလံုးကို က်မ သိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕စီမံကိန္းက လူႀကီးေတြ ပါ၀င္တဲ့အတြက္ မိခဲ့ရင္ က်မ အႏွိပ္စက္ခံရရင္ ေဖာ္ထုတ္မိမွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ၀တ္တိုက္ေက်ာင္းက ဦးေကသရ ေရာက္လာၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာတာေၾကာင့္ က်မက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆိုဖာေပၚမွာ ဦးေကသရကို သီတင္းသံုးခုိင္းၿပီး သူက ေအာက္မွာထိုင္ကာ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဦးေကသရက “ဒကာမႀကီး ဘုန္းႀကီး ခြင့္ျပဳပါတယ္” လို႔ဆိုမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆိုဖာမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာ ၾကပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနေတြ သိထားၿပီဆိုေတာ့ ဒကာမႀကီး ဘာ ဆက္လုပ္မလဲ” လို႔ေမးေတာ့ “တပည့္ေတာ္မက ဒီလူထုရဲ႕အားကိုယူၿပီး ပါတီ ေထာင္မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနည္းအရ တပည့္ေတာ္ဆက္ၿပီး လွဳပ္ရွားမယ္၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ တပည့္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ အဆင္ေျပမယ္“ လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာေတာ္နဲ႕အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ေဆြးေႏြးတာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ စကားေျပာၿပီးေတာ့ က်မတို႔ျပန္ဖိ္ု႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္ႏွိပ္စက္ ကို မ, ရင္း က်မကိို “က်မ ပါတီေထာင္မယ္၊ ပါ၀င္ၿပီး ကူညီပါလား” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက “အမကို ေလးစားပါတယ္။ က်မ ပါတီႏိုင္ငံေရး မႀကိဳက္ဘူး။ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ျပန္ တိုက္ဖို႔ဘဲ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မက ဆရာေတာ္ဦးေကသရကို အိမ္ကို ပင့္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေျခအေနေတြက တေျဖးေျဖး ဆိုးလာေနပါၿပီ။ ဖမ္းဆီးမွဳေတြကို အၿမဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ကိုဇာနည္ကိုလည္း ေထာင္ သံုးႏွစ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ ေတာ္ေလး ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အေျခအေနၾကည့္ေနတုန္း က်မတို႔ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတင္ေမာင္၀င္းကို အေရးအခင္းကာလတံုးက ဖမ္းမိၿပီး ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာ စစ္ေဆး ေမးျမန္းၿပီး ျပန္လႊတ္ေတာ့ ကားေပၚကို လိုက္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေသာင္းစိန္ ရဲ႕ညီ တုတ္ေပါဆိုတဲ့ကေလးက တင္ေမာင္၀င္းရဲ႕ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး ငါ့နံမည္ တုတ္ေပါလမွတ္ထား ဆိုၿပီး ေနာက္ေျပာင္လိုက္တာ မၾကာမီမွာပဲ အဲဒီကေလးကိုလည္း ဖမ္းေခၚသြားပါတယ္။ သူက ၁၉ ႏွစ္ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရဲဘက္စခန္းမွာ ေသဆံုးသြြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အေၾကာင္းစံု သိခ်င္ရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႕ဘက္မုခ္မွာ သူ႕ရဲ႕အေဒၚ ေဒၚေအးၾကည္ ရွိပါတယ္။ ေမးၾကည့္္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း စိတ္မေကာင္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိပါတယ္။ က်မတို႔ ရဟန္း ရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြဟာ ခြင့္လႊတ္တတ္သေလာက္ သူတို႔ (စစ္တပ္) ဖက္က ျပတ္ျပတ္သားသား ေျခမွဳန္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွ ျဖစ္မယ္လို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ အဂၤါေန႕ျပန္ဆံုၾကဘို႔ ခ်ိန္းခဲ့ၾကၿပီး လူစု ခြဲလိုက္ပါတယ္။ အဂၤ ါေန႔ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္ကို၊ ေဒ၀ရွင္၊ ၀ဏၰရွင္ (ခ) ေက်ာ္လင္း ၊ေဇာ္မင္း (၁)၊ ေဇာ္မင္း (၂)၊ ကိုထြန္းထြန္းဦး၊ တူးမာ၊ မင္းရန္ေအာင္ထြန္း၊ ဘိုဘို၊ စိုးထက္ခိုင္၊ ကိုထြန္း၀င္းသန္း၊ ေက်ာ္၀ဏၰ၊ မ်ိဳးသန္႔၊ ညီညီ၊ ၀င္းလြင္္ဦးတို႕အားလံုးနီးပါး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ၾကည္ညိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သပၸါယ္္ေနပါေတာ့တယ္။ ေစတီေတာ္ျမတ္ရဲ႕ေရႊအဆင္းဟာ ေနေရာင္နဲ႕အတူ ၀င္းလက္ျဖာထြက္ေနပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ပန္းအုိးေတြကို တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ၾကတဲ့အျပင္ ၿဂိဳဟ္တိုင္ေတြကိုပါ သန္႔စင္ၾကရင္း ကုသိုလ္ယူၾကပါတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ေအာင္သစၥာ အဂၤါသန္႔ရွင္းေရးအသင္း တန္ေဆာင္းမွာ ခါတိုင္းလို ဘုရား၀တ္တက္တာ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ပေခါယွိဘုရားေနာက္ဖက္ သရက္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဥကၠ႒ဘိုဘိုက အရင္ စၿပီး ေျပာတာကေတာ့ သူက ပါတီႏိုင္ငံေရး သေဘာက်တယ္ တဲ့။ အဲန္အယ္ဒီ ပါတီထဲမွာ ၀င္ၿပီး လုပ္မယ္။ တပ္ဦးက အခုအခ်ိန္မွာ လွဳပ္ရွားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လွဳပ္ရွားရင္ အားလံုး အဖမ္းခံၾကရေတာ့မယ္ တဲ့။ သူနဲ႕အတူပါတီမွာ ၀င္လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူ စာရင္းေပးမလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဘဘဦးၾကည္ေမာင္က ေခၚတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက ခ်က္ျခင္း အေျဖမေပးႏိုင္ၾကေသးပဲ သရက္ပင္ေအာက္ကေန ေရႊတိဂံုေစတီရင္ျပင္ဘက္ဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ကိုသီဟနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းတို႔အုပ္စု ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚမွာ ရိုက္ႏွက္ခံရၿပီး လူစုခြဲတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ေရႊဂံုတိုင္မွာ အသတ္ခံၾကရတာေတြ၊ ေျမနီကုန္းမွာ အရိုက္ခံၾကရတာေတြ၊ ေရႊတိဂံုမွာ က်မတို႔အဖမ္းခံခဲ့ရတာေတြ ေတြးလာမိေတာ့ က်မ ခ်က္ျခင္းဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိတယ္။ “ဥကၠ႒ေရ၊ က်မကေတာ့ ေတာခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ပါတီႏိုင္ငံေရး က်မ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူတို႔ကို မယံုၾကည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီလည္း ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မလက္နက္ကိုင္တဲ့ လမ္းစဥ္ေနာက္ လိုက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုဘိုဘိုက “ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီတပ္ဦးအေနနဲ႔ လုပ္သြားမယ္။ လိုက္ခ်င္တဲ့သူလဲ လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ သစၥာ မေဖာက္ၾကပါနဲ႔၊ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္း ကူညီၿပီး စိတ္ကို အေရာင္မဆိုးၾကပါနဲ႔” လို႔ ဆံုးမစကား ေျပာပါတယ္။ က်မေနာက္ကို ကိုထြန္းထြန္းဦး၊ ညီညီတို႔ လိုက္မယ္လို႔ ဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး အေရွ႕ဘက္မုခ္ကဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ၾကားေတာရလမ္းက ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္မွာ မုန္႔တီ ၀င္စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဘထြန္းရဲ႕အေအးဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ၾကၿပီး တသက္တာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေမာ တမ္းတေနမိေတာ့တယ္။


အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၀)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၂

က်မက အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရကိုရွာေဖြရာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း သိရတယ္။ ေဒၚႏုႏုေအးကလည္း က်မကို လိုက္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။က်မက “ထိုင္းကို သြားႏွင့္ပါ။ ေနာက္မွလိုက္လာမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မစိတ္အပူဆံုးကိစၥတခုျဖစ္တဲ့ဲ့ ေရတပ္သားေတြအတြက္ပါဘဲ။ ဒါနဲ႕က်မ ဦးေမာင္ကို (အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ အလုပ္သမားေရးရာ ဗဟိုဦးစီးႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း စည္းရံုးေရးွမွဴး) ဆီသြားၿပီး အေျခအေနေမးေတာ့ ဦးကိုက “မႏြယ္ေရ စိတ္မပူနဲ႕ အန္ကယ္ဦးတင္ဦး ၾကည့္လုပ္လိုက္ၿပီ။ မႏြယ္မွာတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္ ေျပာထားတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက ဆက္ၿပီး “က်ေနာ္ အင္အယ္ဒီပါတီထဲမွာ၀င္ၿပီး လွဳပ္ရွားမယ္” တဲ့။ က်မက “ဦးကို သတိလည္းထားေနာ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သူနဲ႕က်မ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျခင္းဆိုတာ မသိခဲ့ရပါဘူး။ က်မက ဘဘႏုနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔ဆီ သြားေရာက္ၿပီး အေျခအေနမ်ားကို ရွင္းျပကာ ဂါရ၀ျပဳ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ၄င္းတို႔က ေရတပ္က ၁၁ ေယာက္ တိမ္းေရွာင္ဘို႔ လိုအပ္ေနေၾကာင္း၊ ယခုေလာေလာဆယ္ ဇရပ္ကြင္းက ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္္း ဦးဆင့္ထံမွာ ပုန္းခိုေနေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း ေမးၿပီး လိုက္မယ္ဆိုရင္ တပါတည္း ေခၚေဆာင္သြားဘို႔ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ က်မလည္း သားသမီးေတြအတြက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ စီစဥ္ၿပီး စရိတ္စကအတြက္ လက္၀တ္လက္စားအခ်ိဳ႕ကို ထုခြဲ ေရာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔သံုးေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို စတင္ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးကေန မိုးကုတ္ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ ေပးလိုက္တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ရွာေဖြရာ ညေနပိုင္းမွာ ဦးဆင့္အိမ္သို႔ ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးျဖစ္ၿပီး ေစ်းဆိုင္ ဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူရဲ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္သမား ၃ ဦး ရွိပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းက အလြန္ သာယာ စည္ကားလွပါတယ္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ေက်ာက္တူးရန္ အသြားအလာရွိၾကၿပီး မိုးကုတ္လမ္းတေလွ်ာက္ေနရာေတြမွာ နီလာေက်ာက္ အၾကီးအက်ယ္ ထြက္ရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနည္းရပ္၀န္းျဖစ္ၿပီး အေတာ္စည္ကားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဓိက စည္ကားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဦးဆင့္က ေျပာတာက ဇရပ္ကြင္းနဲ႕ ၃ မိုင္အကြာကစၿပီး ရိုးမေတာႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေရႊ အလြန္ထြက္တယ္။ သူက ေရတပ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အဲဒီေနရာမွာ ထားတယ္ဆိုတာပါ ဘဲ။ ဦးဆင့္က တုတ္တုတ္ခုိင္ခိုင္ အရပ္ကေတာ့ ၅ ေပ ၅ လက္မေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အစက ကရင္ျပည္နယ္ေတာထဲမွာ ျပည္ခ်စ္ပါတီရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ေနခဲ့ေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါတယ္။ ေကအင္ယူက ျပည္ခ်စ္ကို ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေတာ့ ကေမၻာဒီးယားကို ထြက္ေျပးၿပီး ေက်ာက္တူးေနတာ တဲ့။ ျမန္မာအစိုးရက လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကျငာေတာ့ ဘဘႏုတို႔၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္တို႔နဲ႕အတူ ျပန္လာခဲ့တာလို႔ ေျပာျပတယ္။ က်မတို႔ကိုလည္း သူရဲ႕ဇနီးက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာ စံုေနတာပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခဏေနၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ဦးဆင့္နဲ႔သူ႕အလုပ္သမားတေယာက္ကိုယ္တိုင္ ဂ်စ္ကားေမာင္းၿပီး က်မတို႔ သံုးေယာ္ ကအတြက္ စားစရာမ်ိဳးစံု ငါးေသတၱာဗူးေတြေကာ ယူလာၿပီး လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ၁၉ ကြက္လို႔ ေခၚတဲ့ ေရႊေတာကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ပို႔ေပးထားတဲ့ ေရတပ္ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ တဲမွာ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက က်မကို ေတြ႕ေတာ့ အရမ္း ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ကိုသန္းျမင့္လို႔ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္က “အမေရ က်ေနာ္တို႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးက တေယာက္ကို သံုးေထာင္ေပးၿပီး ေရွာင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အမက ေျပာလိုက္လို႔လို႔ ေျပာတယ္“ လို႔ က်မကိုေျပာျပပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၇၅ ေယာက္ဆိုေတာ့ က်မက က်န္တဲ့သူေတြေရာဆိုေတာ့ “တခ်ိဳ႕က ထိုင္းဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အိႏၵိယဘက္ကို သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္အရပ္ကို ျပန္မယ္ဆိုၿပီး သြားၾကတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ လက္မတင္ေလး လြတ္လာတာ က်ေနာ္တို႔ ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္မွာ ျမကိုင္းရြာမွာလာၿပီး ေမႊေႏွာက္ ဖမ္းဆီးလိုက္တာ ရြာကလူအခ်ိဳ႕ပါ အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အခု သူတို႔ ေရႊတူးေနၾကေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကိုဇာနည္ အဖမ္းခံရတာ သိလား ေမးေတာ့ မသိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဦးဆင့္က “ဒါဆိုလဲ ေအးေအးေဆးေဆး တိုင္ပင္ ေျပာဆိုၾကပါ“ ဆိုၿပီး က်မတို႔ကို ထားခဲ့ကာ ျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ က်မ ေရႊေတာကိုလိုက္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတေတြ ဒီေလာက္ထြက္တာ အခုမွ သိရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဓိက ေရႊထြက္တဲ့ေနရာေတြပါ၊ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ေရာက္လာၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ စဥ့္ကိုင္၊ ၀က္လက္၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕မ်ားမွ လူမ်ားႏွင့္ လက္ပံလွ၊ ေခ်ာင္းႀကီးရြာ စသည္ျဖင့္ ရြာေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြ လာၾကတာပါ။ အစိုးရက ေရႊရွာစက္နဲ႕ ေရႊမ်ားမ်ား ထြက္တဲ့ေနရာေတြကို ဘဓရ (ဘူမိေဗဒနဲ႔ ဓာတ္သတၳဳ ရွာေဖြေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း) ပိုင္တဲ့ေျမ အျဖစ္ ၿခံ၀င္းခတ္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးက ေနရာေတြမွာ အမ်ားျပည္သူေတြက ကိုယ္ပိုင္ ေရႊတူးၾကရပါတယ္။ ေရႊတြင္းဆိုတာ အက်ယ္ ၄ ေပ ဒါမွမဟုတ္ ၆ေပ အက်ယ္ ပတ္လည္ တူးရပါတယ္။ အနက္က အေတာင္ ၂၀ ဒါမွမဟုတ္ ၂၂ ေတာင္အထိတူးရင္ ေျမသားျဖဴျဖဴက အျပာေရာင္သန္းလာၿပီး ခတ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ျဖစ္ေနရင္ အဲဒါ ျဗဳန္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဳန္းေပၚရင္ အဲဒီ ျဗဳန္းကို အေပၚတင္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဘးေဘာင္ေတြကို ခိုင္ခန္႔ေအာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္္ေတြကို ေဘာင္ရိုက္ၿပီး ကပ္ထားရပါတယ္။ ေရတြင္း ေဘာင္ကာသလိုပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚဘက္မွာ စက္သီးခ်ိတ္ဖို႔ တန္းရိုက္ၿပီး ေရပုန္းနဲ႕ႀကိဳးေတြ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တြင္းတူးတဲ့အခါ ေပၚလာတဲ့ေျမသားေတြကို ဆယ္ၿပီး သြန္ပစ္ဖို႔ ပါ။ က်မ တျခားေနရာေတြဆီ ေလွ်ာက္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ စည္ကားလိုက္တာ ေလဟာျပင္ေစ်းတန္းႀကီးတခုလိုပါဘဲ။ အစားအေသာက္ဆိိုင္ေတြ မီးစက္ေတြေမာင္းၿပီး ေရာင္းေနလိုက္တာ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ အ၀တ္အထည္ေတြနဲ႔ ေထြလီကာလီဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္္ေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ ၃၀ေလာက္ ရွိတယ္။ အရက္ဆိုင္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး ပါ။ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။ ေရႊတူးတဲ့ေနရာနဲ႔ ေစ်းတန္းက ငါးမိုင္ေလာက္ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေရႊ၀ယ္တဲ့ဆိုင္ေတြက အစီအရီ ေပါ့။ ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ စာပြဲတလံုး ခ်ထားၿပီး ေရႊခ်ိန္တဲ့ခ်ိန္ခြင္ေလး တင္ထားလိုက္တာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ေဘးမွာ မီးေသြးမီးဖိုတခုမွာ မီးေမႊးထားၿပီး ေရႊေရာင္းမယ့္သူက မီးဖိုေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေၾကးဇြန္းထဲကို ေရႊေတြ ေလာင္းထဲ့ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက ျဖဴၿပီး လံုးသြားရင္ ဆယ္ယူၿပီး ေရႊ၀ယ္သူက ခ်ိန္ခြင္ထဲထဲ့ၿပီး ခ်ိန္လိုက္တယ္ ၿပီးေတာ့မွ က်သင့္တဲ့ ေငြရွင္းေပးလိုက္တာပါဘဲ။ ေရႊတူးေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေျမစာခဲေတြကို ေမွ်ာ လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊက်င္တဲ့ သံဇကာ ခင္းထားတဲ့ သံုးေပေလာက္အရွည္္ တေတာင္ေလာက္ အနံရွိတဲ့ အထဲမွာ ေရနဲ႔က်င္းၿပီး စစ္ခါ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေရႊခဲကေလးေတြ ပါ။ စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ ေျမေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႕ ခေလးေတြက ႀကံဳးယူၿပီး ခေမာက္လို သစ္သားျပား (အင္၀ိုင္း) ထဲမွာထဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာလွည့္ၿပီး က်င္ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုက်င္လို႔ရတဲ့ေရႊေတြကို ျပန္ေရာင္းၾက့သူေတြဟာ တေန႔ကို က်ပ္၂၀၀ မွ ၅၀၀ အထိ ရၾကတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မရဲ႕ေလ့လာေရးက မဆံုးေသးပါဘူး။ ဒီေရႊေတြကို မႏၱေလးၿမိဳ႕က ေရႊေခ်ာင္းလုပ္တဲ့ တရုပ္လူမ်ိဳး ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက လာ၀ယ္ၾကတာပါ။ ၀င္ေငြေကာင္းေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပ်က္စီးေနၾကတာေပါ့။ ဂ်င္၀ိုင္း၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ အံစာ၀ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ နယ္စံုက လာတာဆိုေတာ့ စရိုက္စံုပါဘဲေလ။ ရာဇ၀တ္မွဳ က်ဴးလြန္ၿပီး ထြက္ေျပး တိမ္္းေရွာင္လာသူေတြလည္း ရွိတယ္ ေလ။ စစ္တပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္ေပမယ့္ အကုန္လံုးကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဧည့္စာရင္း မတိုင္ရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ေနရာတခု ပါ။ အဆိုးဆံုးတခုက အိမ္သာမရွိတာပါဘဲ။ ေတာတိုးတဲ့ဓေလ့ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တႏွစ္တခါ ၀မ္းေရာဂါ က်ေရာက္ၿပီး လူ ၄၀-၅၀ ေသဆံုးေနရတာေပါ့။ အဲဒီလို ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ရင္ စစ္တပ္က ၀င္လာၿပီး မိုးေပၚေထာင္ ေသနတ္သံုးခ်က္ ေဖာက္ၿပီး သတိေပးတယ္။ ဒါဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ အားလံုး ထြက္ေျပးၾကရပါတယ္။ တဲေတြကို မီးရွဳိ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ တျခားးေနရာတခုကိုေရႊ႕ၿပီး စခန္းခ် ဆက္လုပ္ၾကရျပန္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႕မွာ က်မတို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရႊတူးတဲ့ေနရာသြားၾကည့္ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္နဲ႔ သူတို႔ေတြ စုေပါင္းၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ အဆက္အသြယ္ရထားတာက အိႏၵိယႏွင့္ ေကအိုင္ေအစခန္းတို႔ဆိုေတာ့ တပ္သားတခ်ိဳ႕က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားစခန္းဖက္ကို သူတို႔မလိုက္ရဲဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏိၵယဘက္ကို ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ က်မတို႕ကေတာ့ ေကအိုင္ေအစခန္းဖက္မွာ ေက်ာင္းသားစခန္းရွိတယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္က တရုပ္ျပည္လမ္းကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တပါတ္မွာ က်မတို႔သံုးေယာက္ ဇရပ္ကြင္း ကားႀကံဳနဲ႔ျပန္ၿပီး ဦးဆင့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကေနၿပီး မႏၱေလး ျပန္ ဆင္း၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ဆီ စာေရးၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန လားရွိဳးကားစီးၿပီး ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို တက္ခဲ့တယ္။ နမ့္ဖက္ကာမွာ ထမင္း ၀င္စားၾကတယ္။ မုန္ညွင္းဟင္းခ်ိဳ၊ တို႔ဟူးေႏြး၊ ရွမ္းဆန္စည္းစည္းေလးနဲ႔ ထမင္းၿမိန္လွပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ေအးျမတဲ့ေလညွင္းက လတ္ဆပ္ၿပီး ရနံ႕သင္းသင္းေလးနဲ႔ တိုးေ၀ွ႕လာလို႔ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းလာရပါတယ္။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အလွအပကို ခန္႕ခန္႔ညားညား ေဖာ္ျပေနသလို ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရဆိုတာကိုလည္း သီးျခားေဘာင္ခတ္ ကာဆီးထားတာကို ေတြ႕ျမင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ဆိုတာ ေျမျပန္႕မွာ မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။ ေျမသားေတြကလည္း အနီေရာင္နဲ႕ေရႊေရာင္ ေရာစြက္ ခင္းက်င္းထားပါတယ္။ က်မ အႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ ေဒလီယာပင္၊ ယုဇနပန္းပင္နဲ႕ သစၥာပန္းေတြပါဘဲ ပန္းခင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚနဲ႔ ေရာင္စံုေကာ္ေဇာႀကီး ခင္းထားသလိုပါဘဲ။ ပန္းေကာ္ေဇာႀကီးကို အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြက အနားသတ္ကြပ္ထားတယ္ ေလ။ သက္ကယ္မိုးအိမ္ေလးေတြက ရွဳခင္းရဲ႕အလွကို ျဖည့္စြက္ရင္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့သရုပ္ကို ေဖာ္ျပရင္း ရွမ္းျပည္အလွကို ပိုမိုျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္စြက္ထားသလိုပါဘဲ။ အခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြက ရႊံ႕နဲ႔ သရိုးကိုင္ၿပီးေဆာက္ထားတာ ထူးဆန္းတဲ့ဓေလ့တခုကို ထင္းကနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မူဆယ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ မူဆယ္မွာ ဦးစိုင္းျမင့္လြင္တို႔အိမ္မွာ တည္းၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေျမျပန္႔က ထြက္လာတဲ့လူမွန္သမွ်ကို သူက ႀကိဳဆို ဧည့္ခံပါတယ္။ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္တာကေတာ့ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ရွမ္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး လွဳပ္ရွားေနေၾကာင္း သိရတယ္။ သူ႕အိမ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္အျပားႀကီးေတြကို အခ်ပ္လိုက္ကာထားတာ တမ်ိဳးဆန္းသလိုပါဘဲ။ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ညီညီက ရွမ္းျပည္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီီး လိုက္သြားပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကိုေတာ့ ေရွ႕ေနႀကီး ဦး၀ဏၰစိုးက လာေခၚပါတယ္။ ဦး၀ဏၰစိုးက က်မတို႔ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ကိုက်င္ထြန္း၊ မေအးစိန္တို႔ဆီကို ပို႔ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူရဲ႕တပည့္တေယာက္နဲ႕လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူဆယ္ရဲ႕ဆိပ္ကမ္းကို ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ ရုန္းကန္ရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းကို ကူးမယ့္ ကူးတို႔ေလွေပၚတက္ၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေတာ့ တရုတ္ျပည္ ယူနန္နယ္ ေရႊလီဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ပါၿပီ။ က်မ ေလွေပၚကအဆင္းမွာ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ခ်ရမွာ နည္းနည္း တြန္႔ဆုတ္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ျမန္မာျပည္ဘက္က ရႊံ႕ဗြက္ေတြနင္းၿပီး ေပက်ံေနတဲ့ က်မေျခေထာက္ကို ေက်ာက္သလင္း ျဖဴျဖဴေပၚကို ထိလိုက္ဖို႔ အားနာေနလို႔ပါဘဲ။ တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုရဲ႕အေသးစားကြာဟမွဳက အလွမ္္းကြာလွပါလား။ ၀င္ဂိတ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔အမည္ကို စာအုပ္မွာ ေရးသြင္းရတယ္။ မွတ္တမ္းစာအုပ္ တင္ထားတဲ့ မွန္စားပြဲေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က အလိုရွိတဲ့ ရာဇ၀တ္မွဳသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။


အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၁)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၂

က်မတို႔ကိုလိုက္ပို႔သူက တရုပ္ေငြ ၅၀ ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔လာေခၚပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ စာအုပ္ေပၚမွာကပ္ၿပီး တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦး၀ဏၰစိုး ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ က်သြားေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။) တရုပ္ျပည္ရဲ႕အေျပာင္းအလဲက အလြန္ပဲ ျမန္ဆန္လွပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ရတာနဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္တခုလံုး သြားခြင့္ရွိတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ တရုပ္အိမ္ေဟာင္းႀကီးေတြကို ၿဖိဳခ်ၿပီး တိုက္အသစ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတာပါဘဲ။ အဲဒီထဲမွာ ရီစရာ ေျပာရအံုးမယ္၊ က်မတို႔လမ္းတ၀က္မွာ ကားရပ္နားေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ စားၾကတာ၊ မၾကာပါဘူး၊ ဒိုင္း ေဖာင္းဆိုၿပီး အသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာတာ ေျမႀကီးေတာင္ အက္ကြဲမတတ္ပါဘဲ။ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္က တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီထင္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႕ေျပးေပါက္ရွာေနၾကတာေပါ့။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း ယမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕ မွဳန္၀ါးေနတယ္။ က်မတို႕ၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ သူငယ္ကေလးက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္တာပါလို႔ ေျပာမွပဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေဗ်ာက္အိုး တေထာင္ေလာက္ကို တၿပိဳင္တည္း ေဖာက္တာဆိုေတာ့ တခါမွ မႀကံဳဘူးဘူးေလ။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲက မိသားစုတည္းခိုခန္းမွာ တေထာက္ နားၾကရျပန္ပါၿပီ။ ကိုက်င္ထြန္းနဲ႔ မေအးစိန္တို႔က ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆီးႀကိဳၾကပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုပါ လိုက္ပို႔ၾကတယ္ေလ။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းတန္းေတြက မ်ားပါတယ္။ အျခားအမ်ားဆံုးကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြပါ။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကို တရုတ္အစိုးရက အားသြန္လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ လမ္းေတြ အလြန္ ေကာင္းၿပီး နယ္စံုက ပစPည္းစံုနဲ႕ ဆယ္တန္ကားတန္းႀကီးေတြက မျပတ္မလတ္ပါ ဘဲ။ ျမန္မာဘက္က သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြ၊ တိရိစၧာန္မ်ိဳးစံု၊ ဘယေဆးပင္မ်ိဳးစံု၊ပဲ၊ ျငဳပ္ အစံုပါပဲ။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွဳေတြက အလြန္ စည္ကားပါတယ္။ လူစီးတဲ့မွန္လံုကားေတြကလည္း ၁၅ မိနစ္ တစီး ထြက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာျပည္က သစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ႏွေျမာမိတဲ့အျပင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးၿပီး ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မွာ ေတြးၿပီး စိုးရိမ္မိတာ အမွန္ပါ။ တရုတ္ျပည္က ပိတ္အုပ္ေတြနဲ႕ အိမ္သံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးက ျမန္မာျပည္ဖက္ကို ထြက္ေနၾကပါတယ္။ တန္ဘိုးၾကီးမားလွတဲ့ အဘိုးတန္ ျမန္မာျပည္ထြက္ကုန္ေတြကို ေစ်းေပါတဲ့ တရုတ္ကုန္ေတြနဲ႔ ဖလွယ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို မြဲေဆးေဖာ္ေနၾကတာလို႔ပဲ နားလည္မိပါတယ္။ ကိုက်င္ထြန္းက ဘီစီပီ (ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) အတြက္ အစစအရာရာ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာလို႔ သိရတယ္။ မံစီဘက္ကို သြားဖို႔အတြက္ နက္ဖန္မွာ ခရီးထြက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မေအးစိန္က ကခ်င္စကားလည္းတတ္တာမို႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ ပံ့ပိုးကူညီေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ စုေဆာင္းေပးတဲ့အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ေၾကာင္း မၾကာမီမွာ ရဲေဘာ္သစ္ႏွစ္ေယာက္ ကို္ေလာခ်ဴနဲ႔ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္တိုု႔ ေခၚဘို႔လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေရႊလီက ရာသီဥတုေကာင္းပါတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း မေအးဘူး၊ အပူလည္း မလြန္ကဲဘူး။ ဆိုင္မွာ ထမင္း ၀ယ္စားၾကရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေလာခ်ဴလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အဖြဲ႕၀င္နဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ကို လာေခၚတာပါ။ အဲဒီမွာ မႏၱေလး၊ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္က ကိုေက်ာ္စိန္၊ ကိုအုန္းႀကိဳင္နဲ႕ ကိုသန္းေဇာ္တို႔လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးက မႏၱေလး အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ပါ။ က်မတို႔ငါးဦးကို လာေခၚတာပါ။ မနက္ ၆ နာရီမွာ ေရႊလီကေနၿပီး ဖ်င္ရန္ၿမိဳ႕ကို ကားစီးသြားရပါတယ္။ ဖ်င္ရန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေမ ကခ်င္မေလး အားအိုင္တီးလည္း လိုက္လာပါတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဗဟိုမွာ ေနတာပါ။ သူ႕မိဘေတြဆီ ခဏ ျပန္လည္လာတာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာ ထမင္းစားၾကရတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာလည္း တိုက္ေတြေဆာက္ေနၾကတာ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါ့။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ တရုတ္အလုပ္သမားေတြ ပါ။ အရင္တံုးက စနစ္မေျပာင္းခင္မွာ တူညီ၀တ္စံု အျပာရင့္ေရာင္ေတြပဲ ၀တ္ၾကရၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေတာင္မွွ အႏိုင္ႏိုင္ေသာက္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူႀကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္ေတြ ေရာင္စံု ၀တ္စား ဆင္ယင္ေနၾကၿပီး တရုတ္မေလးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲေနလိုက္ၾကတာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးေတြလိုပါ ဘဲ။ သူတို႕ရဲ႕ သြက္လက္ ျမဴးၾကြေနပံုေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပထမ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိေပမယ့္ ခဏေလးမွာပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕လူငယ္ေတြမွာေတာ့ မ်က္ေစ့ပိတ္နားပိတ္နဲ႕ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာေနရတာကို သတိရၿပီး က်မတို႔ ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ အေတြးကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ရာေကးက ကုလားလူမ်ိဳး ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမွာ တရုတ္စကားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာတတ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚက�€

· · · Share

• 
  
• Htun Htun Oo, Nay Zaw, Kyi Lin and 12 others like this.
• 17 shares
• • 

    ဘရာဇီး ငွက္ရိုး ‎1992 မွာေျမာက္ပိုင္း ေဖေဖာ္ဝါရီ12ရက္ေန႔ အေၾကာင္းေလး ေက်ာ္ေရးသြားမွာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္....

    March 24 at 9:38am · · 1
  • 

    Sein Sein Thu အတိတ္မွအရိပ္မ်ား က်န္တာေတြဘယ္မွာရွာရမလဲ ေက်းဇူးၿပုၿပီးေၿပာၿပေပးပါ

    March 25 at 5:21pm ·
  • 

    Kyawnaing Oo ကိုဖာနည္က1989ကသာယာ၀တီေထာင္မွာေရၾကည္အိုင္စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ဂေယာင္ဂရင္ျဖစ္ျပီးရန္ကုန္ပို႕လိုက္ရသူဆိုရင္ေတာ့သာယာ၀တီေထာင္ထဲကႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ န၀တရက္စက္မွုကိုစတင္မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရပါတယ္

    April 13 at 4:26pm ·
  • 

    Ah Yan တၿခားအေႀကာင္းအရာေတြေတာ့မွန္မမွန္ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ေတြဘဲသိမယ္တရုတ္ၿပည္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးပါ၀င္တဲ့နာမည္ေတြနဲ႕ပါ၀င္ပံုစံစေရးတာနဲ႕အားလံုး အားလံုး လံုး၀လံုး၀မဟာတလဲြအမွားေတြပဲလိူင္စင္မွာေရးတာေတြေကာတခုမွမမွန္ပါဖန္တီးၿပီးဇာတ္လမ္းဆင္ Novel လိုစိတ္ကူယာဥ္ဆန္ဆန္အေၿပာကိုနားေထာင္ၿပီးစာေရးဆရာကေရးတဲ့ပံုပါမွားပါတယ္ မခင္စန္းႏြယ္ or ေမာင္ခင္စန္းႏြယ္ Sawa Masha ni e Mashu Laika Hkum ka u.

    April 13 at 6:47pm ·
  • 

    Saw Soe Soe အားယမ္တီးရယ္..ထားလိုက္ပါ..ေရးပါေစကြာ...မခင္စမ္းႏြယ္...ေနာင္ရာပါေခ်ာင္းနံေဘး ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ (၃) စစ္သင္တန္းကြင္းကိစၥေလးမွာ ေရးတာေလးေတြကိုမွန္မွန္ကန္ကန္ေရးပါ.. မခင္စန္းႏြယ္ရဲ ့အျဖစ္အပ်က္အားလံုး က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေအာက္မွာျဖစ္ခဲ့တာပါေနာ္...သတိယမယ္ထင္ပါတယ္... ကြွန္ေတာ္ခင္ဗ်ားသင္တန္းဆရာပါ...

    July 4 at 11:08am ·
  • 

    Saw Soe Soe တေန ့တခ်ိန္မွာ အားလံုးဟာ အမွန္တရားရဲ ့စီရင္မွုေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ရမွာမလြဲပါဘူး...ျပဳမူသူေတြဟာ ျပဳခံရသူေတြအတြက္တာ၀န္ရွိပါတယ္.. ခံစားခ်က္န ဲ့ေရးသားတာကို ထင္ရာျမင္ရာေတြနဲ ့မေရးရင္ေကာင္းမယ္..Fact ကို ၤFiction မလုပ္နဲ ့...သမိုင္းေပါ့သြားပါမယ့္ အမရယ္

    July 4 at 11:11am · Edited ·